Oszukując samą siebie. Rozdział 11

Płomienie buchały na co najmniej trzy metry. Snujący się wokół dym zaglądał wszystkim bezwstydnie do oczu, powodując ich pieczenie. Rozproszone wokół ogniska postacie były wyraźnie widoczne na tle języków ognia. Kilka osób dokładało jeszcze drewienek, powiększając nieustannie palenisko. Płomienie niecierpliwie lizały polana, osmalając je, a następnie kawałek po kawałku zamieniając w popiół.

Największa grupa gapiów zebrała się wokół Leona Valdeza, który beztrosko wkładał rękę do ognia, a następnie zasłaniał nią jakby od niechcenia usta otwierające się do ziewania. Pasowała mu taka postawa luzaka; a może nie tyle postawa, co zgromadzony wokół niej wianuszek dziewczyn. Co i rusz rozlegały się okrzyki "jeszcze raz", a rozochocony Leo wymyślał coraz to nowe sztuczki — ognista kula, mały smok, obręcz... Zachwytom nie było końca.

Annabeth przyglądała się temu ze znudzeniem. Co jakiś czas odwracała się do swojego chłopaka, Percy'ego, który służył jej za oparcie, i szeptała mu komentarze do ucha, a on się uśmiechał i odpowiadał. Stojąca w cieniu drzew Silena niemal czuła bijący od nich żar mocniejszy niż od ogniska. Nie musieli nawet się publicznie całować, żeby wyglądać na szczęśliwych i zakochanych. Z jednej strony było to słodkie, a z drugiej tak słodkie, że aż mdlące.

Silena oderwała wzrok od swojej przyjaciółki i zaczęła przeczesywać terytorium ogniska w poszukiwaniu Drew. Dym nie wchodził jej w oczy, dzięki czemu widziała zza linii drzew lepiej niż gdyby podeszła bliżej, ale z drugiej strony kontrast jasnego ogniska i ciemności nocy nie pozwalał jej dokładnie zidentyfikować zgromadzonych obozowiczów. Annabeth widziała tylko dlatego, że ta razem z Percy'm nie pchała się do pierwszej linii w poszukiwaniu jak największej liczby kiełbasek.

Leo postanowił w końcu odpuścić zgrai swoich fanek i zrobił sztuczkę, na którą wszystkie czekały. Uformował małą kulkę ognia w dłoni, po czym włożył ją sobie do ust. Kilka dziewczyn krzyknęło, zapewnie ze strachu przed losem Valdeza. Ten jednak zrobił z warg dzióbek i przez małą dziurkę zaczął powoli wypuszczać płomienie z powrotem na wolność; wzbijały się wyżej niż te pochodzące z ogniska. W końcu Leonowi zabrakło paliwa. Opuścił głowę i zaczął się uśmiechać we wszystkie strony, tym razem przekładając kolejną kulkę z ręki do ręki.

Silena prześlizgnęła wzrokiem między kolejnymi postaciami. Zauważyła braci Hood, o wiele za spokojnych jak na tę okazję, oraz kilka dziewczyn siedzących na skraju lasu po ich prawej stronie, z czego wywnioskowała, że to zapewne córki Demeter. Chichotały wokół małego Mike'a od Hypnosa, który oczywiście chrapał w najlepsze. Silena często zastanawiała się, ile byłby w stanie spać, gdyby go nikt nie budził na jedzenie i treningi.

Zaczęła niecierpliwie przytupywać prawą nogą. Nadal nie mogła znaleźć Drew, a przecież było jasne, że nie mogła nie przyjść na tak ważne wydarzenie. Gdyby nie fakt, że przed oczami mignął Silenie Beckendorf, byłaby pewna, że wzorem niektórych par poszli się obściskiwać w pustych domkach albo za drzewami.

Jeszcze raz omiotła wzrokiem cały teren dookoła ogniska i z powrotem wróciła do Annabeth, która nagle wyprostowała się jak struna i szybko wstała. Podała rękę Percy'emu, który zaraz się z nią zrównał. Teraz  Annabeth odwróciła się twarzą w stronę Wielkiego Domu, więc Silena nie mogła zobaczyć, jaką ma minę. Ze zmarszczonymi brwiami przeszła linią drzew tak, żeby znaleźć się obok przyjaciółki i jej chłopaka, choć w oddaleniu. Ze zdziwieniem odnotowała, że tłum wokół Leona przestał na niego patrzeć, a zajął się czymś, czego Silena nie widziała przez gałęzie. Po kolei milkły wszystkie głosy; wkrótce słychać było jedynie buchające w stronę nieba płomienie. Silena przymrużyła oczy, chcąc dojrzeć stojącą w oddali postać.

Ten właśnie moment wybrał sobie Leo Valdez, żeby się zaśmiać. A że był właśnie w trakcie ponownego wykonywania swojej sztuczki, ogień sparzył stojące w jego zasięgu dziewczyny.

Pośrodku głuchej ciszy rozległy się krzyki. Kilka dziewczyn padło na ziemię. Silena podejrzewała, że pewnie tylko jedna czy dwie zemdlały naprawdę, a reszta tylko dla towarzystwa czy też podkreślenia dramatu sytuacji. Panika, niczym troskliwa matka, obejmowała coraz to większą liczbę miotających się postaci.

Zaczęła się bieganina. Przerażonej córce Demeter prawie udało się wpaść do ogniska, potykając się o drewienko. Leo zasłaniał sobie usta obiema rękami, jakby się bał, że coś jeszcze się z nich wydostanie. Annabeth natychmiast popędziła z Percy'm do miejsca wypadku, krzycząc "cisza!". Jej głos, choć donośny, i tak ledwie się przebił przez tumult. Wrzasnęła tylko "pomóż mi!" w stronę stojącej na wzgórzu postaci, a ta natychmiast się stamtąd zmyła. Silena ze spokojem usiadła sobie pod drzewem, opierając się o pień. Z tego miejsca miała najlepszy punkt widokowy. Wiedziała, że najlepszą metodą na chaos jest zachowanie spokoju. Zauważyła kilka swoich sióstr w centrum zamieszania i już wiedziała, że wysiłki Annabeth spełzną na niczym — bo gdy córka Afrodyty panikuje, cały obóz pogrąża się w chaosie.

Nad nieco poparzonymi dziewczynami zebrały się kropelki wody, które zaczęły je schładzać. To Percy, syn Posejdona, kontrolował wodę z pobliskiego strumyka. Oprócz oczywistej korzyści z płynącej wody dla zranionych, pomogła też ona wyeliminować symulantki, które przed swoimi adoratorami nie chciały wyglądać jak zmokłe kury. Silena patrzyła, jak Annabeth bez skutku każe odejść od zemdlałych i zostawić miejsce dla Chejrona, który zaraz powinien przyjść na pomoc.

I rzeczywiście, jak zwykle miała rację. Tętent kopyt zapowiedział przybycie centaura. Chejron miał przewieszoną przez ramię torbę, a w środku wszystkie potrzebne maści na poparzenia, którymi zwykle leczyło się rany po przejściu toru przeszkód. Chociaż Silenie zasłaniał widok mały tłumek, w myślach widziała procedurę — zmoczyć, nałożyć, przykryć. I po dziesięciu minutach nie powinno być najmniejszego śladu, zwłaszcza po dodaniu do tego małego batonika ambrozji.

— Przepraszam! — ryknął na cały głos Leo, sprawiając, że Silena podskoczyła.

Chejron go zignorował, zabierając się do opatrywania kolejnej poszkodowanej. Wokół Leona rozpoczęła się za to dyskusja, która przybierała na sile. Wkrótce każdy chciał dołożyć swoje trzy grosze, komentując wpadkę syna Hefajstosa. Percy wziął Annabeth na ramiona, żeby ta mogła się bardziej wyróżniać z tłumu, prosząc o ciszę.

Zmianę przyniosła dopiero postać, która z powrotem pojawiła się na wzgórzu. Schodziła z niego w stronę dantejskiej scenki jakoś krzywo. Silena zmrużyła oczy i ze zdziwieniem odnotowała szpilki. Ruchy dziewczyny — bo to z pewnością musiała być dziewczyna — krępowała obcisła sukienka, przez co wyglądała jak chodzący po ulicach hot dog, bujający się to w prawo, to w lewo. Włosy spadały jej falami na plecy, gdy odgarniała je sobie z twarzy wolną ręką. Najciekawszym elementem stroju była jednak włócznia, która...

Niemożliwe.

— MOŻECIE SIĘ W KOŃCU ZAMKNĄĆ?! — wrzasnęła na cały głos Clarisse, podnosząc dla efektu włócznię. Broń rozbłysnęła w jej ręku jasną iskrą. Kto nie został potraktowany elektrycznym cudeńkiem córki Aresa, nie wiedział jeszcze, co to ból.

— To jej wina! — odpowiedział Leo, podnosząc głos. — Gdybym jej nie zobaczył w sukience, nie zaśmiałbym się w połowie swojego show.

Silena przeniosła się jeszcze bardziej w prawą stronę, żeby wszystko dobrze widzieć i słyszeć. Chejron po drodze zapalił wygaszone wcześniej pochodnie, więc wściekłość malująca się na twarzy Clarisse była doskonale widoczna.

— Jedynym pozytywem tej sytuacji jest to, że przestałeś robić te swoje żałosne sztuczki —stwierdziła tonem o temperaturze zdecydowanie niższej od zera. — Przynajmniej zaoszczędziłam kilku idiotkom minut, których już nigdy nie odzyskają.

— Masz rację, bo lepiej podziwiać ciebie, najgorętsza lasko w całym obozie.

Głos Valdeza ociekał ironią. Silena schowała twarz w dłoniach. Dlaczego Leo nie mógł odpuścić? Przecież musiał wiedzieć, że to nie był pomysł Clarisse. Mogło istnieć tylko jedno rozwiązanie, zawierające w swojej nazwie również słowo "eksperyment".

— Przegrałam zakład i musiałam to na siebie założyć, ty parszywy, gamoniowaty...

— Dość! — powiedział stanowczo Chejron. — Jeżeli chcecie się posprzeczać, załatwcie to po ognisku i nie na oczach wszystkich domków.

— Można to załatwić w inny sposób — zasugerowała Clarisse. Usta pociągnięte szminką wykonały najbardziej fałszywy uśmiech dostępny w kolekcji wszystkich fałszywych uśmiechów świata. Silena już się domyślała, co może oznaczać "inny sposób". — Wyzywam cię na pojedynek na arenie!

Kilka osób się zaśmiało, część niemrawo do nich dołączyła. Dwie dziewczyny padły obok  tych już padniętych. Domek Hermesa bawił się w najlepsze, gwiżdżąc i namawiając Leona do przyjęcia wyzwania. Valdez miał na ten temat jednak inne zdanie.

— Z babami się nie biję! — krzyknął, uśmiechając się triumfalnie.

Nie mógł chyba gorzej trafić. Ze wszystkich obelg ta okazała się najgorszą, a co za tym idzie wywołującą największy gniew u córki Aresa.

— Jak mnie nazwałeś?! — Clarisse rzuciła się w dół wzgórza, nurkując między synami Apolla a kolejnym śpiącym dzieckiem Hypnosa. Pogubiła w trawie szpilki i dalej biegła boso, wrzeszcząc co chwilę za Valdezem obelgi.

— Baba! — rozsierdzał ją Valdez. — Baba, baba, baba!

Annabeth krzyczała, rugając raz jedno, a raz drugie. Chejron dał sobie spokój, woląc się zająć dziewczynami, które tego potrzebowały. Domek Hermesa kibicował Leonowi, skandując "Leon Valdez ucieknie babsztylowi, powiedzcie to Aresowi", a co odważniejsi próbowali zatrzymać córkę Aresa. Włócznia w jej rękach niebezpiecznie skwierczała, ale to Leo w końcu stanął z rękami w płomieniach, grożąc nimi Clarisse. Oboje dyszeli, mierząc się wzrokiem, ale żadne nie atakowało. W powietrzu czuć było aurę wyczekiwania. Nawet gryzący oczy dym nie był w stanie powstrzymać stojących wokół przed przyglądaniem się niecodziennej scence.

I wtedy Silena zobaczyła Drew. Stała w połowie drogi między Leonem a Clarisse, pod rękę trzymając którąś z sióstr.  Z kolei za Valdezem czaił się Beckendorf, uważnie badając wzrokiem sytuację. W miarę jak Silena podchodziła coraz bliżej, widziała wyraźnie zdecydowanie malujące się na jego twarzy i determinację, żeby w razie czego bronić brata. Godne podziwu.

Przepchnęła się łagodnie przez tłum, po czym, poruszając lekko biodrami, stanęła na polu walki między Leonem a Clarisse. I wtedy Valdez zrobił coś, czego po nim oczekiwała: opuścił i ręce, gasząc płomienie, i szczękę, stojąc teraz z rozdziawioną buzią. Miniówka pożyczona od Lacy była zdecydowanie PPU, błyszczący top odsłaniał dużą część biustu, a spięte włosy odsłaniały smukłą szyję. Silena puściła oko do Drew, po czym podeszła do Clarisse i jednym sprawnym kopnięciem sprawiła, że włócznia wyleciała jej z rąk. Element zaskoczenia jak zwykle jej nie zawiódł.

— Silena, idiotko! — ofuknęła ją Clarisse, odwracając się i szukając swojej włóczni. — Gdzie ona jest? — Broń, kopana przez tłum jak najdalej od jej właścicielki, zniknęła z pola widzenia córki Afrodyty. Skwierczenie ognia zakłócało skwierczenie włóczni.

— Ty... Wow — wypowiedział inteligentny komentarz Leo Valdez, gapiąc się na Silenę, podczas gdy Clarisse miotała się od osoby do osoby i próbowała się dowiedzieć, gdzie się podziało jej narzędzie zbrodni. — Kopniesz jeszcze raz? Tylko tym razem wyżej, żeby było więcej widać — podsunął.

Silena uśmiechnęła się do niego ciepło. Ich relacje może i nie były typowo przyjacielskie (nigdy nie można było zgadnąć czy Valdez tylko się z nią droczy, czy naprawdę chciałby się z nią umówić), ale i tak była to najbliższa łącząca ją więź z jakimkolwiek chłopakiem.

 — Widzisz, co zrobiłaś? Mogłam spokojnie zmyć mu ten szelmowski uśmieszek z twarzy, ale mi musiałaś przeszkodzić.

Silena zlustrowała Clarisse wzrokiem, patrząc od bosych stóp, przez sukienkę, na lekkim dekolcie chwilę się ze zdziwieniem zatrzymując, a następnie na twarzy, którą pokrywał... całkiem dobry makijaż. Starała się nie okazywać żadnych emocji, ale nie wierzyła, żeby Clarisse mogła sobie taki zrobić, gdyby wykonywała go po raz pierwszy. Podkład był zbyt równo wyłożony, przykryty lekką warstwą pudru, a oczy... Wiedziała, jak dobrać cienie i nałożyć prostą kreskę.

Clarisse la Rue, córka Aresa, największy postrach Obozu Herosów, musiała się już kiedyś malować.

— Pewnie starłabyś mi go tym samym dziadostwem, którym wieczorem ścierasz tapetę, co nie? A potem na arenie udajesz taką dzielną wojowniczkę. Gdybym był Aresem... — Leo zawiesił głos, a Silenie serce podeszło do gardła — to bym cię wydziedziczył.

— Ty kupo centaurzych odchodów! — Clarisse rzuciła się na Leona gołymi pięściami, co dziwnie kontrastowało z jej strojem. — To. Było. Dla. Zakładu! — po każdym słowie następował zamach, ale ciosów Leo cudem unikał.

Annabeth przepchnęła się do pierwszego rzędu, a tuż za nią Percy. Silena pospieszyła ku nim, stwierdzając, że jej plan pokojowego zażegnania konfliktu spalił na panewce. Co prawda czuła na sobie spojrzenia większości płci męskiej oraz jednego nienawistnego Drew, co było jej celem, ale bardziej interesowało ją mimo wszystko to, żeby Leo wyszedł z tej całej sytuacji z twarzą, i to dosłownie. Chociaż przegiął, za co należało mu się lanie.

— To moja wina — powiedziała żałośnie Annabeth. — Myślałam, że zakład o coś takiego okaże się dobrą zabawą i mimo małego upokorzenia, to skończy się tylko i wyłącznie na utarciu nosa Clarisse, a nie na bójce. Przecież ona go zaraz nawet w tej sukience zgniecie, Leo to chucherko! I po co się tak rzucał?

Silena nie umiała znaleźć odpowiedzi na to pytanie, więc milczała. Światło pochodni sprawiało, że twarz Annabeth wyglądała jeszcze posępniej.

— Z drugiej strony mamy darmową rozrywkę — pocieszał ją Percy.

— Naprawdę wybitną — rzuciła cierpko Annabeth.

— Kiedy indziej miałabyś okazję zobaczyć pojedynek Ares-Hefajstos? Nawet w Olimp TV nie wyświetlają takich rzeczy, żeby nie wzbudzić w bogach chęci walki. A tutaj masz jak znalazł — włączyła się Silena. Percy za jej plecami przybił jej piątkę.

Oczy Annabeth ciskały gromy w ich stronę.

— Zero taktu — pokręciła głową ze zrezygnowaniem. — Z kim ja się związałam? Walki nie są zabawne, Glonomóżdżku!

— Zwłaszcza że jeżeli Clarisse zaraz się mocniej pochyli to zobaczymy coś, czego nie powinniśmy — mruknął Percy, czym zasłużył na kuksańca od córki Ateny.

— Chociaż gdyby nie to, że Clarisse jest dziewczyną, można by wysunąć zaskakującą hipotezę — rzuciła z błyskiem w oku Annabeth, po raz pierwszy wyginając usta w lekkim uśmiechu. Przed nimi Leo czołgał się w stronę ogniska, usiłując użyć płomieni przeciwko duszącej go córce Aresa. — Silena to Afrodyta, to chyba oczywiste. Leo, to znaczy Hefajstos, walczyłby o swoją żonę z Aresem, z którym go zdradza.

— Czyli Atena, poniekąd twoja matka, mogła lepiej braciszka pilnować — wzruszyła ramionami Silena. Tyle razy słyszała tę historię, że już miała jej dość. Sama zastanawiała się już miliony razy, co by zrobiła na miejscu matki: była wierna brzydkiemu mężowi czy znalazła sobie przystojnego amanta? Inna sprawa, że najpierw musiała znaleźć któregokolwiek z nich. A potem złamać mu serce.

Jak na zawołanie podszedł do niej Dereck. Był on, o ironio, synem Aresa.

— Na kogo stawiasz? — zagadnął, podając Silenie papierowy kubek z czymś w stylu ponczu w środku. Wiedziała, że słodki napój jest zakrapiany lekko nektarem, przez który herosi mają więcej sił i są odważniejsi. Czasem zdarzało się, że wyjątkowo dowcipni synowie Hekate, za namową tych od Hermesa, zakrapiali go odrobiną alkoholu. Silena wzięła jednak łyk i stwierdziła, że nie wyczuwa żadnej gorzkiej nuty.

— Clarisse się zdecydowanie wyróżnia, ale sądzę, że Leo nie jest bez szans. — W duchu pogratulowała sobie wymijającej odpowiedzi. Nie mogła opowiedzieć się za Valdezem przy bracie jego przeciwniczki, ale kibicowanie Clarisse nie zajmowało miejsca na szczycie listy "do zrobienia".

— Też tak sądzę — odpowiedział Dereck, który najwidoczniej nie załapał, że jednoznacznie nie poparł swojej siostry. Pociągnął spory łyk napoju. — Ładnie wyglądasz — dorzucił po chwili milczenia.

W Silenie walczyła chęć ucieczki przed synem Aresa, ale ją stłumiła.

— Dzięki.

Zaczęła się wymijająco rozglądać. Percy i Annabeth ruszyli rozdzielić w końcu walczących, ale po krzykach i przekleństwach można było poznać, że ich misja nie kończy się sukcesem. Wszystko ustało dopiero, gdy Silena wypiła piąty kubek ponczu, a w stronę parki pobiegł Chejron, który w końcu opatrzył wszystkie ofiary śmiechu Valdeza. Chociaż ognisko zaczynało już dogasać, Silena nadal patrzyła w nie jak urzeczona. Nie zauważyła, kiedy Dereck zaszedł ją od tyłu i oplótł rękoma w pasie. Nie mogła zdecydować, co zrobić. Zauważyła jednak kątem oka stojących w podobnej pozycji Drew i Beckendorfa, więc się rozluźniła.

— Naprawdę pięknie wyglądasz — szepnął jej do ucha Dereck.

Silena zachichotała, jednak bynajmniej nie dlatego, że spodobał jej się komplement. Wręcz przeciwnie — bawił ją sposób, w jaki syn Aresa znajdował coraz to nowe pozycje, by mówić jej przez cały czas ten sam frazes.

— Cudownie wyglądasz — powtórzył, a Silena wybuchnęła śmiechem. Dereck obszedł ją tak, że stał teraz przodem i wpatrywał się w nią ze zdumieniem. — Powiedziałem coś nie tak?

Silena pokręciła głową i zarzuciła mu ręce na szyję. W międzyczasie zdążyła się potknąć o wystający kamień oraz wpaść w rozwarte ramiona Derecka. Wyczuwała, że zbliża się moment, podczas którego wszyscy wokół będą gwizdać, a ona sama podda się obezwładniającej mocy wygranej. Rozkocha w sobie Derecka, a potem go rzuci, tym samym przechodząc inicjację.

— Wręcz przeciwnie. Powiedziałeś wszystko jak należy — zapewniła go, unosząc głowę. Ich spojrzenia się spotkały, a wtedy...

Silne ręce chwyciły ją w pasie i odciągnęły od syna Aresa. Beckendorf patrzył na Silenę z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Smutek? Satysfakcja? Żałość? Nie wiedziała. Nie umiała tego nazwać. Jedyne, co wiedziała, to fakt, że podoba jej się dotyk ręki Charlesa na jej talii i siła, która zabierała ją coraz dalej od Derecka. Prawie wpadli po drodze na prującą przed siebie Clarisse, która z zaciętą miną wspinała się po wzgórzu w stronę domku Aresa, gdzie zapewne chciała już z siebie ściągnąć strój, który wywołał tyle szkody.

Silena żałowała, że nie widziała miny Beckendorfa, kiedy to ona sama wyszła na środek. Wtedy bardziej skupiła się na Leonie i Drew.

— Śniłeś mi się — palnęła bez sensu, kiedy usiłował ją wziąć na ręce, bo sama się zataczała z niewiadomego powodu. Lekko się uśmiechnął. Co to mogło znaczyć? — Drew też tam była. Goniła mnie i chciała zabić.

Uśmieszek przerodził się w wielki uśmiech. Silena była dumna ze swojego wspaniałego poczucia humoru.

— To właśnie Drew cię uratowała. Powiedziała mi, żebym cię odciągnął, bo zaraz zrobisz coś, czego będziesz żałować. Jak zobaczyłem Derecka, od razu zareagowałem. Jak mogłaś dać się tak omotać? — spytał z naganą w głosie. — Ile wypiłaś ponczu?

— Dwa kubki.

— Czyli pewnie z sześć — skwitował Beckendorf.

— I w tym śnie najpierw był inny chłopak, ale potem zmienił się w ciebie, wiesz? — zmieniła temat Silena, bojąc się przyznać. To wszystko przez ten poncz. — I my... To znaczy...

Irracjonalny rumieniec wypłynął na jej twarz i poczuła, jak mimo skąpego stroju robi się jej gorąco. Zaczęła być aż nadto świadoma ręki Charlesa na swojej talii i jego koszulki przylegającej mu do ciała i tych mięśni, które... Co ty wygadujesz, głupia?, spytała samą siebie w myślach. Zdecydowała, że musi znaleźć Annabeth i dowiedzieć się, które z dzieciaków Hekate zrobiło z ponczu coś więcej niż zwykły poncz i kto od Hermesa je do tego namówił. Dała się nabrać jak dziecko na swojej pierwszej imprezie.

— Co?

— Co "co"?

Beckendorf znowu pokręcił głową z rozbawieniem.

— Widzę Drew. Będzie szczęśliwa, gdy cię zobaczy całą i zdrową.

Oh, Charles też był zabawny, zupełnie jak Silena.

— Nie chcę do Drew — zaprzeczyła, stając w miejscu i opierając się najmocniej  jak mogła. — Ona mnie nie lubi. Rano powiedziała, że jestem żałosna i to ona powinna być grupową. Zresztą to samo mi powiedziała moja matka we śnie zanim zrobiła bum i sprawiła że wyglądam jak zdzira, to znaczy Drew.

Widziała po minie Charlesa, że walczy z chęcią roześmiania się a zastanawiania się poważnie nad sensem jej słów. Uniosła rękę do jego twarzy i przejechała mu palcem po linii szczęki.

— A poza tym to daj mi wrócić do Derecka, bo jak nie złamię mu serca to będzie mój koniec. Afrodyta mnie wydziedziczy, a Drew będzie się rządzić.

— Silena, co ty wygadujesz? — lekko odciągnął jej rękę od swojej twarz, na co zareagowała jękiem protestu. — Twoja siostra może i jest nieco specyficzna, ale jest też miła. Nie starasz się przedrzeć przez maskę.

Silenie spodobała się wizja rozdrapywania twarzy Drew, gdyby się okazało, że naprawdę żadnej maski nie posiada. Zaczęła młócić paznokciami powietrze, mrucząc pod nosem "drzeć, drzeć, drzeć". Szturchnęła Beckendorfa i kazała mu robić to samo, a sama stwierdziła, że chce iść spać.

— Już, Drew stoi tylko dziesięć metrów od nas. Nie zasypiaj. Opowiedz mi jeszcze raz ten sen.

Silena skinęła ochoczo głową, zanim się zorientowała, że to nie najlepszy pomysł.

— Był tam Drake, który chciał mnie ochronić po tym jak mnie zaatakował, a potem byłeś ty i było bardzo miło, bo byliśmy... No, byliśmy. Ty byłeś i ja też byłam. I razem sobie byliśmy — zmarszczyła brwi. Jak znaleźć synonim do słowa "całować"?

— Beckendorf? Jak ona się czuje? — Drew pochyliła się nad Sileną, odgarniając jej włosy z czoła. — Na hełm Hadesa, ileż ona wypiła! Pewnie jakieś głupstwa wygaduje.

Beckendorf wykonał nieokreślony ruch głową, który chyba miał zwiastować potwierdzenie, ale nie do końca. Drew położyła mu rękę na ramieniu, szepcząc podziękowanie, a w międzyczasie starając się postawić Silenę na nogi tak, żeby się nie musiała dłużej trzymać Beckendorfa, by stać. Ta nie chciała jednak puścić Charlesa.

— Właściwie to opowiadała mi swój sen.

— Oh. — Oczy Drew zmieniły się w dwie wąziutkie szparki, które Silena nazwała w myślach oczami bardzo złego węża dusiciela, który tak je mruży, żeby widzieć tylko ofiarę. Silena była ofiarą Drew. Ta idiotka przeszkodziła jej w randce idącej ku złamaniu serca!

— I jeszcze nie dokończyłam! — podchwyciła od razu Silena. — Na czym stanęło?

— Powiedziałaś, że byłaś tam i ty, i ja — usłużnie podpowiedział Charles.

Drew, o ile to możliwe, nastroszyła się jeszcze bardziej. Dygotała jakby miała hipotermię i udar słoneczny w jednym. Korzystając z ciemności, Silena udała potknięcie, nastąpiła Drew na stopę, po czym, oczywiście niechcący, znowu całkowicie uwiesiła się na Beckendorfie. Ależ on był cieplutki! Zupełnie jak płomienie.

— A potem zrobiliśmy tak.

Zdecydowanym ruchem wspięła się na palce i wpiła się w usta zaskoczonego Charlesa, który w ogóle nie zareagował. Stał jak oniemiały, gdy Silena wkładała cały swój wysiłek w to, żeby oddał jej pocałunek, ale na próżno; chyba przyjął strategię czekaj-aż-się-znudzi. Wplotła mu palce we włosy i głęboko odetchnęła, odczepiając się w końcu od jego ust.

— I powiedziałeś, że nigdy mnie nie opuścisz — dodała.

Gdy tylko zrobiła krok w tył, dostała mocny policzek od Drew. Czuła, że będzie ślad. Łzy pojawiły się znikąd i nie przestawały płynąć.

Wokół nich znowu zbierał się tłum gapiów. Gdyby miała siłę, kazałaby im wracać do swojego cudownego życia. Miała taki mętlik w głowie. Nie rozumiała, co się z nią dzieje. Obok stał Dereck i patrzył z obrzydzeniem na Charlesa. Drew sama nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić — łapała powietrze otwartymi ustami jak ryba.

Ognisko dogasało.

— Powiedz coś! — wydarła się Silena. — Powiedz!

Jedno pytanie nie dawało jej spokoju: dlaczego zachowuje się jak historyczka? Nie, zaraz, to była raczej histeryczka. W ogóle jest jakaś różnica?

Patrzyła na Beckendorfa z wyczekiwaniem, ale ten się nie ruszał. W końcu lekko ścisnął rękę Drew, a następnie podszedł do Sileny i wziął ją w ramiona, kierując się w stronę domku Afrodyty.

— To ten poncz — powiedział cicho. — Wiem, że tego nie chciałaś.

Każda komórka ciała Sileny błagała usta, żeby się otworzyły, a wszystkie narządy głosu o wypowiedzenie nieco innego pragnienia, ale płakała i nic nie było proste. Nie minęło wiele czasu, a położył ją do łóżka i tak po prostu sobie poszedł, mimo tego, że Silena nie chciała się od niego odkleić.

Zwinęła się w kłębek na łóżku. Kątem oka widziała jak Annabeth się lawiruje między łóżkami, żeby się do niej przepchnąć, a po chwili burza blond włosów opadła na głowę Sileny, nad którą pochylała się przyjaciółka.

— Zniszczył mi inicjację, a teraz nie chce się całować — poskarżyła się.

— Tragedia. Mamy dużo do pogadania, Sil — odpowiedziała Annabeth z poważną miną.

Nagle zniknęła z pola widzenia Sileny. Dziewczyna słyszała głos Chejrona, ale nie była pewna, o co chodzi. Głosy przeplatały się ze światłami, dźwięki z blaskiem ognia, a dotyk Charlesa z palącym policzkiem Drew. Zasłużyła sobie. Zachowała się okropnie. Dlaczego tak bardzo tego chciała? Próbowała poruszyć rękoma, ale nie mogła. Nie wiedziała, dlaczego Chejron wezwał Annabeth, dopóki przyjaciółka nie wróciła i nie powiedziała, że musi się czymś zająć.

— Co się dzieje?

— Nic takiego — uspokoiła ją Annabeth. — To tylko małe kłopoty techniczne z zasłoną. Wiesz, od czasu do czasu ludzie na nią wpadają podczas kempingu w lesie.

— To sobie pójdą. Dlaczego się przejmujesz? — dopytywała Silena. Nie wiedziała, skąd wzięło się to przeczucie, ale czuła, że powinna wiedzieć.

Annabeth zacisnęła usta w wąską linijkę. Wyglądała bardzo śmiesznie.

— Bariera przepuściła śmiertelnika. On... Ma błogosławieństwo twojej matki. Nazywa się Drake Richardson.

Silena w końcu poczuła, że w pełni na to zasłużyła — i zemdlała.

Ten rozdział jest zdecydowanie dłuższy od poprzednich dwóch i więcej się w nim dzieje. Fakt ten oraz brak czasu ze względu na przygotowania do egzaminów gimnazjalnych sprawiają, że kiepsko mi idzie znajdowanie czasu na pisanie, więc powinniście się cieszyć, że cokolwiek wypuściłam w odmęty bloggera :).

Mam nadzieję, że rozdział Wam się spodoba. Osobiście należy do moich ulubionych. Kij z tym, że co to za dziwna pisareczka, która sama sobie wybiera własne ulubione fragmenty :P

Jak już mówiłam ostatnio, ognisko kończy pewien etap. Więc, żeby było oficjalnie:

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ