Oszukując samą siebie. Rozdział 7.

Następnego ranka Silena od razu wypatrzyła w tłumie dryblasa, który wczorajszego popołudnia gościł w domku Afrodyty. W słoneczne popołudnie prezentował się jeszcze lepiej niż w towarzystwie Drew przyczepionej do jego ust, a młotek, który trzymał w ręce, jakoś dodawał mu męskości, gdy walił nim w ścianę domku Aresa. Silena nie dziwiła się, że cała gromada dzieci Hefajstosa otoczyła piątkę; w końcu Clarisse dzielnie stawała w jego murach w szranki ze swoimi braćmi, którzy próbowali ją pokonać, ale zawsze przegrywali, a domek sporo ucierpiał podczas tych starć.
Na jej nieszczęście Annabeth posłała ją do Leona Valdeza, grupowego Hefajstosa, żeby dowiedzieć się, czy mógłby kogoś oddelegować do zbrojowni, gdzie zawaliła się część półek.

– Hej, Leo – uśmiechnęła się do chudzielca, starając się ignorować myśl, że może ją w tym momencie obserwować Charles.
Valdez odpowiedział jej wyszczerzonymi zębami.
– Słyszałem plotki, że wróciłaś, ale stwierdziłem, że dopóki tu do mnie nie przyjdziesz, nie uwierzę. – Odgarnął lekko opadające włosy znad czoła, zostawiając na nim smugę czegoś czarnego, co wcześniej było na rękawicy. – W końcu wszystkie panie kochają Valdeza, więc musiałaś się tu zjawić, żeby się upewnić, czy nie jestem zajęty.
Silena przewróciła oczami.
– I co, jesteś zajęty?
– Oczywiście, że nie – odpowiedział Leo z wesołym uśmiechem, podciągając spadający pas z narzędziami, który zawsze nosił przy sobie. – W końcu czekałem na twój powrót, żebyś nie musiała rozpaczać, że ktoś ci mnie odebrał.
– Zbytek łaski – skomentowała Silena z rozbrajającą szczerością. – Próbuj dalej, Valdez.
Leo prychnął.
– Kiedy naprawdę będę zajęty, będziesz żałować, że nie brałaś, kiedy miałaś okazję.
– Na pewno. – Silena nie ośmieliła się protestować.
– Będziesz błagać, żebym się nie żenił, kiedy już będę stał przed ołtarzem. Przybiegniesz i będziesz się bić z moją narzeczoną o to, która z was będzie nową panią Valdez, ale ja wtedy wybiorę tę, która poznała się na mnie wtedy, kiedy byłem wolny.
Silena uniosła brew.
– Masz mnie. – Leo podniósł ręce do góry w geście kapitulacji. – Udało mi się połączyć z internetem, co przy naszych zasadzach zero komórek i tak dalej jest prawie niewykonalne, ale dla mnie nie ma rzeczy niemożliwych. I, być może, obejrzałem ze dwie komedie romantycznie. – Silena spojrzała na niego z niedowierzaniem. – No dobra, cztery komedie romantyczne. – Uciekł wzrokiem. – Może jednak pięć i zacząłem szóstą, ale nie zdążyłem jej dokończyć, bo zasnąłem.
– Jesteś niemożliwy.
– Uznam to za komplement. – Leo zdjął rękawice i wytarł ręce w spodnie, które nosiły na sobie ślady wielu podobnych działań. – Jeżeli przysłała cię Annabeth, a innej opcji nie widzę, chyba że...
Silena uniosła palec wskazujący, nakazując Leonowi zaprzestanie ciągnięcia wątku. Już sobie wyobrażała zakończenie – chyba że po to, żeby mnie pooglądać, albo po to, żeby ze mną pogadać. Bardzo lubiła syna Hefajstosa, ale wolała szybko przejść do rzeczy, dzięki czemu mogłaby wrócić do Annabeth i jak najszybciej dokończyć wszystko, co ta dla niej zaplanowała. Wtedy w końcu miałaby trochę czasu, aby najeść się czymś porządnym w stołówce. Przy jej burczącym brzuchu i niezjedzonym śniadaniu, głód wygrywał z Leonem Valdezem walkowerem.
– Powiedz jej, że skończymy za godzinkę, nie więcej – gładko kontynuował Leo. – Chcę wypróbować swoje nowe umocnienia, które pomogą zminimalizować szkody wyrządzone przez pięści Clarisse. Na przykład tutaj, między tymi zniszczonymi deskami, włożyłem klin, który przytrzyma strop przed osuwaniem się pod wpływem lekkich wstrząsów. – Leo nakazał Silenie, żeby ta za nim szła. – Z tyłu wymieniliśmy aż dwie kolumny, które były pęknięte. Roboty było z tym dużo, ale Nyssie udało się to zrobić i szybko, i dobrze. Jak na dziewczynę, nawet od Hefajstosa, jest całkiem całkiem.
– Właściwie to...
– Poza tym mamy jeszcze poprawienie konstrukcji w środku. – Valdez zignorował prostesty Sileny i pociągnął ją do środka domku Aresa. – Widzisz te belki pod sufitem? Kazałem je założyć temu nowemu, Beckendorfowi. Dwa tygodnie temu satyr przyprowadził go do obozu, a już wymyśla jedne z najlepszych projektów! Oczywiście mnie i tak nie dorówna, ale dobrze, że się stara. – W głosie Leona słychać było niekwestionowaną pewność siebie, czego Silena mu zazdrościła. – Ale poczekaj, to jeszcze nie najlepsze. Teraz patrz!
Leo z triumfującą miną zamaszystym ruchem otworzył drzwi do łazienki, które odsłoniły oszałamiającą biel płytek, silnie kontrastującą z rozpływającymi się na niej strugami krwi. Silena skrzywiła się.
– Po pierwsze, motyw krwi jest strasznie stereotypowy – nie mogła powstrzymać się od komentarza. – Może i Ares jest bogiem wojny, ale to nie znaczy, że musi mieć łazienkę w jej plamy. A po drugie, nie jestem tu po to, żeby skontrolować waszą pracę, tylko dlatego, że Annabeth kazała mi przyprowadzić kogoś, kto by zreperował głupią półkę w zbrojowni, którą rozwaliły dzieciaki od Aresa, którym zrobiłeś rzeźnię w łazience.
Silena wyrzuciła z siebie wszystko jednym tchem, nie zostawiając Leonowi nawet chwili na protest. Zapadła chwilowa cisza, którą przerwał śmiech Valdeza.
– Sil, wrzuć na luz. Clarisse bardzo się ten pomysł spodobał.
– Clarisse podoba się wszystko, co może jej pomóc wyzwolić agresję, taka jest prawda. Przez te swoje remonty tylko pogorszysz sytuację. – Silena starała się obrócić swój mały wybuch w żart.
Zrobiła krok i znalazła się na śnieżnobiałej podłodze. Raziły ją odbijające się od niej światła. Spojrzała z niedowierzaniem na wymalowany w krwawe skrzepy kibel, mrużąc lekko oczy.
– Nawet toaleta? To już przesada.
– Drew zadbała o każdy szczegół, ja tylko zleciłem wykonanie projektu – wzruszył ramionami Leo.
Silena zmarszczyła brwi. Przyjrzała się uważnie plamom wymalowanym na płytkach i zobaczyła coś, czego wcześniej nie dostrzegła – krew nie lała się prosto, strumieniami, ale była nierówna i poszarpana. Znała tylko jedną osobę, która właśnie w taki sposób rysowała sobie na rękach sztuczne rany, żeby tylko nie uczestniczyć w treningu na arenie.
– Co ma z tym wspólnego moja siostra? – spytała ze szczerym zdziwieniem.
– Naszkicowała nam ten projekt. Clarisse kazała go wykonać, więc się nie sprzeciwialiśmy. Frank trochę panikował, ale udało nam się go jakoś przekabacić na naszą stronę, obiecując, że nie będzie to wyglądać aż tak realistycznie jak na schemacie.
– Wiesz, że wygląda realistycznie?
– Oczywiście – odpowiedział Leo, szczerząc zęby w uśmiechu. – Dlatego przez najbliższy tydzień albo dwa zamierzam unikać go tak bardzo, jak tylko dam radę.
Silena przejechała ręką po gładkiej fakturze płytek.
– Jak to się stało, że Drew wciągnęła się w ten projekt?
– Technicznie rzecz biorąc, została wciągnięta przez Beckendorfa – sprostował Leo.
– Charlesa? – Silena nie mogła powstrzymać tonu zawodu w swoim głosie.
Chłopak cicho gwizdnął pod nosem.
– A więc tak ma na imię.
– Nie wiedziałeś o tym? –  Silena otworzyła szeroko usta, ale natychmiast przykryła je ręką. Nie mogła uwierzyć, że wydobyła z Beckendorfa jednym pytaniem coś, o czym jego brat nie wiedział od dwóch tygodni.
Leo pokręcił głową z niedowierzaniem. Najwidoczniej był nie mniej zdziwiony od Sileny, która ze zmieszania nie mogła patrzeć mu w oczy, więc uważnie studiowała każdą płytkę po kolei.
– Nieważne – rzuciła po chwili ciszy. – Podeślij mi kogoś do tej półki, bo chcę w końcu iść coś zjeść.
– Nie wiem, co ma rozwalony kawałek drewna do jedzenia, ale niech ci będzie. Skoro tak dobrze ci idzie dogadywanie się z Beckendorfem, powiedz mu, żeby to on się tym zajął i zaprowadź go do zbrojowni.
Silena spojrzała na Leona spod byka.
– Lepiej dogaduje się z nim Drew.
– W końcu robili razem ten projekt, musieli się trochę lepiej poznać. – Valdez wzruszył ramionami. – Jeżeli cię boli, że są bliżej, zawsze mogę sprawić, że o tym zapomnisz. – Zabawnie poruszył brwiami, przez co Silena mimowolnie się roześmiała.
– Dziękuję bardzo za propozycję, ale chyba nie skorzystam – przyznała z szerokim uśmiechem.
– Nie uwolnisz się ode mnie tak łatwo – zagroził Leo. Silena wzruszyła ramionami, po czym ujęła go pod rękę i, nadal się zaśmiewając, wyszli z domku Aresa.
Spojrzała na trzech synów Hefajstosa, pośród których widziała wcześniej Charlesa, ale teraz go z nimi nie było.
– Gdzie mogę znaleźć Beckendorfa? – zwróciła się do Leona.
– Tym się nie przejmuj. – Puścił jej oko. – Firma "Szukaj i znajdź z Valdezem" zaraz wykona za ciebie całą robotę, w końcu klient nasz pan. – Leo delikatnie poklepał rękę Sileny, zostawiając na niej trochę czarnych smug, po czym przyłożył ręce do ust i na cały głos wrzasnął: – Beckendorf!
Już po chwili zza rogu wyłonił się Charles. Zamiast młotka w ręce trzymał puszkę farby, a w drugiej wałek, z którego ta farba skapywała na trawę. Leo skinął na niego, żeby podszedł bliżej.
Słońce świeciło, ptaki ćwierkaly, zagłuszane przez stukanie młotkami, a Silenie nagle zrobiło się ciepło. Nie mogła spojrzeć na Beckendorfa bez skrępowania, nie myśląc o tym, co wczoraj zobaczyła.
– Silena ma dla ciebie bojowe zadanie. – Leo klepnął Beckendorfa po plecach, pchając go lekko w stronę córki Afrodyty. – Zreperujesz półkę.
Bekenford się roześmiał.
– Rzeczywiście, bojowe – przyznał.
– Radziłabym się tym szybko zająć, bo wasze opóźnianie paraliżuje inwentaryzację w zbrojowni. – Silena nadal unikała wzroku Charlesa, chociaż czuła, że teraz na nią patrzy. Zwróciła się bezpośrednio do Leona: – Dzięki za pomoc. I, kto wie, może któregoś dnia rzeczywiście popędzę pod ten ołtarz, żeby cię odbić – mrugnęła do niego żartobliwie, ignorując w sobie uczucie, że robi coś nie tak.
– Będę czekał – odpowiedział Leo, szturchając ją lekko.
– Idziesz? – Pomachała do Valdeza, skinęła na Beckendorfa i odwróciła się, nie czekając na odpowiedź. Z wyrywającym się z piesi sercem szła jak najszybciej w stronę areny, myśląc przy tym irracjonalnie o tym, że może te spodnie do obozowej koszulki nie sprawiały, że wyglądała atrakcyjnie od tyłu.
Nie zdążyła dojść nawey do zakrętu, a usłyszała głos Beckendorfa.
– Hej, zwolnij! – zaśmiewał się gdzieś z tyłu, doprowadzając Silenę do szału. – Nie będę mógł zreperować tej półki, jeżeli mi nie powiesz, gdzie ona jest!
Silena z westchnieniem przystanęła i poczekała na Charlesa, nawet się nie odwracając. Chłopak w końcu się z nią zrównał, a wtedy z powrotem wystartowała, nie czekając na niego. Usłyszała śmiech.
– Nie odpuszczasz, prawda? – Przytruchtał do niej.
Miał rację, więc przytaknęła.
– Możesz na mnie spojrzeć? – spytał Beckendorf, a Silenie serce podskoczyło do gardła. Nie chciała znowu przypominać sobie krępującej sceny w domku Afrodyty, ale o wiele gorsza była żyjąca w niej pamięć o Drake'u, a Charles miał takie same oczy jak on. Mimo to przekręciła głowę, uśmiechając się blado. Nie chciała zachowywać się jak skończona idiotka, mimo tego, że Charles już ją pewnie za taką uważał.
– I co teraz? – spytała, starając się zachować kamienną twarz.
Beckendorf złapał ją za ramię i odwrócił przodem do siebie.
– Przepraszam – powiedział. – Naprawdę. Bez żadnego ściemniania i wymówek czy tłumaczenia się. Po prostu przepraszam. Wyobraziłem sobie siebie wchodzącego do domku Hefajstosa, a następnie napotykającego Leona migdalącego się z jakąś nieznaną mi dziewczyną. Nie byłby to najpiękniejszy obrazek jaki chciałbym zobaczyć po powrocie do domu.
Silena przestąpiła z nogi na nogę. Nie miała pojęcia, jak delikatnie uświadomić Beckendorfowi, że nie chodzi o zastawanie Drew w takich czy innych sytuacjach; do tego się już przyzwyczaiła. Chodziło jej o to, żeby Drew go nie zniszczyła, tak jak wszystkie dotychczasowe zdobycze.
– Co Leo opowiadał ci o Drew? – spytała.
Beckendorf zmarszczył brwi. Wyglądał na zdziwionego tym pytaniem.
– Że nie jest idealnym materiałem na dziewczynę, ale jest seksowna. Dlaczego pytasz?
Silena przewróciła oczami. To zdecydowanie brzmiało jej na tekst, jaki mógłby wygłosić Valdez. Żałowała tylko, że nie pociągnął wątku o tej złej stronie.
– Chodzi o to, że... To moja siostra. I dobrze ją znam.
– I co w związku z tym? – spytał Charles.
– Ty też powinieneś ją dobrze poznać – wybrnęła Silena. – Jest dość specyficzna. – Beckendorf cofnął się o krok, patrząc na córkę Afrodyty spod przymrużonych oczu. – Czekaj, może inaczej. Wiesz, kiedy Drew rzuciła swojego poprzedniego kochasia? – Sądząc po minie Charlesa, nie miał o niczym pojęcia, więc Silena odpowiedziała za niego: – Trzy tygodnie temu. Była z nim przez niecałe dwa tygodnie. Wcześniej spotykała się z takim jednym od Eola, ale właśnie z tym ostatnim go zdradziła. A jeszcze przedtem...
– Zatrzymaj się, okropna siostro – powstrzynał ją Beckendorf. – Chcesz powiedzieć, że jestem tylko kolejnym idiotą, który dał się nabrać na jej piękny uśmiech?
Silena skrzywiła się.
– Chciałam to milej ująć, ale tak.
– Musisz więc wiedzieć, że nie jestem. A Drew ma wiele zalet, których pewnie tamci debile nie umieli odkryć, więc ich rzucała. Ale ja nie należę do tych, których pociąga tylko to, co na zewnątrz.
– Nie o to mi chodziło – zaprotestowała Silena. – Chciałam tylko...
– Nieważne – uciął Charles. – Nie martw się ani o mnie, ani o swoją siostrę, dobrze?
Silena przytaknęła. Czuła się tak, jakby stojący przed nią Beckendorf trzymał w ręku młotek swojego ojca i z każdym słowem stukał w jej głowę. Mocno. A chciała przecież tylko pomóc, prawda?
– Na bokserki Posejdona, najpierw się plączę w przeprosinach, a potem na ciebie naskakuję. Chyba nie zaczęliśmy najlepiej znajomości – powiedział Charles spokojniejszym tonem, a w jego głosie słychać było skruchę. – Zaczniemy od nowa?
Silena nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Gdyby nie przyznał się do błędu, miałaby prawo na niego być wściekła, a tak nie umiała się na niego długo gniewać.
Mimo to milczała.
– Jestem Beckendorf – wyciągnął do niej rękę.
Patrzył na nią tymi czekoladowymi oczami, czekając na odpowiedź.
Podała mu dłoń.
– Silena.

Atmosfera robi się gęsta, panie i panowie. Niedługo wprowadzimy ciężkie działa romansowe, intrygowe (słowotwórstwo level Merr) oraz akcjonowe (załóżmy, że takie słowo istnieje), więc dobrze się przyszykować xD.

Bardzo, bardzo, bardzo, bardzo proszę o komentarze. Nie mówię o wielkich esejach na stronę w Wordzie (chociaż takie również z chęcią - nawet wielką - przeczytam), ale na zwykłe danie o sobie znać :)

Szykuję też dla Was niespodziankę świąteczną, tym razem związaną z "Gwiazd naszych wina". Wypatrujcie w okolicach Wigilii, może nawet trochę wcześniej.

Poza tym, jak Wam się podoba nowy szablon? Ludzie na komórkach powinni widzieć chociaż ten cudowny nagłówek.

I jeszcze raz:

KOMENTUJCIE, BO JA SIĘ TU WAM TAK ROZPISUJĘ Z ROZDZIAŁAMI, A WY MILCZYCIE. xD.