Oszukując samą siebie. Rozdział 10

Załamanie to taki okres w życiu, w którym wszystko wydaje się być stracone i nie mieć żadnego sensu. Łzy płyną, chociaż nie powinny, a ręce kurczowo zacisnają się na rogach poduszki, ściskając ją mocno, jakby to miało cokolwiek pomóc. W dodatku dookoła panuje rozdzierająca cisza, którą przerywa jedynie twój szloch, co wcale nie poprawia ci nastroju. Przydałby się ktoś, kto by cię wysłuchał, ale nikogo takiego nie ma; albo po prostu nie chcesz go mieszać w swoje problemy, bo wiesz, że teraz wydają ci się poważne, a tak naprawdę są banalne i bardzo infantylne.

Silena skończyła swoje załamanie na dziewiątej minucie i trzynastej sekundzie. Jeżeli kiedykolwiek się czegoś na tym świecie nauczyła, to wiedziała, że była to wiara we własne siły i stawianie czoła wyzwaniom. Teraz musiała tylko pokazać Drew, jak bardzo się co do niej myliła. Koniec z byciem popychadłem i dawaniem się zastraszać. Zamierzała pokonać Drew jej własną bronią.

Odetchnęła głęboko, podniosła się w końcu z łóżka, po czym przeszła do łazienki, gdzie stanęła przed lustrem i powiedziała:

– Sileno Beauregard. Jesteś najpiękniejszą, najmądrzejszą i najlepszą z całego tego domku kiczowatych plastików. Teraz masz się zniżyć do ich poziomu oraz pokazać, że możesz być więcej niż najpiękniejszą, najgłupszą i więcej niż najlepszą z nich wszystkich.

Uśmiechnęła się do siebie, ocierając jednocześnie z policzków pozostałości łez. Następnie wyjęła z szafki dwie kosmetyczki – swoją i Drew. Bez żadnych skrupółów przesypała zawartość całej kosmetyczki siostry do swojej własnej, po czym rzuciła w przestrzeń pustym opakowaniem. Z satysfakcją odnotowała, że trafiło do wanny, w której nadal było trochę mokro z powodu przedobiedniej kąpieli któregoś z jej rodzeństwa.

Wzięła ze sobą wypakowaną kosmetyczkę do pokoju. Położyła ją na łóżku, żeby móc się zająć bardziej pożytecznymi rzeczami – porozrzucała po pomieszczeniu zawartość całej szafy Drew, a zamiast tego wrzuciła do niej bieliznę Gregory'ego. Mogła mieć nadzieję, że brat zrozumie przekaz i nie będzie na nią zły.

Chwilę spędziła na wybieraniu ostatecznej wersji stroju. Gdy osiągnęła zamierzony efekt, elegancko poskładała ubrania. Wyjęła spod łóżka torbę na ramię, do której włożyła najpierw kosmetyczkę, następnie ciuchy, a na sam wierzch szczotkę do zębów, płyn do płukania jamy ustnej oraz gumy do żucia.

Zakładając torbę na ramię, ostatni raz przed wyjściem omiotła wzrokiem domek. Uśmiechnęła się do siebie pod nosem. Może i postąpiła dziecinnie, mszcząc się na Drew w najbardziej prymitywny sposób, na jaki tylko mogła wpaść. Ale jeżeli taka głupia zemsta miała jej sprawić satysfakcję, było warto poprozrzucać rzeczy i zabrać wszystkie kosmetyki.

Silena odetchnęła głęboko, gdy tylko znalazła się na świeżym powietrzu. Nie mogła wrócić przygotować się na ognisko do domku Afrodyty, ponieważ musiałaby się uganiać nie tylko z Drew, ale i zgrają pozostałych sióstr zasypujących ją pytaniami o to, co się dzieje. Zamierzała więc udać się do jedynej dobrej kryjówki w Obozie Herosów, jakiej używała, gdy chciała się od wszystkich odciąć.

Jak gdyby nigdy nic przywołała na twarz uśmiech i przeszła z torbą na ramieniu, mijając Wielki Dom. Pomachała nawet uganiającym się wokół driadom, które znowu miały pełne ręce roboty w związku z jesiennymi pracami. Silena postanowiła olać prośbę Annabeth, która zasugerowała jej, że powinna się stawić na jakąś zbiórkę jeszcze przed ogniskiem. Miała nadzieję, że nie spotka po drodze przyjaciółki i powie jej po prostu, że o tym zapomniała. Często jej się to zdarzało, więc Annabeth nie powinna być zdziwiona.

Kilkanaście metrów za Wielkim Domem gwałtownie skręciła w krzaki. Przedarła się przez niewielkie zarośla, po czym zaczęła iść równym krokiem, odliczając do dziesięciu. Przystanęła. Zaczęła się uważnie rozglądać, szukając sznurka, który gdzieś powinien zwisać między gałęziami drzew. W końcu wypatrzyła wystający węzeł. Z ulgą pociągnęła go mocno, rozwijając tym samym sznurową drabinkę, po której się wspięła. Łapiąc się wystających fragmentów kory, zdołała bez przeszkód rzucić w górę swoją torbę, a następnie sama się wgramolić do środka. Chociaż niewielu obozowiczów zapuszczało się w gęsty las za Wielkim Domem, dla pewności zwinęła byle jak drabinkę i zaczepiła na metalowym haku.

Ktokolwiek zbudował niewielki domek na drzewie, był największym geniuszem, jakiego Silena w życiu nie spotkała. Dzięki tajemniczemu budowniczemu miała najlepszą kryjówkę w całym obozie, o której nikt inny nie miał pojęcia. Silena kiedyś zaoytała Annabeth, czy ta nie wie może, czy gdzieś na terenie obozu nie ma domku na drzwie. Przyjaciółka ją wyśmiała, mówiąc, że wystarczy nam tych pokrak na ziemi. Od tej pory Silena miała pewność, że jej miejsce jest bezpieczne – jeżeli ktokolwiek wiedziałby coś o tym miejscu, wiedziałaby o tym i Annabeth. Wartwa kurzu, jaką Silena zastawała za każdym razem, gdy tu wchodziła, tylko ją w tym przekonaniu utwierdzała. Dlatego zaczęła sukcesywnie przynosić tu swoje rzeczy. W rogu leżał zwinięty gruby koc, który chronił ją przed chropowatym drewnem, gdy chciała usiąść na deskach. Do opuszczonej dziupli zaczęła wpychać butelki z wodą, której mogła się napić, gdy tylko miała na to ochotę. Jeżeli coś jadła w kryjówce, najczęściej były to winogrona zrywane ze ścian Wielkiego Domu.

Z czasem zaczęła tu przynosić również stare ubrania, które były zbyt "passe" jak na domek Afrodyty, a zbyt wygodne i mające wartość sentymentalną, żeby je wyrzucić. Wylądowały tu też stare tenisówki, które zniszczyła podczas jednej z bitew o sztandar (przeklęta pułapka domku Hermesa), kilka zdjęć z tatą oraz fiolka po perfumach, które dostała na prezent od Annabeth w zeszłym roku. Na szczczęście przywlokła tu kiedyś również lusterko, które mogło jej się przydać.

Silena rozłożyła na podłodze koc, po czym wyłożyła z torby wszystkie rzeczy. Wysypała też zawartość napakowanej kosmetyczki, żeby wybrać, czym się pomaluje. Musiała mieć mocny i długo trzymający się makijaż. Największym jej atutem były oczy, odłożyła więc na bok cały arsenał, którym mogła je podkreślić. Gdy skończyła ogarniać wszystko, co ze sobą przyniosła, postanowiła chwilę odpocząć. Może nawet się zdrzemnąć? W końcu było tak przyjemnie. Gałęzie zasłaniały wszystko, oddzielając kryjówkę Sileny od reszty obozu. Grube konary dawały cień, izolując od upału. Wszystko było idealne.

Córka Afrodyty zrzuciła z siebie obozową koszulkę, zamieniając ją na wyświechtaną koszulę w kratę, która była dużo bardziej wygodna. Podłożyła sobie zwiniętą bluzkę pod głowę, po czym zamknęła oczy i pozwoliła Morfeuszowi przejąć swoje sny.

Czuła dotyk czyjejś ręki na swojej. I musiała przyznać, że było to całkiem miłe uczucie. Ktoś bawił się jej palcami. Po chwili jej dłoń uniosła się w górę, a miękkie usta odcinęły na niej pocałunek. Lekki, przyjemny dreszcz przeszył jej ciało.

Zachichotała.

– To łaskocze! – zaprotestowała. Nie miała jednak zamiaru zabierać temu komuś ręki. Było jej zbyt dobrze. Poza tym czuła się kochana.

Dlaczego nie miałaby pozwolić komuś się kochać?

Chciała zobaczyć twarz chłopaka, który wprawiał ją w tak miły nastrój, ale dziwnym trafem nie mogła odwrócić głowy. Mimo to nie przejmowała się tym nic nieznaczącym faktem. Wpatrywała się w jasne niebo, pozwalając tajemniczej postaci iść ze swoimi pocałunkami coraz wyżej i wyżej, dochodząc do ramienia, a na końcu przenosząc się na obojczyki.

Zamknęła oczy i westchnęła. Uwolniła dłoń, palcami przeczesując włosy chłopaka. Teraz to on się lekko zaśmiał, a coś w jego śmiechu okazało się na tyle znajome, że otworzyła oczy i gwałtownie się odsunęła.

Ciemne oczy wpatrywały się w nią z zaskoczeniem. Jakby zraniła ich właściciela, chociaż, technicznie rzecz biorąc, to on wcześniej zranił ją. Grzywka lekko opadła na jedno oko, ale chłopak odgarnął ją jednym ruchem głowy.

Przypomniała jej się sala kinowa, popcorn i pocałunek, który aż nazbyt przypominał te, którymi przed chwilą była obdarowywana.

– Drake? –  wyszeptała.

– Co się stało? –  odpowiedział.

Nie mogła powstrzymać odruchu ucieczki. Niezdarnie się podniosła i zrobiła dwa kroki. Potknęła się. Upadła. Drake był tuż przy niej, a jego oddech wywoływał dreszcze na całym jej ciele.

–  Z-z-zostaw mnie – wydusiła, starając się odsunąć. Jednak nie mogła tego zrobić. Była jak sparaliżowana. Wydawało jej się, że się od niego oddala, a tymczasem wtulała się w jego pierś jak zraniony szczeniak.

– Dlaczego mam cię zostawić? – zapytał zupełnie inny głos, powodując u Sileny kolejny atak paniki. Nie miała pojęcia, co się dzieje. Z wysiłkiem spojrzała do góry i zobaczyła chłopaka, który wpatrywał się z nią ze zmarszczonymi brwiami. Chociaż miał ten sam kolor oczu co Drake, wywołał w niej zupełnie inne emocje.

– Charles? Co ty tu...

Nie dane było jej dokończyć.

– Nigdy cię nie zostawię. Obiecuję. – Z tymi słowami pochylił się i pocałował Silenę,  był to najbardziej niesamowity pocałunek, jakiego kiedykolwiek doświadczyła. Dlatego, chociaż nie powinna, oddała go z całym zapałem. Ignorowała dręczący ją niepokój, angażując się w to, co właśnie się działo. Beckendorf był inny. Delikatny. Czuły. A ona go potrzebowała jak nigdy nikogo wcześniej.

Nagle zniknął, a ręka Sileny, wędrująca do jego włosów, zastygła w powietrzu. Usiłowała ukryć przyspieszony oddech. Opuściła dłoń, dotykając nią swoich ust. Co się właśnie stało? Dlaczego Drake zamienił się w Beckendorfa, który ją pocałował, a potem tak po prostu zniknął?

Coś nią szarpnęło, skręcając żołądek w supeł. Poczuła, że spada. Nie miała się czego złapać, chociaż rozpaczliwie wymachiwała rękoma. Miała wrażenie, że jest Alicją, która właśnie wpada do Krainy Czarów. Na końcu tej drogi nie czekał na nią jednak Biały Królik, tylko Drew, która natychmiast zaczęła ją gonić z siekierą w ręku. Silena uciekała, ale czuła, jak ziemia umyka jej spod nóg, a ona tylko krąży w miejscu. Odwróciła się więc przodem do Drew, unosząc ręce dla obrony, ale nagle Drew zmieniła się w Afrodytę, która powtarzała raz za razem "zawiodłam się na tobie".

– Nie! – wrzasnęła Silena.

Znowu zaczęła biec. Nie wiedziała już nawet, przed czym czy też przed kim ucieka. Liczyło się tylko to, żeby się wydostać z tego koszmaru.

Obudziła się, tłumiąc krzyk. Przez chwilę wpatrywała się w deski, zastanawiając się, gdzie się znalazła. Drew, ognisko, domek na drzewie. Odruchowo dotknęła warg, które ją paliły po pocałunku. Serce biło jej o wiele więcej razy na minutę niż powinno, a w głowie ciągle brzęczały słowa "zawiodłam się na tobie".

Nogi Sileny odmawiały jej posłuszeństwa, kiedy z trudem się podniosła. Czula się jak wielka ludzka galaretka, którą ktoś postanowił odłożyć, żeby stężała, a potem zaczął ją kroić na kawałki, z powrotem robiąc z niej breję. Wzięła do ręki lusterko, przeglądając się i stwierdzając, że wygląda, jakby właśnie zobaczyła ducha. A czy tak nie było? Drake w zasadzie był dla niej martwy. Nie rozumiała tylko, dlaczego zamiast standardowego snu z Afrodytą w roli głównej przyśnił jej się jakiś miks wszystkiego, co najgorsze.

Musiała dać sobie wreszcie spokój z rozstrząsaniem swoich snów. Matka mówiła bez przerwy o zawodzeniu się, bo Silena nie mogła wyrzucić z głowy jej słów. Drew goniła ją z siekierą, bo, jak Silena przypuszczała, w tym momencie pragnęła jej śmierci. Nie mogła wybaczyć Drake'owi tego, co się stało, dlatego przyśnił jej się jako amant, którym z założenia miał być, gdy go spotkała w Starbucksie za ladą.

A Beckendorf... To musiał być wynik tego gadania Drew o tym, że niby Silena chce go jej odbić. Pocałunek we śnie był jedną wielką fikcją i nic, ale to absolutnie nic nie znaczył.

Wzięła głęboki oddech. Wyspała się wystarczająco, żeby zacząć się przygotowywać na ognisko.

Hej, hej! Znowu przybywam do Was w zadziwiająco krótkim czasie - nawet mniej niż dwa tygodnie.

Sama się sobie dziwię, ale... Cuda się zdarzają, prawda? :)

Mam nadzieję, że ten rozdział przypadł Wam do gustu. Jest już troszkę więcej akcji (sen, który może troszkę - ale tylko troszeczkę - zdradzać, co się będzie dziać), a poza tym dzięki publikacji tego fragmentu możecie ze spokojem czekać na następny rozdział, w którym to będzie wreszcie punkt kulminacyjny akcji - dowiemy się co nieco o zadaniu Clarisse, będzie przemiana Sileny, goście...

Poza tym chciałam Wam bardzo podziękować. Za wszystko - wyświetlenia, obserwacje, a nade wszystko KOMENTARZE, które są dla każdego bloggera najważniejsze. Nawet nie wiecie, jak mi się ryjek cieszy, jak widzę, że się angażujecie i piszecie, co o wszystkim myślicie.

Miłego czekania :)