Oszukując samą siebie. Rozdział 15.

Rozdział z dedykacją dla wszystkich komentujących. Bo to wy dajecie mi najpiękniejsze, czego pisarz, nawet amator, może chcieć - energię, by dalej tworzyć.

Poznanie prawdy zwykle wymaga odwagi. Trzeba być gotowym na to, żeby poznać to, co nieodkryte. Wywlekanie sekretów na wierzch potrafi być bolesne — zwłaszcza takich, które są starannie chowane przed całym światem. Niektórzy twierdzą, że po to, by nie ranić. A przecież tajemnice dzielą ludzi tym, że istnieją.

Prawda ma też swoją cenę. Może powodować łzy radości albo żalu. Miłość albo nienawiść.

Aspektem, którego najbardziej bała się Silena, było poczucie beznadziei. Bo jak pogodzić się z faktem, że ktoś mógł świadomie wymusić akt seksualny? Albo z tym, że to własna matka mogła to sprowokować? Że ktoś chciał, by Silena cierpiała? Nie rozumiała niczego.

Patrząc w oczy Drake'a... Po raz pierwszy zrozumiała, że się boi. Świat przestanie być czarno-biały. Będzie szary. Czy ten chłopak chciał ją skrzywdzić?

Spuściła wzrok. Złapała się na tym, że znowu ręka powędrowała jej do ust i obgryza skórki wokół paznokci. Kiedy zmusiła się, by oderwać palce od ust, po kciuku spływała jej maleńka strużka krwi.

To chyba oznaczało, że była naprawdę zdenerwowana.

Najbardziej absurdalne w tym wszystkim było jednak to, że ciekawiło ją, co Drake myśli o takiej sytuacji. Ich znajomość była jedną ogromną zagadką. Jeżeli nic nie pamiętał, co o niej myślał? Jeżeli pamiętał... Jak mógł na nią patrzeć tak bez skrępowania? Bo Silena widziała jego spojrzenia. Widziała nieme pytania. Widziała wszystko, ponieważ chłonęła ten widok w poszukiwaniu wskazówek. Afrodyta nie mogła dać mu błogosławieństwa bez powodu — a musiał on być większy niż chęć dobicia Sileny. Nie było innego wyjścia. Obóz Herosów był ostatnim miejscem na Ziemi, gdzie Silena czuła się bezpiecznie, więc decyzja matki powinna być wywołana głębszym bodźcem.

Silena uparcie odrzucała od siebie myśl, że Afrodyta mogła to równie dobrze zrobić dla kaprysu. W końcu bogowie zawsze robili na złość śmiertelnym istotom dla zabawy.

"Brak zemsty na śmiertelnikach gdy ma się zły humor skutkuje przecież natychmiastowym wyrzuceniem z Olimpu za spoufalanie się z niżej postawioną generacją", powiedziała kiedyś Annabeth. Silena pamiętała ich rozmowę na łóżku przyjaciółki zeszłego lata. Tyle że córka Ateny powiedziała to wtedy z ironią. Dlaczego więc Silena myślała teraz tylko i wyłącznie o prawdziwości tego stwierdzenia?

Drake. Afrodyta. Drake. I na zmianę. Myśli Sileny nie chciały odejść od tych dwóch tematów, połączonych ze sobą bez żadnego sensu i logiki. Może poszłoby łatwiej, gdyby była dzieckiem Ateny. Ale gdyby była córką bogini mądrości, nie znalazłaby się w takiej sytuacji. Takie atrakcje tylko u cukrowej Afrodyty.

Silena wyrwała się z zamyślenia, kiedy poczuła, jak ktoś kładzie jej rękę na ramieniu. Odruchowo się wzdrygnęła i odsunęła. Drake zmarszczył brwi, jakby nie rozumiał jej zachowania.

— Przepraszam. — Zmusiła się, by to powiedzieć.

Wzruszył ramionami.

— Chciałaś porozmawiać, więc rozmawiajmy. Może dla odmiany ktoś odpowie na moje pytania.

Silena uniosła brew. Nie tak wyobrażała sobie tę rozmowę. To ona miała zadawać pytania i wydusić z Drake'a wszystko, co mogłoby jej podpowiedzieć, co się dzieje. Mimo to zaintrygował ją, więc lekko kiwnęła głową na znak przyzwolenia.

— Dlaczego wybiegłaś z kina?

Pierwsze nadeszło niedowierzanie. Potem przypełzł szok. Następnie Silena poczuła się, jakby dostała elektryczną włócznią Clarisse w głowę.

Odchrząknęła. Raz, potem drugi. Powstrzymała rękę w połowie drogi do ust.

— Źle się poczułam. Nasza znajomość za szybko się rozkręciła. — Poczuła, jak kąciki jej ust mimowolnie się unoszą; miała już swój własny "inside joke" w rozmowie z Drakiem. "Za szybko" było chyba dobrym sformułowaniem.

— Powinienem cię przeprosić? — spytał Drake, przygryzając wargę. — Nie pamiętam, co się potem stało. Wiem tylko, że nie chciałem, żeby to się tak potoczyło. Zaimponowałaś mi swoją pewnością siebie i wyglądem w  Starbucksie... Pogubiłem się trochę. Może i jestem trochę kobieciarzem, ale szanuję dziewczyny. Nie chciałem być nachalny.

Mózg Sileny w tamtym momencie po prostu eksplodował. Drake naprawdę nie pamiętał. Był tylko narzędziem w rękach jej matki.

— Silena? Wszystko w porządku? — Silena nadal się nie ruszała. Była w szoku. — Dziewczyno, zieleniejesz.

Zielenieję? Zadane samej sobie pytanie przeszło Silenie przez myśl, ale natychmiast zostało wyparte jako nieistotne. Ważne było to, że Silena liczyła, że to Drake okaże się zły. Chciała, żeby ten ciemnooki chłopak okazał się źródłem i końcem wszystkich problemów. Wyznał jej przecież, że jego ojciec bił matkę; jego psychika mogła być nadszarpnięta. I Silena, choć ze łzami w oczach i rozdartym sercem, wybaczyłaby mu wszystko, byle odszedł i więcej nie pojawiał się w jej życiu.

Ale wszystko było winą Afrodyty. To matka napuściła na nią niewinnego śmiertelnika. Wykorzystała go, żeby skrzywdzić Silenę. Może musiała ją uświadomić o tym, że nie wolno używać czaromowy, żeby flirtować ze śmiertelnikami albo chciała, żeby córka wróciła do obozu. Ale nie w taki sposób.

Co by się stało, gdyby czaromowa nie zadziałała? Silenę przeszył dreszcz. Poczuła, jak słone krople leją się jej po policzkach w bardzo nieelegancki i nie przystający córce bogini piękności sposób.

— Hej, nie rycz. Nie wiem, dlaczego płaczesz, więc nie mogę cię pocieszyć.

Silena spojrzała na Drake'a. Wcześniej miała co do niego wątpliwości. Najpierw go nienawidziła, chciała zmyć z siebie jego dotyk. Potem uciekała od spotkania. W końcu chciała go wykorzystać, żeby się odegrać na matce. A teraz? Został tylko smutek. Bezbrzeżny żal, bo Drake został tak samo wykorzystany jak ona.

Nie mogła mu powiedzieć. Ta bezradność w jego oczach... To by go dobiło. Nie pamiętał nic od jej ucieczki z kina, więc był bezpieczny. Afrodyta dała mu przepustkę do obozu, ale nie mogła zmusić Sileny, żeby dzieliła z nim mroczny sekret.

Kiedy tym razem Drake położył jej rękę na ramieniu, nie odsunęła się. Wręcz przeciwnie — chciała go mocno przytulić i sprawić, by zniknął. Zapomniał. Może wtedy Silena nie czułaby się tak źle z powodu, że został wciągnięty w jakąś chorą grę z jej matką, której zasad nie znała.

— Zawołać Annabeth? Czy tą rozwrzeszczaną?

Silena prawie się uśmiechnęła, słysząc, jak Drake nazwał Clarisse. Gwałtownie pokręciła głową. Annabeth tylko by ją przewiercała wzrokiem i znowu domagała się wyjaśnień, a Silena nie miała pojęcia, jak silny czar na nią rzuciła. Bała się przełamania bariery.

Teraz, kiedy już znała prawdę, nie miała innego wyjścia. Musiała znaleźć jakiś sposób, żeby dowiedzieć się, czego naprawdę chciała od niej Afrodyta. A potem zrobić dokładnie na odwrót i pokazać, że nie jest marionetką.

Tylko najpierw musiała przestać płakać.

— To ja cię powinnam przeprosić. — Nie wiedziała kiedy to powiedziała między kolejnymi pociągnięciami nosem.

Drake odetchnął. Patrzył na Silenę jak na porcelanową figurkę, która może się w każdej chwili rozlecieć. Silena stwierdziła w duchu, że to bardzo trafne porównanie.

— Niby za co? Ja cię podrywałem. To przez moją słabą głowę nie wiem, co się stało. I to moje ciało znalazło się w jakimś dziwnym świecie. Jedyną rzeczą, o jaką mogę cię obwiniać, jest to, że mam przez ciebie siniaka. Uderzyłaś mnie łokciem, kiedy na mnie spadłaś. I dałaś szansę tej agresywnej dwójce mnie dogonić.

Silena nie chciała mówić Drake'owi, że w zasadzie powinien jej być za to wdzięczny. Gdyby nie jej upadek, mógłby się wpakować na czar ochronny. Wtedy miałby nie siniaki, a złamane kończyny i popękane żebra. Ale uznała, że to nie jest odpowiedni moment.

Nie wiedziała jednak, co odpowiedzieć. Żadne słowa nie wydawały się odpowiednie.

— Wiesz, co się ze mną działo przez ten czas? — spytał Drake, przełamując ciszę. — Gdzie byłem? Kto mnie przeniósł na wzgórze?

Za dużo pytań, pomyślała Silena. Nie mogła mieć mu tego jednak za złe, bo sama miała ich więcej niż odpowiedzi. Otarła łzy grzbietem dłoni. Miała nadzieję, że z rozmazanym tuszem nie wygląda jak szop pracz.

— Nie dogoniłeś mnie po kinie — skłamała. Starała się patrzeć Drake'owi prosto w oczy. Nie rozumiała dlaczego, ale ułatwiało to mijanie się z prawdą. — Ja poszłam do domu, spakowałam rzeczy i przyjechałam do obozu. Zjawiłeś się tu kilka dni później i to wszystko.

— Ale zależało ci, żeby się dowiedzieć, czy ja coś pamiętam — stwierdził Drake.

Silena przytaknęła. Nie było sensu kłamać, skoro jej zainteresowanie było ewidentne. Mogła to przerobić na swoją korzyść, a przy okazji uświadomić Drake'owi brutalne zasady rządzące światem półbogów.

— Nasi boscy rodzice potrafią mieszać w cudzym życiu. Brakuje mi kilku elementów układanki, żeby ustalić, dlaczego cię tu sprowadzono.

— Afrodyta? Twoja... matka?

W uszach Sileny to pytanie było najpiękniejszą muzyką świata. Drake nie mógł uwierzyć, że Afrodyta była jej matką. Po tym co się stało Silena miała identyczne podejście. Kiwnęła głową.

— Przynajmniej już wiem.

— Co? — zmarszczyła brwi.

— Dlaczego jesteś taka piękna.

Silena głęboko odetchnęła. Odwróciła głowę ku oknu wychodzącemu na ścieżkę. Słońce chowało się powoli za drzewami, ostatnimi promieniami oświetlając Obóz Herosów. Nie chciała tego komentować. Życie było wystarczająco skomplikowane.

— Zły moment?

Drake podniósł się z kolan i podał rękę Silenie. Ta, nadal wpatrzona w słońce, przyjęła jego pomoc i podniosła się na nogi. W końcu odwróciła się w stronę chłopaka. Drake miał wrażenie, jakby w tej chwili patrzyła na niego prawdziwie po raz pierwszy w życiu.

— Jesteś pewien, że nic nie pamiętasz?

Jej oczy lśniły niesamowitym blaskiem.

— Tak.

— Dziękuję za rozmowę — powiedziała, uwalniając dłoń z uścisku. Minęła Drake'a, idąc w stronę drzwi.

Przed nią stało wiele pytań, na które mogłaby odpowiedzieć tylko Afrodyta. Musiała trzymać się swojego planu. Dokończyć inicjację za pomocą Drake'a. Pokonać Drew. Zmienić siebie w kogoś, kogo Afrodyta uznałaby za idealną córkę. Sprowokować ją do spotkania we śnie.

A potem zażądać wyjaśnień innych niż te, że matka chciała jej rzekomo pomóc.

Przygryzając wargę, zatrzymała się w progu. Żeby zaliczyć inicjację, musiała zdobyć serce chłopaka. Na razie miała z Drakiem kawałek randki, upadek z domku na drzewie wprost na niego i rozmowę, podczas której się rozryczała. To wymagało szybkiej interwencji.

Powoli się odwróciła.

— Domek Afrodyty je śniadanie jutro o ósmej — rzuciła.

Drake się uśmiechnął.

Silena nienawidziła matki. I siebie. Bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.

Cześć, kochani! Wakacje się zaczęły, a ja z małą jubileuszową piętnastką przybywam. I, co najważniejsze, ważnymi informacjami w rozdziale.

Jak się czujecie z tym, że Drake nie jest winny? Co się w ogóle z tym OSS dzieje?

Chciałabym zadać więcej pytań, ale nie mogę. Mam wrażenie, że każde mogłoby was zaprowadzić na trop, a tego za wszelką cenę chcę uniknąć.

MIŁYCH WAKACJI!