Świątecznie, czyli "Gwiazd Naszych Wina"

Kto z nas nie zna "Gwiazd Naszych Wina"? Książka, film, wielka historia o wielkiej miłości. 

I smutek w sercu ze względu na zakończenie.

Święta Bożego Narodzenia to radosny czas, ale w tym roku zamierzam trochę posmucić.

Napisałam świąteczne opowiadanie właśnie o GNW - i teraz wam je oddaję do przeczytania.

Mam nadzieję, że udało mi się oddać charakter książki i naskrobać ten fragment wyrwany z przyszłości Hazel w cywilizowany sposób :).

Podobno każdy płatek śniegu jest inny i wyjątkowy. Nikt jednak nie powiedział, że jego inność i wyjątkowość obroni go przed rozpłaszczeniem się na chodniku, dachu czy szybie samochodu. Każdy prędzej czy później zostaje przez kogoś zdeptany albo wyparuje.

Moim płatkiem śniegu był Augustus Waters. I, tak jak płatek śniegu, który obserwowałam, Augustus Waters również zniknął z mojego życia, pochłonięty przez siłę wyższą.

­— Hazel!

Odkleiłam wzrok od padającego śniegu, starając się nie myśleć o miliardach Gusów padających od kilku godzin i nieustannie znikających sprzed mojego nosa.

— Idę! — odkrzyknęłam w odpowiedzi na wołanie mamy.

Wywlokłam się z pokoju, zgarniając po drodze zapisaną gęstym pismem kartkę, która swoim nędznym wyglądem wzbudzała moją litość. Ogólnie wszystko wzbudzało moją litość, bo na świecie nie było rzeczy, która nie potrzebowałaby litości.

Najtrudniejszą częścią całego zabiegu wychodzenia z domu okazało się szarpanie z wąsami tlenowymi i szalikiem jednocześnie. Stałam, dzielnie podtrzymując butlę tlenową, kiedy mama uwijała się wokół mnie, nakładając kolejne warstwy.

Buty ślizgały się po oszklonym chodniku, płatki umierały na moich oczach, a wózek z butlą jeździł, gdzie chciał, ale to wszystko nie miało znaczenia. Był dwudziesty czwarty grudnia, Wigilia Bożego Narodzenia, a ja jechałam tam, gdzie powinnam już od dawna być. Tego, co zaplanowałam, nie mogła zniszczyć nawet gołoledź.

— Będą rodzice Gusa? — zagadnął tata, kiedy wsiedliśmy do samochodu.

— Nie. Wyjechali, jutro go odwiedzą.

— To dobrze, że my mu dotrzymamy towarzystwa — uśmiechnęła się mama, szukając mojego wzroku w lusterku.

— Niedługo będę mu dotrzymywać towarzystwa przez cały czas, więc lepiej się już przyzwyczajać — stwierdziłam, zanim zdążyłam się ugryźć z język. Wzrok mamy z ciepłego "będzie dobrze", zmienił się w "przynajmniej myślałam, że będzie dobrze".

Ale nic nie powiedziała. Tata milczał. Ja też milczałam. Nawet radio milczało, a głośniki tylko żałośnie skrzypiały na zakrętach, podobnie jak pozostałe części samochodu. Nie słychać było świątecznych piosenek, którymi wszystkie stacje bombardowały słuchaczy w ramach Wielkiej Komercji, która obejmowała cały świat już od połowy listopada. Silnik lekko mruczał, a ja w jego rytmie stukałam paznokciami o butlę upchniętą między nogi.

Cisza nie mogła trwać długo, bo to według mojej psycholożki źle działało na moje myśli, które bezproblemowo biegały sobie wtedy po polach smutku i depresji. Mama skrupulatnie dbała o zabawianie mnie rozmową, chociaż bardziej to przypominało wymiany zdań, podczas których ona się starała, a ja starałam się równie mocno, tyle że zakończyć jej wysiłki. Nie potrzebowałam złotych rad Jestem Panią Psycholog I Wiem Wszystko. Ona nie przeżyła Małej Nieskończoności, więc nic nie mogła wiedzieć o świecie.

Poza tym, dlaczego ktoś ma ingerować w moje życie? Przecież świetnie sobie radzę. I ja, i Gus sobie świetnie radzimy. Przed snem dużo rozmawiamy, w czasie dnia wspominamy, w nocy o sobie śnimy. Co za różnica, żywi czy martwi. Śmierć to bariera, którą miłość łatwo łamie.

— Rozmawiałaś z Isaakiem?

— Ostatnio niewiele — przyznałam zgodnie z prawdą. — Nasze pogaduchy bardziej przypominają stypę niż normalną rozmowę. Poza tym wolimy milczeć niż mówić tony niepotrzebnych słów.

— Musicie mieś jakieś inne tematy.

— Co rozumiesz przez inne tematy? — Wlepiłam wzrok w lusterko. — Inne niż jakie?

— Dobrze wiesz, o jaki temat mi chodzi, Hazel. Przestań się na mnie wyżywać, próbuję tylko pomóc.

— Wiesz, co jest w tym wszystkim najlepsze? Że powinnaś się przyzwyczajać. — Było już za późno, machina poszła w ruch. — Bo kiedyś ja zniknę tak samo jak on i wtedy też będzie ci trudno znaleźć inny temat do rozmowy.

Tata zacisnął mocniej dłonie na kierownicy.

— Hazel Grace Lancaster, nie odzywaj się tak do matki. — Jego głos się złamał. Nie potrafił powiedzieć tego stanowczym tonem.

I znowu milczałam. Tata nic więcej nie powiedział, ale drżenie jego rąk mówiło za niego. Mama cichaczem otarła łzę i odchrząknęła, by przemyśleć krótką wymianę zdań i wymyślić następny temat do krótkiej wymiany zdań. Odkąd zaczęła się szkolić na nowego Patricka, coraz lepiej jej to wychodziło.

Tak właśnie wyglądał świat bez Gusa. Pełen rozmówek (już nie rozmów), niedomówień, nerwów i obaw o to, co przyniesie jutro. Ale pod wieloma względami ten świat był lepszy niż ten sprzed ery Gusa. Przede wszystkim, żyło w nim jego jasne wspomnienie i głos, który zawsze usypiał do snu.

Okay, Hazel Grace?

Dopóki tata nie zaparkował przed bramą cmentarza, mama zdążyła jeszcze zapytać o Kaitlyn (bilans spotkań: 3; bilans spotkań z rozmową dłuższą niż dziesięć minut:1), Van Houtena (mama: widziałaś list, który przesłał Pe...; ja: widziałam, nie chcę o tym rozmawiać) i Jestem Panią Psycholog I Wiem Wszystko (ja: nie lubię jej; mama: ale pomaga; ja: nie pomaga). Mama wyglądała na przybitą, gdy zamykała drzwi samochodu. Objęłam ją w pasie i wtuliłam się w jej plecy, ale wiedziałam, że to nie wystarczy.

Ludzie zaliczają się do dwóch kategorii. Niektórzy mówią na to optymiści i pesymiści, ale dla mnie są to ludzie z przyszłością i bez przyszłości. Moja kategoria nie pozwalała na silne wiązanie się z osobami z przyszłością, skoro ja jej nie mogłam mieć.

Mimo to rzuciłam:

— Przepraszam.

A mama odpowiedziała:

— Kocham cię.

A wtedy ja:

— Ja też cię kocham.

Wtedy nadszedł odpowiedni moment, żeby pociągnąć za sobą wózek i przejść przez bramę cmentarną, a następnie iść ścieżką aż do miejsca, gdzie spoczywa na zawsze osoba, którą kocham w czasie teraźniejszym.

Jestem, Augustusie. Jestem.

— Cześć, Gus — powiedziałam wesołym tonem do pomnika. — Jak się miewasz? Od ostatniej randki nie ruszyłeś się z miejsca ani o milimetr. Nawet kwiatków nie podlałeś, leniu. Tylko leżysz całymi dniami i nocami.

Wyjęłam z kieszeni zapalniczkę i wzięłam od taty znicz, który zręcznie, z wprawą, zapaliłam. Rodzice stanęli nieco z tyłu, dając mi przestrzeń, która należała tylko do nas dwojga.

— I pozwoliłeś na siebie nasrać ptakom, nie wierzę! — zawołałam ze zgrozą, wyjmując z foliowej torebki szczotkę, którą zaczęłam odgarniać warstwę puchu. — Jak nie śnieg, to ptasie bobki.

Zdążyłam uprzątnąć tylko połowę pomnika, zanim stwierdziłam, że pora na odpoczynek. Czułam, jak wąsy tlenowe gorączkowo pracują, dostarczając mi nadającego się do oddychania powietrza. Przysiadłam na ławce, specjalnie na ten cel postawionej. Rodzice Gusa mówili, że to właśnie po to, żeby odpocząć. Ewentualnie jeszcze, żeby coś postawić. Mnie jednak nie musieli mydlić oczu. To była ławka przygotowana dla mnie na moje prywatne Ostatnie Dobre Dni.

Kiedy tak siedziałam i siedziałam, w cmentarnej ciszy rozległ się szloch. Tata pękł. Nie było niczego bardziej rozpaczliwego niż płacz ojca, który oznaczał bezsilność tak głęboką, że nawet kolejka górska nie dałaby rady nas z niej wyciągnąć.

Odwróciłam się na chwilę, żeby zobaczyć, jak odwraca ode mnie wzrok i idzie zrezygnowanym krokiem w stronę furtki. Nie mogłam go winić, że nie dał rady. Gdyby nie głupie żarty, też bym pewnie ryczała jak dziecko. Mama uniosła brwi, a ja przytaknęłam. Ktoś musiał iść za tatą, żeby go wyciszyć, a ja miałam jeszcze coś do zrobienia.

Chwilę zbierałam myśli. Potem wyjęłam kartkę z kieszeni. A dopiero potem zaczęłam czytać.

Augustusie!

Nie wiem, czy mnie jeszcze pamiętasz, ale liczę że tak, ponieważ sklerozy nie miałeś, jak się ostatnio widzieliśmy. Poza tym wiele się w ciągu tych ostatnich kilku tygodni nie zmieniłam. Może oprócz tego, że mam worki pod oczami, ale to tylko dlatego, że nie sypiam zbyt dobrze. Ciężko mi się oddycha.

Dlaczego tu jestem? Odpowiedź jest oczywista, dla ciebie. Ale oprócz tego przyjechałam tu z rodzicami z własnych, egoistycznych pobudek. Prawda jest taka, że nie tylko ty pojechałeś sobie na wieczne wakacje. Zabrałeś ze sobą część mnie.

Mimo że się starałam żyć, nie potrafiłam. Potrzebowałam kubła zimnej wody, żeby otrząsnąć się z braku "okay", naszych rozmów, bezpiecznej przystani "Ciosu udręki", który nagle przestał być jedyną książką, którą czytam raz za razem. Naprawdę wydawało mi się, że sobie radzę. W końcu pokazałam van Houtenowi, gdzie jego miejsce, nie dałam się wciągnąć w jego pokręcone gierki i byłam silna. Och, Gus, byłam taka silna. A przynajmniej wmawiałam to sobie, żeby sobie poradzić z zaistniałą sytuacją. To JA miałam być granatem. Ty miałeś cierpieć, a skończyliśmy, cierpiąc oboje.

Mała Nieskończoność, jak sama nazwa wskazuje, jest okresem bardzo krótkim, zawistnym i lubiącym działać na niekorzyść ludzi o imieniu Hazel. Moje życie skupiło się na trzech nieskończonościach - Pierwszej, czyli tej przed spotkaniem ciebie, Drugiej, zwanej Małą, oraz trzeciej, która nadal trwa, rozpoczęta mową pogrzebową niewłaściwą, tą wygłoszoną dla ludzi. Pożegnałam się, ale kocham w czasie teraźniejszym. To się wyklucza, Gus, i to mnie niszczy, a jest to niszczenie gorsze niż świecenie się w każdym zakamarku ciała.

Oboje palimy się cały czas jak bożonarodzeniowa choinka. Oboje zdajemy sobie sprawę, co z tego wynika. Spójrz na mnie, Gus. Spójrz na mnie z tych cholernych zaświatów i powiedz mi, że to, co robię, jest normalne, a spróbuj przy tym nie skłamać.

Jestem jedną z osób, które przebiegają na czerwonym świetle. Kolor nie ma znaczenia, liczy się uciekająca chwila.

Chciałabym z dumą siedzieć na ławce i uśmiechać się do ludzi, którzy czasem się tu dla ciebie pojawiają, mówić, jak świetnie się miewam oraz jak zmieniłeś pozytywnie moje życie, pokazując, że warto walczyć. Ale zdałam sobie sprawę, że nie umiem. Mała Nieskończoność będzie na zawsze najpiękniejszym okresem w moim życiu, ale nie umiem jej przeciągnąć. Weszłam w Trzecią Nieskończoność, zwaną też Ostateczną, która szydzi z patrzenia w przeszłość.

Nie umiem tak dłużej trwać w zawieszeniu i udawać, że wszystko jest "okay", bo nie jest.

Kocham cię w czasie przeszłym, Gus, bo się pożegnałam. Kocham cię też w czasie przyszłym, bo już niedługo, jak tylko rozpalę się swoim pełnym arsenałem, znowu będziemy razem. Ale nie umiem cię dłużej kochać w czasie teraźniejszym z prostego powodu — bo teraźniejszość to coś, przez co trzeba przejść, żeby dotrzeć do przyszłości. Nie chcę marnować miłości na coś nietrwałego.

Twoja,

Hazel Grace Lancaster

Patrzyłam jeszcze chwilę w kartkę, myśląc o wszystkim, co sprawiło, że znalazłam się na tej ławce, a potem zwinęłam kartkę w kulkę i rzuciłam na pomnik. Odbiła się od płyty i spadła na ziemię.

Miliony Augustusów znowu zaczęły padać z nieba, tym razem przemieszane z łzami. Nie byłam pewna, nad czym płacze niebo; nad Gusem, moimi rodzicami, mną, rakiem, listem, światem czy rozwijającym się problemem uzależnień od internetu, ale wiedziałam, że gdzieś tam w środku jest malutka Hazel i malutki Gus, którzy co prawda spadają z w różnym tempie, ale rozprysną się w tym samym miejscu.

Wróciłam do samochodu.

Mama tym razem nie zadawała żadnych pytań.

Tata udawał, że nie płakał.

Augustus Waters kpił sobie ze wszystkich wokół, udając, że leży w ziemi, a tym czasem pewnie siedział gdzieś na chmurce z papierosem w ustach, głosząc aniołom kwieciste mowy na temat nieskończoności.

A z tyłu samochodu siedziała Hazel Grace, która miała niedługo wkroczyć w zaawansowane stadium Ostatecznej Nieskończoności.

Mile widziane komentarze!