Oszukując samą siebie. Rozdział 16

Słońce przebiło się przez zasłony znacznie wcześniej, niż Silena by chciała. Z jękiem odwróciła się od okna i zarzuciła na głowę kołdrę. Chwilę leżała w takiej pozycji, ale zrobiło jej się za gorąco, więc odrzuciła nakrycie. Przekręciła się na brzuch, wyprostowała nogi. Potem zwinęła się w kłębek. Znowu jęknęła. Kręcenie się na łóżku w żaden sposób nie pomogło. Cały czas nie mogła zasnąć, a promienie słońca paliły oczy. Miała wrażenie, że jeżeli dalej będzie je tak mrużyć, to dorobi się wielu zmarszczek szybciej niż powinna.

Silena naprawdę nienawidziła wstawać.

Przerzuciła nogi nad zmiętą w kulkę kołdrą. Wstała z łóżka powoli, bo bała się zawrotów głowy. Potem powlokła się na krzesło stojące przed toaletką i spędziła dłuższy czas przed lustrem, doprowadzając do porządku włosy. Przebiła się przez tłum szykujących się na śniadanie sióstr i braci, żeby umyć zęby w łazience. Pociągnęła rzęsy tuszem. Ubrała się. Na koniec uśmiechnęła się do siebie w lustrze i z tym samym dziarskim wyrazem twarzy wyszła przed Domek Afrodyty, gdzie czekała na nią Annabeth.

— Eos dobra — przywitała się Annabeth, przyciskając do siebie Silenę podczas uścisku.

"Eos dobra" było dziennym odpowiednikiem "Dobranyks". W końcu w świecie, w jakim żyły, musiały się dostosować do oddawania czci bogom. Takie powiedzonka nic nie przeszkadzały — a mogły wręcz zaskarbić im przychylność bogiń, którym w ten sposób okazywały szacunek.

— Eos dobra — odpowiedziała Silena, nadal się uśmiechając. Wykrzywione ku górze kąciki ust potrafiły zamaskować nawet najbardziej skrywane uczucia. — Jak się spało?

Ruszyły ścieżką w stronę stołówki. Chociaż nie mogły jadać przy jednym stoliku, nic nie stało im na przeszkodzie, żeby chociaż nawzajem się do tych stolików odprowadzały.

— Nawet dobrze. Chociaż zza ściany pokoju moich braci dobiegało chyba jeszcze więcej głośnych chrapnięć niż zwykle, więc nie jestem pewna, czy spałam tyle, ile powinnam.

— Biedactwo. — Silena stłumiła śmiech. Wiedziała, że Annabeth poczułaby się urażona. Jej przyjaciółka poważnie wszelkie sprawy związane ze zdrowym stylem życia. Uparcie twierdziła, że mózg pracuje lepiej przy ośmiu do dziewięciu godzin snu, więc każdy powinien znaleźć czas, by właśnie tyle spać. A jeżeli chodzi o sprawny umysł, kłótnie z dzieckiem Ateny naprawdę nie miały sensu.

— Nie powstrzymuj się, Sil. Widzę, że nie traktujesz moich rad poważnie. — Annabeth lekko uniosła podbródek. — Pamiętasz? Poniżej ośmiu godzin mamy zaburzoną koncentrację. Powyżej dziewięciu stajemy się leniwi i jeszcze bardziej ospali, a...

— ... A od ośmiu do dziewięciu jest idealnie — dokończyła za nią Silena. — Wiem.

Annabeth wydawała się zadowolona z faktu, że jej przyjaciółka wciąż pamięta. To było coś w rodzaju małego testu, który Silena zdała. I to co najmniej na piątkę.

Chwilę szły w ciszy, podziwiając przebijające się przez liście promienie słońca. Chociaż Silena nie przepadała za pobudkami przed ósmą rano, musiała przyznać, że budząca się przyroda jest godna podziwu, powietrze jest świeższe niż około godziny dziesiątej — o której chciałaby wstawać — a spokoju panującego w Obozie nie da się nie kochać. Jedzące wcześniej śniadanie domki Ateny, Afrodyty i Demeter oznaczały, że domki Aresa, Hermesa i Dionizosa jeszcze śpią. Nie mogło być lepiej dla pragnących ciszy i spokoju o poranku.

Zza zakrętu wyłoniły się stoliki. Na każdym rozłożono już stosy talerzy i komplety sztućców. Obozowicze, którzy już przybyli na miejsce, pomagali rozstawiać soki i wodę do picia oraz owoce, które można było ze sobą wziąć i zjeść później, na przykład podczas pracy na polach truskawek. Silena zawsze toczyła zacięte walki o jabłka. Pamiętała, jak pewnego razu zabrała ostatnie chwilę przed Drew. Kiedy Silena zwinnie położyła owoc na swoim talerzu, jej siostra zastygła z wyciągniętą nad półmisek ręką. I głupią miną, która wręcz mówiła: "cholera".

Silena uśmiechnęła się do swoich wspomnień. Jeden z niewielu momentów, w których udało się jej — chociaż w małym stopniu — wygrać z Drew. Niestety w większości przypadków to siostra ją upokarzała. Na przykład wtedy, kiedy podczas jednej Bitwy o Flagę użyła Sileny jak żywej tarczy, co skończyło się leżeniem w łóżku z obolałymi różnymi częściami ciała i poczuciem beznadziei. Gdyby nie Drew, Silena mogłaby zdobyć flagę. A tak Domek Afrodyty znowu został wyzwany od porcelanowych laleczek. Walka ze stereotypami była bezsensowna, więc wtedy Silena po raz pierwszy cieszyła się, że nie mogła wychodzić z łóżka; inaczej musiałaby słuchać okropnych obelg i tłumaczyć, że przecież stara się namówić rodzeństwo do dbania o treningi. Inna sprawa, że jej wysiłki spełzały w większości na niczym, bo zaczęła się rozprzestrzeniać "moda na Drew" — ukrywanie się z kolorowym czasopismem w dłoniach tam, gdzie nikt nie szuka.

Annabeth pomachała Silenie ręką przed oczami.

— Ziemia do Sileny! — roześmiała się. — Odpłynęłaś.

— Może w ogóle się tak naprawdę nie obudziłam? — zasugerowała Silena.

Annabeth nie odpowiedziała. Wiedziała, że to było pytanie retoryczne.

Stanęły koło stolika należącego do domku Posejdona, obecnie pustego. Percy miał to szczęśnie w nieszczęściu, że mieszkał sam. Sprawiało to jednak, że w przeciwieństwie do licznych domków mógł wybierać, kiedy je posiłek. W rezultacie nigdy nie widziano go na stołówce wcześniej niż o dziewiątej.

— To którą z nas dzisiaj odprowadzamy? — spytała Annabeth.

Silena przysiadła na krześle i zastygła w pozie przypominającej rzeźbę "Myśliciela". Wbiła wzrok w przyjaciółkę i rzekła podniosłym tonem:

— Oto jest pytanie.

Annabeth zaniosła się śmiechem.

— Dobra, wygrałaś. Dzisiaj moja kolej.

Przy stoliku Afrodyty siedziała już Lacy i dwójka najmłodszych półbogiń obecnych w Obozie — bliźniaczki Chloe i Zoe o buziach jak aniołki i brązowych loczkach. Miały zaledwie sześć lat. Ich ojciec najwidoczniej nie mógł się pogodzić ze świadomością, że ma dziecko z boginią. A dwójka już go przerosła. Dziewczynki trafiły więc do Księgi Rekordów Chejrona nie tylko jako najmłodsze "nabytki", ale również najmłodsze całoroczne. Tym samym przebiły nawet Annabeth, która trafiła do Obozu, gdy miała siedem lat.

Z twarzy przyjaciółki nie dało się nic wyczytać. Mimo to Silena podejrzewała, że Annabeth nadal ubolewa nad straconym rekordowym wpisem na widok Chloe i Zoe.

— Cześć, Sil! Cześć, Annabeth! — Lacy już od samego rana była pozytywnie nadpobudliwa. — Jak się spało? Dobrze? Mam nadzieję, bo ja jestem wypoczęta jak nigdy. Sądzę, że wcześniejsza pobudka dobrze mi robi. Poza tym im mniej śpię, tym więcej mogę rozmawiać z tymi, których bardzo lubię, a wy macie to szczęście, że się do tego grona zaliczacie.

—Też cię bardzo lubię, Lacy — oznajmiła Annabeth wyszczerzonej siostrze Sileny, lekko targając ją po włosach.

Lacy uśmiechnęła się jeszcze promienniej. Jeśli to możliwe.

— Skoro tak... Myślę, że mogę ci dać w takim razie trochę soku pomarańczowego dla twojego stolika. Ukradłam w trakcie przenoszenia cały dla nas, bo znika codziennie jak jabłka z półmiska, ale mogę ci odstąpić jedną butelkę. Tylko nie dawaj jej Malcolmowi, bo najpierw wydusi z ciebie gdzie są pozostałe butelki, a potem do mnie przyjdzie i wszystko wypije.

Annabeth z wdzięcznością przyjęła sok od Lacy. Ostatnio akcje pod tytułem "Przyjdź wcześniej na śniadanie i zabierz innym domkom co dobre, zanim inni zabiorą tobie" najwidoczniej stały się bardzo popularne.

Annabeth nachyliła się lekko w stronę niższej córki Afrodyty i szepnęła:

— Widziałam, jak Miranda chowała pod stół Demeter masło orzechowe.

— Co za... — Reszty słów Annabeth i Silena nie usłyszały, bo Lacy popędziła do Demeter po swój ulubiony przysmak. Mimo to widziały, że usta jej się nie zamykają. Lacy nie dało się nie lubić.

Silena ogarnęła wzrokiem stołówkę. Mimo że przyszły z Annabeth przed ósmą, między miejscami dla trzech domków kręciło się już sporo półbogów, a prawie wszystkie rzeczy zostały już przez nich porozkładane na stołach. Uznała więc, że bez wyrzutów sumienia może usiąść na swoim stałym miejscu. Klapnęła na ławkę z westchnieniem ulgi, po czym wskazała miejsce obok siebie Annabeth.

— Możesz usiąść — zachęciła przyjaciółkę. — Do ósmej zostało jeszcze trochę czasu.

Annabeth rozejrzała się podejrzliwie po stołówce. Zasady głosiły, że jadło się wyłącznie przy stolikach ze swoim rodzeństwem; nie mogła się więc przysiąść do stolika Afrodyty. Z drugiej strony nikt nic nie mówił o miejscach zajmowanym poza posiłkami. Annabeth wzruszyła ramionami i już miała usiąść, kiedy zobaczyła idącą do stolika Afrodyty postać i zamarła z ugiętymi lekko kolanami.

— A ten co tu robi o tej porze?

Silena wydała z siebie bliżej nieokreślone mruknięcie. Nie chciała się przyznać, że powiedziała Drake'owi, o której godzinie je śniadanie. I że w podtekście kryła się sugestia, że może on przyjść i z nią porozmawiać.

— Cześć. Silena, Annabeth — Drake podszedł do nich, włożył ręce w kieszenie i krótko skinął głową. Silena zauważyła, że jego mokre włosy sterczą na wszystkie strony, co nadawało mu zawadiacki wygląd. W świetle poranka wydawał się sympatyczny. I zerwał się wcześniej z łóżka dla niej.

— Eos dobra — odpowiedziała mu, uśmiechając się lekko. Starała się patrzeć mu prosto w oczy. W końcu musiała przemóc swój instynkt samozachowawczy; wiedziała już, że Drake nie był odpowiedzialny za żadne wydarzenie z Tamtej Nocy. Wszystko było winą Afrodyty, jej matki. Nie musiała się więc niczego obawiać z jego strony.

— Eos dobra — zawtórowała Silenie Annabeth. — Wyspałeś się?

— O ile można się wyspać w Wielkim Domu ze świadomością, że w tym samym budynku śpi mityczny bóg Dionizos to tak, spałem całkiem nieźle — rzucił z sarkazmem.

Tym razem uśmiech Sileny nie był wymuszony. Drake naprawdę ją rozbawił.

— Współczuję ci Pana D. jako lokatora — powiedziała szczerze.

— Nie jest aż tak źle. — Wzruszył ramionami. — Dionizos może i trochę chrapie, ale przynajmniej nie chodzi w nocy do toalety. Więc kiedy już zasnę, nic mnie nie budzi.

Annabeth wyglądała, jakby połknęła coś nieświeżego. Silenie wydawało się, że chce wygłosić jakąś uwagę odnośnie mówienia z szacunkiem o bogach. W końcu Drake trochę pokpiwał z Dionizosa, a nie ma nic gorszego niż pokpiwanie z Olimpijczyka. Annabeth otwierała usta i zamykała na przemian, ale w końcu nic nie powiedziała.

Może to i dobrze. W końcu Silena już przyzwyczaiła się do wywodów Annabeth i wiedziała, że kiedy mówi, nie wolno jej przerywać — chyba że wiedziało się, jak dokończyć rozpoczętą myśl. Wtedy zdobywało się u Annabeth dodatkowe punkty. Znając jednak życie, Drake zacząłby z nią dyskutować. A z Annabeth się po prostu nie dyskutowało. Ona wiedziała. I tyle.

Silena postanowiła szybko się wtrącić, zanim Annabeth zdążyłaby jednak zmienić zdanie i palnąć wykład o szacunku dla wszystkich bogów i bogiń tego świata:

— Przy którym stoliku jesz śniadanie?

Drake się zmieszał.

— Ostatnio siedziałem z dziećmi Hefajstosa. Ale skoro wstałem wcześniej, a ich jeszcze nie ma, to chyba znaczy, że mogę zjeść gdzie chcę.

Jedno spojrzenie na twarz przyjaciółki wystarczyło Silenie, żeby stwierdzić, że tym razem Annabeth nie powstrzyma się od wygłoszenia monologu. Westchnęła.

— Zasady mówią, że posiłki jesz z domkiem, do którego należysz. A skoro śpisz w Wielkim Domu, a nie masz żadnego domku, powinieneś jeść przy jednym stole z Panem D. Nie możesz zjeść z naszymi domkami. Ani Afrodyty, ani Ateny, ani nawet Demeter, chociaż to ona jest boginią plonów i teoretycznie powinno być tam więcej jedzenia niż na innych stołach.

— Mam jeść z Dionizosem? Nawet gdybym chciał, nie pozwoliłby mi na to.

Silena zamarła z ręką zasłaniającą usta w pół ziewnięcia. Odwróciła się gwałtownie do Annabeth i popatrzyła na przyjaciółkę z zaciekawieniem.

Annabeth za to patrzyła na Drake'a. Długo i intensywnie.

— To poczekaj, aż skończy — wycedziła.

Chłopaka uratowało bicie zegara oznaczające godzinę ósmą. Annabeth była zmuszona powiedzieć "smacznego" i udać się do swojego stolika, gdzie dzieci Ateny już zabierały się za jedzenie. Silena nie wiedziała, czy to geny bogini mądrości sprawiały, że wszystkich mieszkańców domku numer sześć cechowała punktualność. W rezultacie domek Ateny był jedynym domkiem, który zasiadał do śniadania w pełnym składzie.

Przykładowo Silena przy swoim stole widziała zaledwie połowę rodzeństwa. Nie miała jednak wątpliwości, że ściśle związana była z tym długa kolejka do łazienki. Domek Afrodyty miałby szansę się wyrobić na czas, gdyby śniadanie serwowano o dziesiątej.

Drake nadal stał obok Sileny, niepewny, co ma zrobić. Silena dostrzegła, że chłopak nerwowo przestępuje z nogi na nogę. Nakazała sobie w duchu wziąć się w garść. W końcu sama go tu zaprosiła.

Dziarskim ruchem chwyciła talerz i wstała ze swojego miejsca, żeby ze szwedzkiego stołu wziąć wszystko, co było jej potrzebne do dobrego śniadania. Uśmiechnęła się do Drake'a tym samym uśmiechem co w Starbucksie, lekko wydymając usta. To był uśmiech flirciary. Najlepszy, na jaki Silenę było stać, a zarazem najskuteczniejszy — co tylko potwierdzał fakt, że nie musiała nawet mówić Drake'owi, żeby za nią poszedł. Złapał leżący obok talerz i podreptał za nią, jakby ciągnęła go na niewidzialnej lince.

— Jak się dzisiaj czujesz? Lepiej niż wczoraj? — zagadnął, kiedy Silena nakładała sobie na talerz biały ser ze szczypiorkiem.

Przytaknęła.

— Wczoraj byłam trochę nerwowa. Nawet bardziej niż trochę — powiedziała usprawiedliwiająco. — Nagromadziło się we mnie trochę emocji i dlatego się rozpłakałam. Jeszcze raz cię przepraszam, że musiałeś na to patrzeć.

Drake lekko trącił jej rękę.

— Następnym razem po prostu wypłacz się w moją koszulkę.

Silena gorzko uśmiechnęła się do siebie w myślach. Drake był urodzonym flirciarzem. Dobrze wiedziała, co robi, uwodząc go wtedy, w Starbucksie. A skoro nie pamiętał niczego, co się stało po kinie... Musiał być pewien, że Silena się nim interesuje. Nawet jeśli za każdym razem, kiedy go widziała w Obozie Herosów, dziwnie reagowała i zaczynała ryczeć.

Na szczęście mogła to zrzucić na karb nerwów, a Drake niczego się nie domyślał.

— Będę pamiętać — przyrzekła.

Stali chwilę w milczeniu, nakładając na talerze kolejne składniki. Silena wybrała pomidora, Drake ogórka. Miała ochotę wybuchnąć śmiechem na myśl, że przeszkadza jej, że chłopak wybrał inne warzywo. W końcu każdy wiedział, że pomidory są lepsze. Nawet Clarisse zgadzała się w tej kwestii z Sileną.

Drake dopełnił wielką górę jedzenia na swoim talerzu, dokładając na sam wierzch jeszcze jedną, dodatkową kromkę chleba. Potem wycofał się z kolejki, pozwalając przejść innym obozowiczom. Silena doceniła, że cierpliwie na nią czekał, aż sama skończyła nakładać swoją śniadaniową porcję. Miała szczęście, że zdążyła na rzodkiewkę. Zwykle wyjadały ją dzieci Demeter, ale tym razem chyba większość zaspała.

Drake żartobliwym ruchem podał Silenie swoje ramię. Dziewczyna cicho parsknęła. Zaraz jednak przełożyła talerz z jednej ręki do drugiej i chwyciła ramię Drake'a. Razem wrócili do stolika Afrodyty, gdzie Silena zajęła swoje miejsce. Chłopak nawet nie pytał, czy może obok niej usiąść. Po prostu usiadł.

Silena nie wiedziała, czy taka bezczelność jej przeszkadza czy imponuje. Zresztą nie miała czasu się nad tym zastanawiać; była zajęta wyjaśnianiem Lacy na migi, że o Drake'u opowie jej później. Miała niemal sto procent pewności, że siostra będzie chciała od niej wszystko wyciągnąć. Normalnie takie zainteresowanie wywołałoby u Sileny gęsią skórkę. Sama myśl o rozmowie na temat adoratora była po prostu podniecająca. Ale tym razem oznaczało to tylko i wyłącznie kolejne kłamstwa dla kolejnej bliskiej osoby.

Odwróciła wzrok od Lacy, skupiając się na kanapce z sałatą i pomidorem.

— Nie wiem czy powinienem pytać, ale... — Drake się zawahał. — Jak twoja sytuacja w rodzinie? Coś się polepszyło? Czy jest tak źle, że musiałaś uciekać do Obozu?

Silena przez chwilę patrzyła na niego z głupią miną, usiłując sobie przypomnieć, kiedy z nim rozmawiała o tacie czy Maryse. Sekundę później miała już przed oczami drogę do kina i ich rozmowę. Wtedy Drake jeszcze był sobą czy powoli przejmowała go Afrodyta? Przypomniała sobie jedno zdanie, które wypowiedział. Coś o tym, że jego ojciec bił matkę. Nie wiedziała, czy powiedział to sam z siebie, czy Afrodyta go do tego popchnęła, ale czuła, że powinna go o to zapytać. Chociażby po to, żeby go lepiej poznać, sprawić, żeby się w niej zakochał, a potem go rzucić. Cholerna inicjacja.

Przez chwilę głowiła się, jak by tu dyplomatycznie odpowiedzieć. W końcu nie mogła wyjawić, że nie uciekała przed rodziną, a przed gwałcicielem, którym jest, cóż, sam Drake. Nie chciała też mówić o brakującej fotografii w albumie, bo czuła, że jest gotowa obdarzyć chłopaka takim zaufaniem. Ale przecież wiedział o jej niechęci do Maryse i o tym, że miała wrażenie, że odkąd ojciec się z nią spotyka, zaczął ignorować Silenę. Mogła tylko wzruszyć ramionami i powiedzieć:

— Nie jest źle. — A potem cisza. Tyle myśli, a tylko trzy słowa.

— Skoro nie jest źle, to dobrze — powiedział Drake. Silena uśmiechnęła się do niego na tę grę słów i przytaknęła.

Ugryzła pierwszy kęs kanapki, chwilę pogryzła i przełknęła. Wpatrywała się chwilę w swój talerz. W końcu zebrała się na odwagę, zwróciła twarz w stronę Drake'a i wypaliła:

— Opowiedz mi o swojej rodzinie.

Drake zamarł. Od razu jednak się zorientował, że jego reakcja była jednak odrobinę zbyt gwałtowna, więc rozluźnił napięte mięśnie.

— Nie ma o czym opowiadać. Jestem jedynakiem z przedmieścia, który chodził do nudnego przedszkola, nudnej podstawówki i nudnej szkoły średniej, a teraz spędzał najnudniejsze wakacje życia, pracując w Starbucksie. Chociaż może jednak nie takie nudne, skoro można spotkać w takich kawiarniach dziewczyny, które sprawiają, że zapominasz o całym świecie. — Uniósł jedną brew i się uśmiechnął.

Silena pomyślała, że zręcznie umie zmieniać temat. Więc pewnie ta informacja o tym, jak jego ojciec traktował matkę była prawdziwa. A Afrodyta ją wykorzystała, żeby pokierować Drakiem. Silenę zalała fala współczucia. Postanowiła, że nie będzie dalej drążyć. Każdy miał prawo do tajemnic, a to, że jej matka do zrealizowania swojego planu wyjawiła część sekretów Drake'a nie oznaczało, że Silena miała kierować się tym samym.

Podjęła więc jego grę.

— I to dosłownie. A potem odkrywasz, że świat, w którym żyjesz, jest tak naprawdę zupełnie innym światem.

— Bo rządzą nim siły potężniejsze od zwykłych śmiertelników — uzupełnił.

— Jak w ten sposób o tym myślę, to naprawdę wygląda to jak powieść dla młodzieży — powiedziała Silena, przechylając głowę. Nigdy o tym nie myślała w ten sposób, ale faktycznie żyła w świecie młodych bohaterek powieści, które odkrywały, że istnieje magia, potwory i misja, którą muszą wypełnić. Jej misją było utarcie nosa pięknej Afrodycie, bogini-manipulatorce. Jej książka nazywałaby się Zemsta córy. A na okładce znajdowałaby się...

— Czyli jestem bohaterem, który  odkrywa drugie dno świata i znajduje w nim miłość? — spytał Drake, patrząc na Silenę takim wzrokiem, że wygląd okładki został nagle zepchnięty na drugi plan.

Nie mogła uwierzyć, że to działa. Drake nadal ją podrywał. Po chorej interwencji jej matki, po niezliczonych łzach i z pozoru bezsensownych rozmowach on ciągle jej chciał. Przyszedł tu dzisiaj dla niej, interesował się jej rodziną i siedział z nią przy stole.

Zemsta córy autorstwa Sileny Beauregard mogłaby być bestsellerem.

— Najwyraźniej tak. W końcu jesteś w Obozie Herosów, którego nie ma na mapach i zwyczajni śmiertelnicy nie są w stanie go dotrzeć. Dostałeś błogosławieństwo mojej matki, więc jesteś dosłownie wybrańcem bogini. Nie wiem czy masz tu jakąś misję do spełnienia, ale na pewno samo zobaczenie Obozu jest wielkim zaszczytem.

— I jesteś tu ty — dodał Drake, cały czas wpatrując się w Silenę, która oblała się rumieńcem.

— Z kina do miejsca, które nie powinno istnieć — wyszeptała.

I nagle wyobraziła sobie, że faktycznie mogłoby tak być. Co by było, gdyby randka się udała? Może Afrodyta interweniowała, bo nie pragnęła szczęścia Sileny. Przecież żeby Silena mogła dorównać jej najlepszej córeczce, Drew, musiała przejść inicjację, a gdyby odnalazła miłość, nie chciałaby tego robić.

Ale było już za późno. Podjęła decyzję.

Silena skończyła kanapkę i wzięła z półmiska jabłko, po czym się w nie wgryzła ze smakiem. Był to najlepszy owoc, jaki kiedykolwiek jadła.

Jak informowałam na Facebooku, mam remont w domu i rozwalone gniazdko do internetu, więc nie miałam jak dodać rozdziału. Teraz dopiero wróciłam z Włoch i jestem u przyjaciółki, gdzie dorwałam jej komputer, więc... W końcu jest! Mam nadzieję, że warto było czekać.

Zaczęłam już pisać kolejne rozdziały i planować końcówkę historii, więc wersja PDF opowiadania jest na bieżąco edytowana. Na pewno ją dostaniecie, więc od razu możecie się zastanowić, jakie dodatki mogłabym do niej dołączyć specjalnie na Wasze życzenie.

Jak zwykle czekam na komentarze - chętnie odpowiem! :)