Oszukując samą siebie. Rozdział 9.

Silena zastała domek Afrodyty w tak dobrym stanie, że na pierwszy rzut oka nie zauważyła śladów obecności Clarisse. Co prawda na podłodze leżało kilka porozrzucanych ubrań, ale z tego co Silena pamiętała, jej siostry i tak nie układały ich pięknie w szafie. Poza tym ubrania całorocznych i tak w większości należały do ziemi niczyjej, bo rodzeństwo się między sobą wymieniało. Każdy trzymał w oddzielnym miejscu tylko bieliznę i obozowe koszulki. Resztę uznawało się po prostu za własność domku.

Łazienka przedstawiała się już nieco gorzej, bo wypatroszone kosmetyczki na pewno zrócą większą uwagę niż porozrzucane ciuchy. Mimo to Silena pomyślała, że Clarisse za wysoko oceniła wcześniej skalę zniszczeń. Poza tym zobaczyła, że oszczędziła zgodnie z obietnicą jej część szafy, więc naprawdę nie miała się o co martwić. Dwie półki Drew nieco ucierpiały, ale na to mogła przymknąć oko.

Inaczej przedstawiała się sprawa z wybraniem, co z tej szafy mogłaby założyć na ognisko. Wszystkie rzeczy, jakie zgromadziła przez lata, prezentowały się ładnie, ale niezbyt wyzywająco. Mogła zapomnieć o bluzach i koszulach w kratę zarzuconych na podkoszulek. Potrzebowała samego podkoszulka; najlepiej obcisłego z czymś błyszczącym. Do tego czarna mini, którą musiała pożyczyć od Lacy. Siostra była od niej niższa, co mogło być dodatkowym atutem spódniczki – wydawałaby się na Silenie jeszcze krótsza niż normalnie.

Córka Afrodyty zmarszczyła brwi, gdy usłyszała lekkie skrzypienie drzwi. Odwróciła się, cały czas trzymając czarną miniówkę Lacy.

– Zdziwiło mnie trochę twoje zachowanie, więc postanowiłam odejść od stołu i za tobą pójść.

– Zbytek łaski – machnęła ręką Silena, po czym odwróciła się z powrotem do wielkiej szafy. Mimo to uważnie obserwowała kątem oka, co robi jej siostra.

Drew przysiadła na jednym z łóżek, wcześniej zrzucając na podłogę stos szalików, które na nim leżały. Elegancko zarzuciła nogę na nogę, uśmiechając się do siostry. Silenie uśmiech ten przypominał jednego z rekinów w "Gdzie jest Nemo?". Tak samo przyjazny. Czekała chyba tylko na to, by polała się krew.

– Co tam tak trzymasz? Nie przypominam sobie, żebyś coś takiego miała w tej swojej fioletowej walizeczce.

– To? – Silena zamachała spódnicą, ignorując dziwne uczucie, że to nie było zwykłe stwierdzenie, a jakiś rodzaj oskarżenia.  – Pożyczyłam od Lacy.

Drew patrzyła na nią sceptycznie, taksując wzrokiem z dołu do góry, a zatrzymując się na twarzy.

– Skarbie – powiedziała tym swoim ukochanym zwrotem, który chyba zapożyczyła od Afrodyty –  to jest PPU, czyli nie twoja liga.

Silena siłą powstrzymywała się od zgrzytnięcia zębami. PPU, czyli Powyżej Połowy Uda, było określeniem spódniczki nadającej się dla tych najzgrabniejszych i najodważniejszych córek Afrodyty. Zwykle to były te siostry, które inicjacje kończyły w tydzień po przyjeździe do obozu, a następnie zajmowały się łamaniem serc w ramach sportu.

Z której strony by nie patrzeć, to rzeczywiście nie była liga Sileny. Ale co mogła zrobić? Nie chciała dać Drew satysfakcji. Poza tym obiecała sobie, że przejdzie tę głupią inicjację i się zmieni.

– Ludzie się zmieniają, Drew. Może właśnie PPU to nowa Silena?

– Najpierw musiałabyś dojść Do Połowy Uda, skarbie – roześmiała się Drew.

– To, że noszę spódnice, które długością sięgają kolana, nie oznacza, że nie mogę sobie nagle założyć miniówki, okay? Mam ochotę trochę zaszaleć, więc to zrobię. Zawsze na ogniskach miałam bluzy, pora na seksowny top.

Drew zdecydowanym ruchem wstała z łóżka i stanęła przed Sileną. Dziewczyna, zaskoczona, lekko się zachwiała. Oczy siostry były nieprzeniknione, a z jej ust zniknął kpiący uśmieszek. Po raz pierwszy od bardzo dawna Silena bała się, że Drew może jej w jakikolwiek sposób zaszkodzić. Chociaż ta myśl była absurdalna, zadrżała.

– Nie myśl sobie, że jestem na tyle głupia, żeby nie zauważyć, o co ci chodzi – powiedziała niskim głosem, nie odwracając wzroku.

– A o co mi według ciebie chodzi? – spytała.

– Widziałam, jak na niego patrzysz. PPU jest poza twoim zasięgiem, pamiętasz? Zalicz do tej kategorii również Beckendorfa i przestań grać w te swoje gierki.

Nagle Silena zrozumiała, o czym mówi Drew. Nie miało to jednak najmniejszego sensu. Dlaczego jej siostra myślała, że podoba jej się Beckendorf? Znała go zbyt krótko, żeby cokolwiek o nim powiedzieć. Rozmawiało jej się z nim bardzo przyjemnie, a jego oczy miały piękny czekoladowy odcień, ale to nie musiało oznaczać miłości na całe życie. Poza tym dał jej jasno do zrozumienia, że zależy mu na Drew.

Biorąc pod uwagę wszystko, o czym Silena wiedziała, była zaskoczona, że siostra uznała ją za konkurencję. Wydusiła więc z siebie jedno z najsensowniejszych pytań, jakie jej przyszło do głowy:

– Dlaczego?

– Bo Beckendorf jest mój.

Silena wzięła głęboki oddech.

– Nie o to mi chodziło. – Pokręciła głową. – Chciałam spytać dlaczego uważasz, że chcę ci odbić Charlesa.

A tak poza tym, to nie traktuj go jak swoją własność, bo nią nie jest – chciała dodać, ale się powstrzymała.

Drew odsunęła się od siostry, dzięki czemu Silena mogła w końcu opaść na swoje łóżko i oprzeć się o ścianę. Nie zdawała sobie nawet sprawy, jak przyspieszył jej oddech. Czuła gorąco na twarzy i była pewna, że już jest cała czerwona.

– Najpierw nas nakrywasz i tak po prostu go wyrzucasz. Widziałam ten twój wzrok. Za długo się na niego gapiłaś, pewnie oczy ci się spodobały – rzuciła sarkastycznie Drew, a Silena przeklęła się w duchu za swoją głupotę. Co mogła jej na to odpowiedzieć? "Tak, faktycznie, jasne, tęczówki ma ładne". Ale chyba nic poza tym. – Potem kazałaś mi się od niego odczepić, jakby nagle cię obchodził los jakiegoś chłoptasia. Posunęłaś się nawet do tego, że namówiłaś Annabeth, żeby wybrała ciebie do posłania po Beckendorfa. Mogłaś sobie z nim spokojnie porozmawiać i go zauroczyć, prawda? Ale szczytem wszystkiego jest nagle zakładanie modnych i ładnych ciuchów akurat gdy on będzie na ognisku, na które zawsze ubierałaś się w wyświechtane łachmany.

Silena zaniemówiła. Oczami Drew rzeczywiście mogło to wyglądać nieco podejrzanie, zwłaszcza że w miarę wszystko układało się w logiczną całość. Problem w tym, że ona do niczego nie namawiała Annabeth, a do półki mógł iść ktokolwiek inny, byle nie Charles. A stój? Robiła to dla siebie. A właściwie dla Afrodyty.

– Wiesz, że nigdy bym ci tego nie zrobiła – powiedziała spokojnie. – Wymyśliłaś sobie całą tę historyjkę, bo jesteś zazdrosna.

– Zazdrosna? – prychnęła Drew, a Silena pomyślała, że może jej strategia "najlepszą obroną jest atak" nie podziałała za dobrze.

– Jestem za mądra, żeby się stroić dla pierwszego lepszego chłopaka. Zwłaszcza, jeżeli ten chłopak jest już zajęty, a tym bardziej przed jedną z moich sióstr.

– Jakby cię kiedykolwiek obchodziło, że jesteśmy siostrami! – zaatakowała Drew. – Używasz tego tytułu, żeby tylko zagłuszyć poczucie winy, że mnie nienawidzisz!

W oczach Sileny stanęły łzy. Nie wiedziała, dlaczego tak emocjonalnie reaguje; jedyne co miała przed oczami, to miliony scen, w których Drew ją upokarzała przed rodzeństwem albo i przed całym obozem. Przypadki, kiedy Silena padała ofiarą jej głupich żartów. 

– To ty mnie nienawidzisz! – odkrzyknęła. – Marzysz o byciu grupową, więc po kolei mi wszystko odbierasz i upokarzasz. Każdy wie, że zrobiłabyś wszystko, żeby rządzić tym domkiem, a ja ci stoję na przeszkodzie.

Odetchnęła głęboko, chcąc się uspokoić. W końcu powiedziała to Drew twarzą w twarz. Dlaczego więc czuła się tak podle?

– Z grzeczności nie zaprzeczę. Ale robię to tylko i wyłącznie dlatego, że nie jesteś godna tej funkcji. – Drew dumnie uniosła głowę, wskazując na siebie. – Gdyby Afrodyta mogla z nami porozmawiać, wybrałaby mnie, a nie ciebie.

Silena zniosłaby wszystko, ale nie to zdanie. Najgorsze było to, że Drew miała rację. Zawiodła. Matka była nią rozczarowana. Właśnie to rozczarowanie jednak sprawiło, że chciała się zmienić.

A Drew zaczynała wszystko psuć.

– Wierzę, że Afrodycie zależy na tym, żeby rządził ktoś z mózgiem większym od orzeszka – odpyskowała.

– Uważasz, że mam mózg jak orzeszek? A kto...

– Bo niczego nie rozumiesz! – przerwała jej Silena. – Nie próbuję ukraść ci Beckendorfa, bo mi na nim nie zależy. Chcę tylko przejść tę durną inicjację, żebyś nie mogła więcej mnie podkopywać. Chcę zacząć być prawdziwą córką Afrodyty i wreszcie skończyć z przekonaniem, że nie jestem godna nosić PPU. I potrzebuję do tego tej głupiej miniówki Lacy i czyjegoś topu, bo sama sobie z tym nie poradzę.

Głos załamał się Silenie. Otarła oczy z łez nieszczęsną spódnicą, pociągając przy okazji nosem. Na Drew nie zrobiło to najmniejszego wrażenia. Działała zgodnie z regułą kop leżącego, więc rozklejenie siostry tylko jej pomogło w realizacji celu. Przyklęknęła przed łóżkiem, delikatnie pocierając ramię Sileny w fałszywym geście pocieszenia.

– Skarbie, nie płacz. To nic nie da. Tobie nawet brak spódnicy by nie pomógł. Pogódź się z tym, że nic nie zmienisz.

W głowie Sileny pojawiły się miliony różnych opcji odpowiedzi na to, co powiedziała Drew, ale nie mogła nic z siebie wydusić. Jedyne, co mogła zrobić, to sięgnąć po chusteczkę, żeby otrzeć łzy i wydmuchać nos.

Drew poklepała ją po kolanie i wstała. Otworzyła drzwi, wpuszczając do środka więcej światła, które odbiło się w załzawionych oczach jej siostry. Pomachała jej na pożegnanie, rzuciła "nie rycz, po wyglądasz jeszcze gorzej", po czym wyszła, zatrzaskując drzwi. Silena została sama ze swoimi myślami oraz zużytą chusteczką w ręce. W jej głowie kiełkowała myśl, że jej obiadowe postanowienie topnieje, bo Drew zrobi wszystko, żeby Silena nie przeszła inicjacji. Do tego jednak nie mogła dopuścić, bo ten durny zwyczaj był jedyną nadzieją, żeby wyrwać Drew najważniejszy argument przeciwko Silenie.

Udało mi się wstawić rozdział jeszcze przed wyjazdem! Cieszcie się, bo w innym wypadku dostalibyście go dopiero na początku lutego. Dzikie imprezy i te sprawy, chociaż w sumie kolejny fragment opowiadania jest smutny. Drew się okazała Drew, Silena wdepnęła w gunwo, w głowie mętlik...

Kusi mnie, żeby wam zdradzić, jak to się skończy. Ale się powstrzymam. 

Dla waszego dobra, oczywiście.

Jeżeli macie jakieś wątpliwości, pytania, cokolwiek - na interesujące komentarze (więcej niż "super!" albo "dalej!" albo "beznadzieja, nie pisz dalej!") zawsze staram się odpowiadać.