Oszukując samą siebie. Rozdział 12

— Jak ona się czuje?

— Dobrze. A będzie jeszcze lepiej, jeśli tłumek adoratorów przestanie walić do jej łóżka drzwiami i oknami, kiedy potrzebuje porządnego odpoczynku i spokoju.

— Nie jestem jej chłopakiem. — Dwa głosy zlały się w jeden.

— Co za różnica. Wszyscy trzej macie stąd spadać, a zwłaszcza ty, Drake. Chejron ci pozwolił w ogóle wyjść z Wielkiego Domu?

— Ten tu mnie pilnuje, żebym czegoś nie wywinął. Marne mam szanse na samodzielne przechadzki, kiedy nie wiadomo, z jakiego powodu ta wasza bzdurna bogini mnie wybrała.

— Radziłbym ci trochę zejść z tonu, stary. W tym miejscu nie obraża się bogów, chyba że jest się ich dziećmi i mówi się to z czułością w głosie.

Ktoś prychnął. Zapadła cisza.

— No, co tak stoicie? Wynocha!

— Zluzuj gatki. Już wychodzimy.

Rozległy się kroki i "tłumek adoratorów" wyszedł z domku Afrodyty. Silena odważyła się lekko uchylić powieki, ale zaraz je zamknęła, kiedy zobaczyła podchodzącą do jej łóżka Annabeth. Nie miała ochoty z nią rozmawiać o tym wszystkim, co się wcześniej wydarzyło. Wiedziała, że będzie musiała, ale chciała ten moment odwlec jak najdalej w czasie.

Zrobiło jej się gorąco, więc, nadal udając pogrążoną w głębokim śnie, przekręciła się na drugi bok, przy okazji wystawiając nogę spod kołdry. Nie minęło pięć minut, a zaczęło ją swędzieć ramię. Ukradkiem lekko się po nim podrapała, a nieprzyjemne uczucie zniknęło. Zastygła, kiedy usłyszała szelest kartek. To Annabeth musiała się dobrać do swojej książki.

Szczytem wszystkiego było jednak swędzenie w nosie. Próbowała lekko nim pokręcić, żeby zatamować potężne kichnięcie. Mimo najszczerszych starań z jej ust wydobyło się głośnie "apsik!". Annabeth bez pytania podała jej chusteczkę, którą Silena z wdzięcznością przyjęła.

— Ciekawa byłam, kiedy w końcu przestaniesz udawać i wstaniesz — zagadnęła Annabeth między jednym wydmuchem nosa a drugim. — Jesteś kiepskim kłamcą, Sil.

— Po prostu za dobrze mnie znasz — odburknęła.

Silena przetarła oczy, przy okazji ziewając. Przez chwilę usiłowała w plątaninie włosów znaleźć przedziałek i przynajmniej sensownie te włosy podzielić, ale oczywiście nie było na to najmniejszych szans. Lakier posklejał niektóre pukle, tworząc konstrukcje, o których Silena nie miała pojęcia, że istnieją.

— Jak się czujesz?

— Trochę mnie łupie w głowie — odpowiedziała Silena, przykładając dłoń do czoła. Miała wrażenie, że jest wyjątkowo rozpalone. — Poza tym chyba wszystkie kości mi się przestawiły, z kręgosłupem na czele.

Annabeth przypatrywała jej się spode łba, w rękach cały czas trzymając otworzoną książkę. Zamknęła ją, a echo odbiło się od ścian i powróciło do Sileny ze zdwojoną siłą. Ostentacyjnie wstała z krzesła, wcześniej skrzypiąc jego nogami, po czym wyjątkowo hałaśliwie podeszła do stolika, skąd zgarnęła wodę i batona, a następnie przyniosła wszystko Silenie. Z satysfakcją przypatrywała się zbolałej minie przyjaciółki.

— Najpierw to wypij — powiedziała ze złośliwym uśmieszkiem. — Tu masz musli w czekoladzie z dodatkiem ambrozji, powinno wystarczyć. Nie uczyłam się nigdy, jak leczyć kaca.

Silena stłumiła ziewnięcie.

— Kaca? — powtórzyła z niedowierzaniem.

— Poprosiłam Chejrona, żeby sprawdził ten poncz. Jako specjalista od trunków wszelkiego typu i rodzaju, do dyskusji włączył się Pan D. i wykrył jakąś wyjątkowo okropną mieszankę alkoholi. Szukają winnego w domku Hermesa.

Światło było zbyt mocne, a woda za ciepła. Mimo to Silena wypiła wszystko duszkiem, zanim zadała frapujące ją pytanie:

— Dlaczego Chejron aż tak się tym przejął? Tylko dzisiaj będę wyglądać jak zombie, a jutro wszystko wróci do normy. Poza tym, to był tylko głupi żart. Tylko i wyłącznie moja wina, że dałam się nabrać jak przedszkolak. — Skrzywiła się.

Annabeth pokręciła głową.

— Nie tylko ty robiłaś idiotyczne rzeczy, Sil. Miranda od Demeter zaczęła w środku nocy kosić trawnik na dachu swojego domku, a dziewczyny od Apolla utworzyły nową kapelę, która grała tylko jeden hit, "Poncz alkoholowo-owocowy". W sumie miałaś szczęście, że zemdlałaś, zanim zrobiłaś coś o wiele gorszego niż pocałowanie Beckendorfa.

W głowie Sileny pojawiło się mgliste wspomnienie dotyku jego ust, ręki na talii, a potem ostudzenia policzkiem od Drew. Przełknęła głośno ślinę. Unikając spojrzenia Annabeth, rozpakowała batonik i zaczęła go tak łapczywie jeść, jakby od tego zależało jej życie. W milczeniu uniosła pustą szklankę i pomachała nią przed twarzą przyjaciółki, a ta natychmiast poszła ją uzupełnić wodą z butelki.

— Co się stanie, jak znajdą winnego?

— Nie wiem. — Annabeth wzruszyła ramionami. — Ale będzie to surowa kara.

— Bogowie, jestem taką idiotką! — Silena opadła z powrotem na poduszkę, przykrywając twarz dłońmi. — Charles ma mnie pewnie teraz za gorszą od Drew, a ona sama będzie mnie gnębić do końca życia.

Annabeth podsunęła Silenie napełnioną szklankę. Rada nie rada, córka Afrodyty znowu się podniosła na łokciach i zaczęła tym razem powoli sączyć wodę.

— Beckendorf nie ma do ciebie żalu — pocieszyła ją Annabeth. — W zasadzie to nawet wczorajsza noc sprawiła, że zaczął się tobą bardziej przejmować. Chyba się poczuł odpowiedzialny za twój stan.

— Nie jest moją matką — burknęła Silena. Nie rozumiała, czym kierował się Charles. Przecież poszedł ją "ratować" na polecenie Drew, prawda? Nie chciał zrobić tego sam z siebie. Nie rozumiała więc, skąd ta nagła troska. Biorąc pod uwagę motyw Drew, którym zapewne było niedopuszczenie do przejścia inicjacji przez Silenę, niezbyt udana akcja ratunkowa.

Annabeth przypatrywała się przyjaciółce z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Silena mimowolnie zaczęła się rumienić.

— Może i nie, ale stawiam złotą drachmę, że mu na tobie zależy.

— Był tutaj? — wyrwało się Silenie pytanie.

— Pierwszy przyszedł Leo. Bardzo przeżywał, że walka z Clarisse tak go pochłonęła, że kompletnie cię zignorował, mimo twojego, cytując, seksownego stroju. Potem wpadł Dereck, ale nie był specjalnie rozmowny. Zmył się zaraz po tym, jak zobaczył Beckendorfa, który zdecydował, że poczeka, aż wytrzeźwiejesz, bo musi z tobą porozmawiać. Potem znowu przyszedł Valdez, tym razem z tym śmiertelnikiem, Drakiem. Chcieli się wtłoczyć wszyscy na raz, ale ich wywaliłam.

Silena odczuła falę wdzięczności w stosunku do Annabeth. Nie przetrwałaby widoku Drake'a i Beckendorfa razem — nie po tym dziwnym śnie i wczorajszym wieczorze. Nie miała bladego pojęcia, dlaczego Afrodyta dała śmiertelnikowi swoje błogosławieństwo i możliwość wejścia do Obozu Herosów. Nie przychodziło jej do głowy inne rozwiązanie jak po to, żeby ją upokorzyć.

Widziała tylko jedno wyjście z tej sytuacji: pozostać w domku tak długo, jak się da, żeby nie spotkać Drake'a. Przed oczami stanęła jej wąska uliczka i jego ciemne oczy. Szklanka zaczęła jej dygotać w ręku, na co Annabeth patrzyła z rosnącym zdumieniem.

— Sil, co się dzieje? — przerwała ciszę. — Wiesz, że mnie możesz wszystko powiedzieć.

— Nic. Zupełnie nic.

— To dlaczego ci nie wierzę? — domagała się odpowiedzi Annabeth. — Dlaczego unikasz mnie, odkąd przyjechałaś do obozu? Nie chcesz ze mną rozmawiać, upijasz się, całujesz z kim popadnie, a teraz zbywasz, jakby tematu nigdy nie było!

Silena była zadziwiająco spokojna jak na zaistniałą sytuację. Upiła kolejny łyk wody, po czym odchrząknęła.

— Powiedziałam ci, że wszystko obgadamy, jak sama to sobie ułożę w głowie.

— Mogę ci w tym pomóc — zaoferowała Annabeth. — Zróbmy to razem, jak zawsze. — Silena nie wyglądała na przekonaną, więc dodała pół-żartem, pół-serio: — Mój mózg od Ateny może się przydać.

— To jest coś, z czym muszę się uporać sama — powiedziała stanowczo. Nie zamierzała dać się złamać przyjaciółce.

Annabeth wyglądała, jakby ktoś ją oblał kubłem zimnej wody. Lekki uśmiech spełzł z jej ust, zniknął błysk nadziei. Jej wyraz twarzy odzwierciedlał to, co czuła: szok i niedowierzanie. Zawsze były jak papużki nierozłączki, a nagle Silena mówi kategorycznie: nie.

Co dziwniejsze, Silena sama nie wiedziała, dlaczego tak się upierała przy swoim. Po prostu czuła, że powinna dać sobie z tym radę sama, a nie uczepiać się kurczowo ramienia przyjaciółki. Przyszła pora brać odpowiedzialność za swoje czyny i decyzje. Gdyby Annabeth wiedziała, co Silena chciała osiągnąć na ognisku, odwiodłaby ją od tego pomysłu. A córka Afrodyty naprawdę potrzebowała inicjacji, żeby móc powiedzieć Drew prosto w twarz, że wreszcie nie ma jej nic do zarzucenia.

Chciała, żeby, gdy już wszystko się uda, matka znowu przyszła do niej we śnie i powiedziała, że tym razem jest z niej dumna. I żeby dodała, że nasłanie Drake'a było niepotrzebne, bo Silena sama sobie doskonale poradziła.

— Nie ma mowy, Sil. Jestem twoją przyjaciółką i nie pozwolę, żebyś...

— Przestań — powiedziała Silena głosem wzmocnionym przez czaromowę. — Musisz zrozumieć, że to mój problem, nie twój.

Przez chwilę bała się, że Annabeth się ocknie i ją ochrzani za to, że próbowała na niej swoich sztuczek. Po jej zdezorientowanej minie i lekko zamglonym spojrzeniu poznała jednak, że się jej udało, a czar zadziałał. Przygryzła wargę. Przecież nie zrobiła nic złego, prawda? Oddaliła tylko groźbę ich kłótni. Cel był szczytny, a przecież to właśnie on uświęca środki.

— Mówiłaś, że chcesz porozmawiać osobiście — zaprotestowała słabo Annabeth, a był to ostatni przejaw jej wolnej woli. Magia głosu Sileny sprawiła, że zrezygnowała z dalszego drążenia tematu, chociaż córka Afrodyty dotkliwie odczuwała jej słowa.

Co zmieniło się od ich rozmowy przez iryfon? Przede wszystkim jej stosunek do Drake'a. O ile po pierwszym śnie z Afrodytą w roli głównej była przerażona i rozgniewana, o tyle po ostatnim miała większy mętlik w głowie. Nie wiedziała, czy mu współczuć, czy się z nim zmierzyć, czy go olać, czy starać się coś naprawić... Miliony pomysłów na rozwiązanie problemu, ale żaden, który mógłby przynieść dobry rezultat. Po drugie, Drew. Gdyby Annabeth wiedziała, jak ta zachowała się w stosunku do jej przyjaciółki, zaczęłaby z nią wojnę. Silena nie chciała roznoszenia swoich problemów poza domek Afrodyty, zwłaszcza jeśli chodziłoby o coś, co ujawniałoby jej słabości jako grupowej. Po trzecie, Beckendorf. Dziwne przyciąganie, które do niego czuła, a które z pewnością nie było właściwe. Po czwarte, inicjacja i plan Sileny, którego celem było rozkochanie w sobie jednego z obozowych przystojniaków, a następnie porozbijanie mu serca zaraz po tym, jak wyznałby jej miłość. Annabeth wiedziała, że jest jakiś okropny rytuał, który powinny przejść córki Afrodyty, a do którego Silena czuła wstręt. Teraz musiała go jednak przezwyciężyć i zrobić coś okropnego. Wiedziała, że przyjaciółka za wszelką cenę próbowałaby ją od tego odwieźć. I wreszcie, ostatnie, choć nie mniej ważne — Silena nie chciała wciągać Annabeth w bagno, w które wpadła. Miała nieodparte wrażenie, że tym razem powiedzenie "we dwójkę raźniej" by się nie sprawdziło.

Annabeth jeszcze przez chwilę siedziała w milczeniu, marszcząc brwi. Zaraz jednak podniosła wzrok na Silenę i się do niej uśmiechnęła.

— Naprawdę, możesz być ze mnie dumna. Tylko Leo mruczał jakieś komentarze o luzowaniu gatek, a poza tym wyszli bez szemrania.

Usta Sileny uformowały się w nieme "o". Nie miała pojęcia, że czaromowa może też działać w taki sposób, że modyfikuje część wspomnień. Annabeth naturalnie powróciła do wcześniejszego tematu. W dodatku wyraźnie oczekiwała po Silenie, że ta odpowie w jakiś sposób na jej komentarz.

— Super, świetnie — wyrzuciła z siebie, nadal zdezorientowana.

— Beckendorf naprawdę chciał z tobą porozmawiać i odniosłam wrażenie, że chodzi o coś poważnego — powiedziała konspiracyjnym szeptem. — Nie było z nim Drew.

Serce Sileny wykonało triumfalnego koziołka, a zaraz potem ponownie znieruchomiało.

— Pewnie akurat mieli przerwę od całowania — rzuciła, siląc się na obojętność.

Annabeth wzruszyła ramionami. Odchyliła się wygodnie na oparciu krzesła, po czym sięgnęła ręką po książkę i zaczęła ją wertować. Silena zawsze podziwiała ją za podzielność uwagi. Czytanie i rozmawianie to dwie czynności, które nie idą ze sobą w parze, jeśli chcesz się całkowicie oddać jednemu lub drugiemu. Nie umiała się skupić na obujak jej przyjaciółka.

— Dlaczego wybrałaś akurat Derecka? — zmieniła nagle temat Annabeth.

— Podszedł do mnie wczoraj, kiedy Leo bił się z Clarisse. — Wzruszyła ramionami. — Zaczęliśmy rozmawiać, on prawił mi komplementy, a skończyło się fiaskiem.

Zachowywanie poważnej miny przychodziło Annabeth z wielkim trudem. Jej kąciki ust niebezpiecznie drżały.

— Nie wiem jak to robisz, ale masz niezwykły dar przyciągania do siebie chłopaków. Leo ciągle za tobą lata, chociaż ciągle twierdzi, że jesteście tylko świetnymi przyjaciółmi. Jak tak dalej pójdzie, zrobię się zazdrosna. Wczoraj poderwałaś Derecka, całowałaś się z Beckendorfem, a przecież do wszystkiego dochodzi jeszcze Drake... — Annabeth zmarszczyła brwi. W jej głosie dało się słyszeć jednocześnie naganę oraz podziw, a w tej chwili również zdezorientowanie. Silena nie wiedziała, gdzie leży granica tematu tabu, który ustanowiła przez czaromowę, więc nie miała pojęcia, co poprzez "dodawanie do wszystkiego Drake'a" miała na myśli jej przyjaciółka.

— To nikt taki — szybko wtrąciła, na wszelki wypadek odchodząc od tego niebezpiecznego tematu. — Spotkaliśmy się raz przed moim przyjazdem tutaj.

"Spotkaliśmy", prychnęła sama do siebie w myślach. Mogła się sama nagrodzić za bycie Mistrzynią Niedomówień.

— Cały czas mnie zastanawia, jak to się stało, że ma błogosławieństwo twojej matki. Bogowie w końcu nieczęsto je wydają. Wyobraź sobie, co by było, gdyby wszyscy śmiertelnicy tak po prostu dostawali zezwolenia na stanie się częścią prawdziwego świata, niezakrytego przez Mgłę.

— Nie umiem sobie tego wyobrazić — przyznała Silena, przecierając oczy. W końcu przestała ziewać. — Czasami lepiej jest nie wiedzieć, niż wiedzieć za dużo.

Annabeth oderwała na chwilę wzrok od swojej książki i przeniosła go na Silenę.

— To nie ogromna wiedza sprowadza na nas zagrożenie, ale wybory, których z nią dokonujemy. Nie wiem, co wykombinował ten chłopak, ale musiał zrobić coś na tyle odważnego albo głupiego, że zaimponował Afrodycie.

Silena ukryła twarz w dłoniach, udając, że ziewa. Powinna kazać Annabeth zmienić temat czy wyrządziła już dość szkód swojej przyjaciółce? Nie mogła dłużej słuchać o Drake'u. Chciała chociaż na chwilę zapomnieć, że on przeszedł przez granicę Obozu Herosów dzięki jej matce. Gdy koszmar jest daleko, łatwiej o nim zapomnieć. Silena była pewna, że wyleczyła się z Drake'a.

— Czy to ważne? — spytała.

— Jedynym punktem, który łączy Afrodytę i Drake'a, jesteś ty. Jako twoja przyjaciółka, a zarazem mentalna siostra, mam obowiązek znaleźć powiązanie. Musiało wydarzyć się coś, co doprowadziło do wprowadzenia go do obozu przez twoją matkę — stwierdziła z niezachwianą pewnością w głosie. — Na sto procent nie wiesz, dlaczego?

Silena pokręciła głową. Przez cały czas próbowała zwalczyć w sobie narastający atak paniki i chęć wygadania się Annabeth raz a porządnie. Córka Ateny odchrząknęła.

— Cóż, pomyślę jeszcze nad tym. Gdzie go spotkałaś?

— W Starbucksie — odpowiedziała Silena zdławionym głosem.

— Poszłaś do Starbucksa, spotkałaś go, a potem...?

— Potem zadzwonił tata i kazał mi jechać na kolację do Maryse. Nie miałam innego wyjścia, więc wyniosłam się na drugi koniec miasta. Potem się z nim pokłóciłam, bo znowu wolał tego okropnego babsztyla ode mnie. Wybiegłam wściekła z jej mieszkania, ale w drodze do domu oczywiście się rozpłakałam. Kiedy już trzepnęłam za sobą drzwiami, poszłam pooglądać album z czasów zanim ojciec zaczął się z nią spotykać i byliśmy tylko we dwójkę. Szalę przeważyło to, że w albumie brakowało naszego wspólnego zdjęcia. Jestem prawie pewna, że to ta kanalia je zabrała.

Najlepsze kłamstwo na poczekaniu, jakie przyszło Silenie kiedykolwiek do głowy. Wszystko się zgadzało. Był moment załamania nerwowego, kiedy to użyła iryfonu, żeby skontaktować się z Annabeth i wrócić do obozu. W historii znalazł się też Drake. I, dodatkowo, wspomniała jeszcze o brakującej fotografii.

W tym momencie niczego bardziej nie pragnęła, niż żeby okazało się, że powód jej powrotu do Obozu Herosów był spowodowany taką błahostką. Gdyby tak brzmiała prawdziwa historia, Silena nie byłaby wewnętrznym kłębkiem nerwów, oczy Beckendorfa nie przypominałyby jej oczu Drake'a i nie musiałaby posługiwać się czaromową przeciwko własnej przyjaciółce. Tak proste życie jawiło jej się jako utopia.

Będąca pod wpływem czaru Annabeth nie mogła zrobić nic innego jak zaakceptować wersję Sileny i próbować jej nie drążyć. Zaciśnięte usta i zmarszczone czoło świadczyły jednak o intensywnych przemyśleniach, które blokowała czaromowa.

— Rozumiem — powiedziała z trudem.

Zapadła chwilowa cisza. Silena odkryła, że z nerwów znowu zaczęła obgryzać skórki wokół paznokci.

— Chciałabym zostać sama, jeśli nie masz nic przeciwko. Głowa mnie boli.

— Jasne, Sil — przytaknęła Annabeth. — Będę sobie siedzieć na werandzie przed domkiem. Gdybyś czegoś potrzebowała, daj mi znać.

Silena zmarszczyła brwi.

— Nie powinnaś pracować? Tyle gadania o jesiennych pracach w Obozie, a ty nagle robisz sobie dla mnie dzień przerwy.

— Malcolm mnie zastępuje — wyjaśniła Annabeth, uśmiechając się szeroko. — Dzięki twojemu kacowi zyskałam w końcu trochę czasu na przeczytanie tej niesamowitej książki. Polowałam na nią już od września. Szczegółowo omówiona architektura renesansu z rozszerzoną genezą. — W jej oczach pojawiły się radosne ogniki.

Nie wyglądała na kogoś, kto został potraktowany czaromową. I bardzo dobrze.

Silena dzielnie wysłuchała miniaturowego monologu na temat książki. Annabeth od zawsze miała świra na punkcie architektury, co zapewne zawdzięczała swojej matce, Atenie. Jeżeli zaczynała opowiadać o czymś związanym z historią sztuki, można było zapomnieć na chwilę o wtrąceniu nawet jednego słowa nie na temat. W końcu jednak sama zreflektowała się, że nie powinna dłużej przeszkadzać Silenie.

Dziewczyna z ulgą poprawiła sobie poduszkę i położyła się ponownie, wlepiając wzrok w sufit. W myślach kołatało jej się tylko jedno imię — Drake. W końcu miała czas, żeby wszystko sobie uporządkować.

Gdy człowiek intensywnie nad czymś rozmyśla, przychodzą mu do głowy różne ciekawe spostrzeżenia. U Sileny trop urywał się nad motywem Afrodyty. Czy tylko jej wcześniejsza nieudolność korzystania z czaromowy sprawiła, że matka zdecydowała się na tak drastyczne rozwiązanie? A może rzeczywiście po tylu stuleciach zwariowała i postanowiła się wyżyć na swoich dzieciach, a zwłaszcza takiej jednej córce? Silena myślała, że ma to już za sobą. Ale pobłogosławiła Drake'a i wpuściła go do obozu! W jakim celu? Przecież nic jej nie mógł tu zrobić, co najwyżej przywołać złe wspomnienia i zaostrzyć niechęć do matki. Afrodyta musiała pragnąć konfrontacji.

Silena gwałtownie usiadła na łóżku. Może to właśnie powinno być kluczem do zagadki? Nie musiała zrobić nic innego, jak tylko pokonać matkę jej własną bronią.

To nie Dereck powinien być ofiarą jej inicjacji, tylko Drake.

Dwa tygodnie. Dwa tygodnie. Dwa tygodnie.

Czyż to nie brzmi cudownie? :)

Tak naprawdę rozdział pojawiłby się później, gdyby nie wyjątkowa okazja - dzisiaj Wasza Ukochana Blogerka (spokojnie, żartuję) kończy 16 lat!

Jeżeli chcecie mi zrobić prezent - a wiem, że chcecie, czuję to całym sercem - wystarczą mi komentarze. Dużo komentarzy. Nawet takich z pojedynczym zdaniem.

Po prostu COŚ po sobie zostawcie :)

- Wasza starucha