Oszukując samą siebie. Rozdział 6.

– Czyli nie powiesz mi, co musi zrobić Clarisse?

– Nie ma opcji. – Annabeth pokręciła głową, zaprzeczając stanowczo. – Zepsułabym ci niespodziankę.

Silena przewróciła oczami.

– Nie musisz się tak o mnie troszczyć.

– To, że nie muszę, nie znaczy, że nie chcę – odpowiedziała Annabeth.

Szły razem do domku Afrodyty, gdzie Silena chciała się rozpakować i odebrać Drew możliwość rządzenia się rodzeństwem pod jej nieobecność. Była niemal pewna, że zastanie siostrę leżącą na łóżku, czytającą przemyconego dzięki Argusowi Vogue’a. Cieszyła się, że Annabeth zaoferowała, że z nią pójdzie. We dwójkę zawsze raźniej.

Obóz Herosów wyglądał tak, jak Silena go zapamiętała; może z wyjątkiem spadających liści i uwijających się jak w ulu obozowiczów. Wokół Wielkiego Domu kręciło się parę driad, które, chociaż ich drzewa traciły liście, wyglądały kwitnąco. Mimo ostatnich wyczynów Pana D., o których powiedziała Silenie Lacy, Wielki Dom o dziwo nadal stał na swoim miejscu, a po jego ścianie pięły się winorośle upstrzone soczystymi kiściami winogron, jeszcze piękniejszymi niż zazwyczaj. Dionizos dbał o swoje mieszkanie w Obozie Herosów, a jego dzieci mogły liczyć na jakieś wsparcie ze strony ojca, choćby minimalne. I, co najważniejsze, widywały go. Dionizos był specyficznym bogiem, ale takim, który dbał o to, żeby jego dzieciom dobrze się żyło, chociaż nigdy by się do tego otwarcie nie przyznał.

Nie to, co Afrodyta. Ona mówiła aż za dużo, a zwłaszcza w snach.

Silena poczuła na sobie wzrok Annabeth i w tej samej chwili zdała sobie sprawę, że przyjaciółka przestała mówić.

– Słuchasz mnie? – spytała Annabeth.

Przez chwilę zastanawiała się czy skłamać i powiedzieć „tak”, ale wiedziała, że córka Ateny i tak wykryłaby małe oszustwo.

– Nie – odpowiedziała zgodnie z prawdą. – Trochę się zamyśliłam. Przepraszam. Możesz powtórzyć?

Annabeth przystanęła. Wpatrywała się w Silenę tymi swoimi szarymi oczami, doprowadzając ją do niepewności. Miała wrażenie, że przyjaciółka próbuje ją w jakiś sposób zahipnotyzować, tylko nie wiedziała jeszcze, w jakim celu.

– Właściwie to przez ostatnie kilkadziesiąt sekund mówiłam jakieś przypadkowe słowa, żeby sprawdzisz, czy na coś zareagujesz. Były wśród nich między innymi ciasto, morela, Pan D. jest normalny, Chejronowi wyrosły rogi oraz zerwałam z Percy’m, ale nic cię nie ruszało, więc postanowiłam sprawdzić, ile ci zajmie spostrzeżenie, że przestałam nawijać.

– Ile wyliczyłaś?

– Prawie dwie i pół minuty. – Annabeth zerknęła dla pewności na zegarek, który nosiła na ręce. – Nie było tak źle, ale aż się zaczęłam zastanawiać, co cię tak zafascynowało.

Silena odwróciła wzrok i ruszyła dalej alejką w stronę domku Afrodyty. Annabeth musiała podbiec, żeby dotrzymać jej kroku.

– Hej, Sil, poczekaj. – Silena ani myślała się zatrzymać. – Dlaczego uciekasz?

– Skąd pomysł, że miałabym uciekać? – prychnęła córka Afrodyty, wzruszając ramionami. – Po prostu chcę jak najszybciej dotrzeć do swojego domku, żeby położyć się na miękkim materacu na łóżku i przez chwilę nie zastanawiać się nad pewnymi sprawami.

Annabeth wzięła Silenę pod rękę. Dzieczyna czuła na sobie jej wzrok, ale uparcie omijała temat, który interesował córkę Ateny.

– Sprawami, przez które wróciłaś do obozu?

– Być może – odparła wymijająco Silena.

– I nie chcesz o nich rozmawiać. – To już nie było pytanie, więc Silena nie zaprzeczyła. Nie widziała w tym sensu, skoro Annabeth już ją zrozumiała.

– Muszę trochę ochłonąć, przemyśleć wszystko w samotności. Obiecuję ci, że jak tylko poukładam to sobie w głowie, sama do ciebie przyjdę i wszystko ci powiem, w końcu po to tu przyjechałam – Silena zrobiła zamaszysty gest ręką, wskazując na Wielki Dom i otaczające go drzewa. – A teraz lepiej opowiadaj, co się zmieniło pod moją nieobecność – zasugerowała. – Poza tym nadal jesteś mi winna wyjaśnienie, co miało niby oznaczać to „weźmiesz na siebie część moich obowiązków”, skoro oprócz bycia grupową Ateny twoim jedynym zadaniem jest prowadzenie zajęć z greki.

Annabeth uśmiechnęła się nieznacznie. Silena poczuła się nieswojo, widząc, że przyjaciółka ma do niej żal z powodu tego, że nie powiedziała jej wszystkiego od razu. Mimo to nie mogła jej wszystkiego wyznać bez wcześniejszego poukładania sobie tego w głowie, a na to potrzebowała swojego łóżka, paczki ciastek i co najmniej kilku godzin spokoju.

Do tego dochodziła jeszcze sprawa Maryse. Silena postanowiła się nią nie przejmować, ale coś nie mogło jej dać spokoju. Intuicja kilka razy ocaliła jej życie w starciach z potworami, więc tym razem miała powód, żeby przypuszczać, że i teraz jej nie zawiedzie. Co prawda Maryse nie była potworem, ale Silenie nie robiło to różnicy.

– Rzuciłaś się na Clarisse przy polu truskawek, nie zauważyłaś niczego? – spytała Annabeth.

Silena odruchowo spojrzała w tył, ale niczego nie zobaczyła, bo pracujących obozowiczów przysłoniły drzewa. Mimo tego mogła dosłyszeć jakieś krzyki dochodzące z tamtej strony, co świadczyło o tym, że musieli się za to wziąć całkiem na serio.

– Czy ja wiem? – wzruszyła ramionami. – Dzień jak co dzień. W lato przecież każdy ma do przepracowania kilka godzin w truskawkach.

– To tylko część pracy – uśmiechnęła się przebiegle Annabeth. – Teraz mamy obowiązkowe codzienne pielenie, a że jest nas mniej, to zamiast jednej grządki mamy dwie lub trzy do utrzymania. Dodatkowo trzeba usuwać zgniłki pozostałe po zbiorach, podsypywać ziemią i użyźniać jakimś specyfikiem od Dionizosa, po którym rosną jak oszalałe.

Silena mimowolnie wyobraziła sobie krzaczek truskawek, który w ciągu dwóch sekund z małej sadzonki wyrasta na olbrzymie krzaczysko, które oplata się wokół Pana D. Wiedziała, że Dionizos byłby do tego zdolny.

– Poza tym – kontynuowała Annabeth, przerywając dziwne wyobrażenia Sileny – jeśli krzaczek ma już dosyć naszych zabiegów chirurgoplastycznodionizosowych, nadaje się do wyrzucenia. Wtedy musimy go zastąpić nowym, wyhodowanym przez dzieciaki od Demeter w szklarni.

– I co, to wszystko? – zmarszczyła brwi Silena. – Z twojego opisu wywnioskowałam, że mamy tutaj Hades na ziemi, ale zajmowanie się truskawkami nie brzmi aż tak źle.

Annabeth westchnęła.

– Ja wcale nie mówiłam, że to wszystko.

– Nie wiem, co jeszcze można robić w truskawkach. Przycinać im liście, bo mają brzydki kształt? Może Dionizos woli okrągłe.

– Jeżeli o to chodzi – powiedziała Annabeth z poważną miną – to jego ostatnia zdobycz miała całkiem krągłe kształty.

Silena parsknęła śmiechem, zakrywając dłonią usta. Mogła sobie tylko wyobrazić, jaki musiała mieć głupi wyraz twarzy – tylko wytrzeszczone ze zdumienia oczy wpatrujące się w Annabeth z niedowierzaniem i rozbawieniem jednocześnie.

– Nie powiedziałaś tego. – Pokręciła głową, gdy już się uspokoiła.

– Niestety, powiedziałam – potwierdziła Annabeth, wpatrując się w Silenę z powagą. Po chwili jednak nie wytrzymała i dołączyła do zginającej się ze śmiechu przyjaciółki.

Minęły Wielki Dom i skaczące wokół niego driady. Kilka z nich zatrzymało się, uśmiechnęło i pomachało do dwóch dziewczyn, które odpowiedziały im tym samym. Driady w Obozie Herosów były zawsze przyjazne, nie to co najady, które lubiły mamić przedstawicieli przeciwnej płci i wciągać ich pod wodę. Pod tym względem można było je śmiało porównywać do córek Afrodyty. Istniała między nimi tylko mała, subtelna różnica – najady topiły swoich kochanków, a półboginie po prostu łamały im serca. Biorąc jednak pod uwagę niektóre z relacji ofiar córek bogini miłości, utopienie ich przez najady byłoby lepsze niż biadolenie po złamanym sercu.

Annabeth w końcu udało się uspokoić. 

– Poza tym dzieciaki od Eola zbierają liście, domek Aresa robi inwentaryzację broni. Katie pilnuje tych sadzonek w szklarni, Hefajstos chodzi i naprawia wszystko, co się wali, a Will zajął się całym szpitalem. Afrodyta i Atena się sprzymierzyły, z czego zapewne się ucieszysz, bo będziemy mogły razem pracować.

Silena się wzdrygnęła.

– Pracować? – Udała odruch wymiotny. – Nie znam takiego słowa.

– W takim razie bardzo się cieszę, że mogę ci je wyjaśnić – odparowała niezrażona Annabeth. ­– Na początek musisz wiedzieć, że Drew olała wszystkie prace i udała się na wielogodzinne czytanie Vogue'a, którego przemycił dla niej Argus, gdy rzekomo poszedł oczyszczać kosiarkę. – Silena przewróciła oczami. Satysfakcja z tego, że miała rację, nie sprawiła jej jednak tyle przyjemności, ile by wcześniej oczekiwała. Zrobiło jej się żal Drew, zamkniętej w świecie kolorowych pisemek. – Reszta domku Afrodyty wyjątkowo zgodziła się robić za chwilowych posłańców, dopóki Hermes nie posprząta swojego domku.

– Aż tak źle? – Silena uniosła brew.

Domek Hermesa był jedynym w swoim rodzaju zbiorowiskiem wszystkiego, co kiedykolwiek wpadło w ręce dzieci boga złodziei. Przodowali im Travis i Connor Hoodowie, którzy potrafili okraść nawet samego Pana D. Silena wolała nie wiedzieć, co mają w swoich zbiorach.

– Biorąc pod uwagę to, że zajmują się domkiem od trzech dni i jeszcze nie skończyli, musieli mieć dobry rok. – Annabeth pokręciła głową ze zrezygnowaniem. – W dodatku widziałam cały stos rzeczy, które na milion procent nie mogły się wziąć z żadnego z domków, co oznacza, że musieli się kiedyś wymknąć i okraść któryś z tych sklepów przy stacji benzynowej na drodze do Long Island.

– To wyjaśnia twoją nachmurzoną minę – powiedziała Silena, przypatrując się uważnie przyjaciółce. – Pewnie nie masz pojęcia, kiedy się wymknęli, a przede wszystkim którędy.

– Strzał w dziesiątkę, Sil. Oni są gorsi niż Thalia, kiedy się wkurzy i przeszywa prądem wszystko i wszystkich dookoła.

Silena przypomniała sobie dziwne uczucie, jakie jej towarzyszyło, kiedy córka Zeusa przez przypadek ją poraziła. To było jak kopnięcie od środka. Bardzo nieprzyjemne kopnięcie od środka.

Przystanęły przed drzwiami do domku Afrodyty.

– Czyli dopóki Hermes nie posprząta, będę musiała wykonywać twoje polecenia?

– Właściwie to masz dwie opcje – przyznała niechętnie Annabeth.

Silena zamarła z ręką na klamce.

– Jaka jest druga opcja?

– Cerowanie obozowych koszulek z całego lata i odciskanie szablonu Pegaza na tych zgniłopomarańczowych zamówionych przez Chejrona tydzień temu. Dla każdego obozowicza po siedem na każdy dzień tygodnia oraz bluzę, czyli razem...

– Wiesz – Silena przerwała wywód przyjaciółki, nie dając jej najmniejszych szans na dokończenie – sądzę, że bycie twoją asystentką nie może być aż tak złe, jak się teraz wydaje.

– Wiesz – powiedziała w tym samym stylu Annabeth – sądzę, że podjęłaś dobrą decyzję. Widzimy się na kolacji! – Pomachała Silenie, po czym oddaliła się w stronę Wielkiego Domu.

Silena uśmiechnęła się, tym samym w końcu naciskając klamkę i wchodząc do domku Afrodyty. Powitał ją zapach perfum zmieszany z czymś mdląco słodkim, co przypominało jej o matce. Było cicho; zbyt cicho. Silena sądziła, że Drew jak zwykle będzie słuchać popowych piosenek, popijając colę light w czasie czytania Vogue'a. Tymczasem z głośników nie wydobywał się żaden dźwięk, a odtwarzacz muzyki leżał bezczynnie koło łóżka Lacy. Zasłony były zasunięte, przez co przedostawało się przez nie tylko przytłumione światło. Silena nie wiedziała, dlaczego czuła, że powinna być cicho, żeby nie zaburzać pozornego spokoju panującego w domku.

Przelawirowała między łóżkami, żeby dostać się do przedzielonego kotarą pomieszczenia, które dzieliła z Drew. Przystanęła na chwilę, bo wydawało jej się, że słyszy czyjś przyspieszony oddech, ale gdy się odwróciła, wszystko było na swoim miejscu. Wmówiła sobie, że wpada w paranoję po tym, co się stało z Drakiem.

Zamaszystym ruchem odsunęła kotarę, otwierając usta, żeby przywitać się z Drew. Nie zdążyła jednak niczego powiedzieć, bo jedynym dźwiękiem, jakim wydobył się z jej krtani był jęk zaskoczenia przemieszanego z obrzydzeniem.

Silena nie znała tego chłopaka. Musiał być nowy w obozie. W tym momencie liczyły się tylko jego usta napierające na usta Drew, jej noga, którą siostra Sileny obejmowała go w pasie oraz jego ręce błądzące po każdym zakamarku jej ciała.

Najgorsze było to, że gdy chłopak odskoczył jak oparzony od Drew, Silena poczuła ukłucie w piersi. Nie wiedziała nawet, czym było spowodowane. Jego spanikowany i rozbiegany wzrok napotkał w końcu jej spojrzenie, a najpiękniejsze czekoladowe tęczówki świata rozpoczęły wpatrywanie się w nią z intensywnością, jakiej nigdy wcześniej nie napotkała. 

– Cześć, skarbie! – Niezrażona niczym Drew z gracją podniosła się łóżka, obciągnęła spódnicę i podeszła do Sileny, całując ją lekko w policzek. Zachowywała się tak, jakby Silena przed chwilą wcale nie przyłapała jej na zabawianiu się z chłopakiem, kiedy powinna wykonywać jakieś prace w obozie.  – Nie spodziewałam się ciebie tak szybko.

Silena miała ochotę powiedzieć, że kilku rzeczy ona sama też się nie spodziewała, ale rozpraszał ją wzrok chłopaka. A potem czar prysł, bo przypomniała sobie, że podobne ciemne oczy miał Drake.

Drew pomachała Silenie ręką przed twarzą, na co ta od razu odwróciła wzrok od wysokiego absztyfikanta siostry. Zapadła chwilowa cisza, podczas której szare komórki Sileny intensywnie pracowały, usiłując wymyślić sposób, w jaki mogłaby odstraszyć nowego obozowicza od siostry.

– Chyba powinnam was sobie przedstawić – zadecydowała w końcu Drew. – Beckendorf, to jest moja siostra Silena. Silena, to Beckendorf, syn Hefajstosa.

– Beckendorf to imię? – zwróciła się Silena do chłopaka, ignorując siostrę i grzecznościowe formułki.

– Nazwisko. Nie używam swojego imienia.

Silenie spodobało się, że nie ciągnął gry pozorów, którą rozpoczęła Drew, oraz nie zaczął się tłumaczyć i mówić, jak to miło poznać.

– A jak masz na imię? – spytała słodkim głosem.

Chłopak się skrzywił.

– Charles.

– W takim razie, Charles – powiedziała Silena z premedytacją, posyłając mu najpiękniejszy ze swoich uśmiechów – chciałabym, żebyś się wyniósł z domku, którego jestem grupową, bo nie życzę sobie wchodzić po powrocie do obozu do swojej części pokoju i widzieć moją siostrę i jej nowego chłopaka liżących się na łóżku, które stoi metr od mojego.

– My nie jesteśmy...

– Wszedłeś tutaj, więc zapewne wiesz, którędy wyjść – ucięła bezpardonowo Silena.

Beckendorf wydawał się zły i smutny jednocześnie, przez co Silenie zrobiło się go żal. Nie zamierzała jednak się wycofywać. Miała nadzieję, że przestraszy się na tyle, że nie wróci więcej do domku Afrodyty, a tym samym nie wpadnie ponownie w ręce Drew.

Odchrząknął, pokręcił się chwilę, wyszedł. Silena odetchnęła z ulgą. Drew opierała się o ścianę, wpatrując się w nią z kpiącym uśmieszkiem.

– Gdyby tu wrócił, mogłabyś mi go odbić. – Puściła siostrze oczko.

Silena z trudem opanowała się, żeby nie odpowiedzieć czegoś Drew. Chciała na nią nakrzyczeć, ale nie potrafiła. W końcu to Drew była ulubienicą Afrodyty, a Silena powinna brać z niej przykład.

– Odpuść, proszę – powiedziała tylko, rzucając się na swoje łóżko i odwracając się twarzą do ściany. Poduszka ciągle pachniała ogniskiem po tym, jak któregoś dnia Silena wzięła ją ze sobą na wspólne śpiewanie wokół ognia.

Zamknęła oczy. Drew się roześmiała, a jej śmiech brzmiał podobnie do śmiechu Afrodyty.

– Dobrze wiesz, że i tak wróci.

Silena nie odpowiedziała, bo nie chciała przyznać Drew racji. Zacisnęła jeszcze mocniej powieki, oddając się w ramiona Morfeusza.

Pewnie wiecie, co teraz zrobię.

Powiem jedno, wielkie, ogromne, z głębi serca PRZEPRASZAM.

Nawet jeśli mam dużo nauki i egzaminy próbne, nie powinnam zostawiać bloga na tak długo.

Postaram się to zmienić, ale niczego nie obiecuję...

Dziękuję za wszystkie komentarze, obserwacje i wejścia, których jest już ponad 10 000 :)

I standardowo – proszę o więcej! :)

Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że rozdział był na tyle sensowny, żeby wynagrodzić Wam długie czekanie. Jest (niestety) bez akapitów, bo zostałam bez Worda (na nowym komputerze jeszcze nie wgrany), ale postaram się to zmienić, jak tylko z powrotem dostanę Worda w swoje chciwe ręce.

Miłego niedzielnego popołudnia i do zobaczenia pod następnym rozdziałem :)