Zmieniona wersja trylogii "Igrzyska Śmierci" w miniaturce

Nie zawsze udaje mi się wyprodukować rozdział na zawołanie, nie zawsze mam też czas pisać.

Dzisiaj proponuję Wam zestaw zamienny - trochę Igrzysk i mojej fantazji, która zniszczyła co prawda główny wątek trylogii, ale i tak chcę się nią z Wami podzielić :)

Effie Trinket wraca na mównicę, wygładza papierek i głośno odczytuje nazwisko. To nie ja.

To Primrose Everdeen.

Kamienieję. Mam wrażenie, że moje serce zaraz przestanie bić. Nawet w najgorszych koszmarach nie przypuszczałabym, że moja siostra może zostać wylosowana przez Effie do udziału w Głodowych Igrzyskach. Te dożynki nie powinny tak wyglądać. Tłum szemrze i rozstępuje się, żeby przepuścić Prim. Nie podoba im się, że młoda dziewczynka idzie na arenę na pewną śmierć. Tylko Kapitolowi może się to podobać.

Odruchowo szukam w tłumie Gale’a. Twarz ma ściągniętą, usta zaciśnięte w wąską linijkę. Nie wiem, czy to delikatne promienie słoneczne sprawiają, że jego twarz wygląda jak wykuta z kamienia, czy to, że Prim właśnie została wylosowana. Na tysiące osób, które miały po kilkanaście albo i kilkadziesiąt karteczek ze swoimi nazwiskami, Effie dotknęła właśnie tej. Obiecałam siostrze, że nie zostanie wylosowana. Dla Gale’a Prim jest jak młodsza siostra, jedna z najbliższych mu osób. Przenoszę wzrok na jego oczy i widzę coś, czego nigdy bym się nie spodziewała ujrzeć właśnie u niego. Cierpienie. Twardy jak skała Gale cierpi. Ja też cierpię, a najbardziej cierpi Prim. Prim, która zmierza w stronę Effie z przerażeniem wymalowanym na twarzy i drżącymi rękoma, trzęsącymi się w niekontrolowany sposób. Spod spódnicy wystaje jej bluzka, ogonek kaczorka. Otwieram usta, zamykam je, dziwiąc się, że nie mogę złapać powietrza. Nie wiem, gdzie się podział cały potrzebny mi tlen. Co zrobić? Świat wiruje. To koniec. Jak mogło do tego dojść? Nie znajduję odpowiedzi na żadne z tych pytań. W głowie mam pustkę.

Przypominam sobie, jak kiedyś śniło mi się, że stałam na arenie, otoczona przez pozostałych, tkwiących ze mną w tym koszmarze trybutów. Bałam się. Nawet nie zauważyłam, kiedy zaczęłam krzyczeć. Liczyło się tylko to, że wszyscy mieli na twarzach wypisaną nienawiść i to uczucie kierowali prosto do mnie, przygniatając mnie do ziemi. Leżałam, łzy ściekały mi po policzkach, a oni się zbliżali. Nie bałam się wychodzić za ogrodzenie Dwunastki, by polować, a skamieniałam z przerażenia, gdy ludzie tacy jak ja odwrócili się przeciwko mnie. Przeznaczone na śmierć ofiary z dystryktów, by udowadniać ludziom, że Kapitol zawsze wygrywa, a powstania nie mają sensu. Wszyscy wypowiadali moje imię pełnym obrzydzenia tonem, jakbym była najgorszym śmieciem, jaki kiedykolwiek stąpał po ziemi, nawet wyglądająca na nie więcej niż trzynaście lat dziewczynka o łagodnych rysach. W tamtej chwili wydawało mi się, że Strażnicy Pokoju w Dwunastce nigdy nie byli w stosunku do mnie tak okrutni jak pochylone nade mną głowy trybutów. Prezydent Snow wie, jak obrócić ludzi przeciwko sobie; mieli wspólnego wroga – mnie, również ofiarę Kapitolu. Patrzyłam na ich wykrzywione w okrutnym grymasie twarze. Pękałam kawałek po kawałku, rozpadając się od środka, dopóki nie zobaczyłam nagle twarzy Prim. Obudziła mnie. Zmieniła nienawiść w miłość. Stojąc w tłumie mieszkańców Dwunastego Dystryktu zastanawiam się, jak mogłaby stanąć na arenie i walczyć przeciwko tej nienawiści, którą zostałaby bezwarunkowo obdarzona. Gdzieś przez głowę przemyka mi myśl, że może Prim nie byłaby narażona na ich wrogość, bo stanowi łatwy do zlikwidowania cel. Dławię się tą myślą, brzydzę się nią.

Prim nie może umrzeć. Jest na to za młoda, zbyt niewinna, zbyt moja. Za bardzo ją kocham, żeby jej na to pozwolić.

Kręci mi się w głowie, boli mnie brzuch. Nogi mam miękkie, jakby były zrobione z waty, a mimo to się trzymam, stoję prosto. Moje ciało nie reaguje jak powinno na polecenia, które mu wydaję. Mam wrażenie, że cały zawarty w powietrzu tlen gdzieś się ulotnił. Jak wiele razy w ciągu swojego życia stoję w tłumie mieszkańców Dwunastki, a mimo to czuję się samotna. Biję się sama ze sobą w myślach.

Prim stoi obok Effie, a jej drobna sylwetka cała drży. Wiem, że to nie jest jej miejsce, a po minach otaczających mnie ludzi widzę, że oni również tak myślą. Najwyraźniej nie dotyczy to Effie, która szeroko się uśmiecha, jak zawsze, i nie reaguje na dobiegające ze strony publiczności szmery. To jej praca. Na estradzie czuje się swobodnie. Stoi wyprostowana, ale nie sztywna jak kołek, w przeciwieństwie do mnie oraz Prim, która aż się kuli. Wyobrażam ją sobie skuloną na materacu z Jaskrem, jej kotem, u boku. Po chwili w myślach dorabiam siebie, leżącą koło Prim, głaszczącą jej złote włosy. Jeszcze wczoraj wieczorem wtulała się w moje otwarte ramiona, płacząc i trzęsąc się ze strachu o koszmarze Głodowych Igrzysk, który urzeczywistnił się mimo moich zapewnień, że jej nic nie grozi. Mrugam i wizja znika.

Effie mówi coś cicho do Prim, która drga nieznacznie. Znam ją, więc wiem, co to oznacza – boi się, ale nie chce tego okazać. Moja dzielna Prim.

Różowa peruka Effie kłuje mnie w oczy. Sztuczne loczki lekko drgają, gdy przemieszcza się do kuli z nazwiskami chłopców. Wiem, że to moja ostatnia szansa na ocalenie Prim. Jeszcze chwila i nic nie będzie można zrobić. Zaraz powinno paść pytanie, na które doskonale znam odpowiedź.

- Oh, przepraszam. – Effie reflektuje się, że nie zapytała, czy ktoś nie chce zastąpić Prim na arenie. Można się zgłosić na trybuta zamiast wylosowanej osoby, jeżeli się chce zdobyć sławę i bogactwo, co zapewnia zwycięstwo w Głodowych Igrzyskach. – Czy są wśród dziewcząt jakieś ochotniczki?

Milczę.

Nienawidzę siebie za to, ale milczę.

- Doskonale – podsumowuje Effie.

Nie tylko ja się nie odzywam, milczą wszyscy mieszkańcy Dwunastego Dystryktu. Czuję na sobie kilka spojrzeń, ale uparcie patrzę przed siebie. Muszę ich ignorować, żeby zachować zimną krew. Po chwili przesuwam wzrok na Prim i natychmiast uciekam. Patrzy na mnie cały czas. Zapewne bije się z myślami, czy cieszyć się, że nic mi nie zagraża, czy rozpaczać, że zginie. Najokrutniejsze jest to, że wiem, że zginie. Jest za słaba, by przetrwać, nie umie się bronić. Myślę o łuku i strzałach, ukrytych w lesie. Gdybym zdobyła tę broń na arenie, miałabym szanse zwyciężyć i wrócić do bezpiecznej rodziny i życia w Dwunastce, które po przeżyciach Głodowych Igrzysk byłoby najlepszym, jakie mogłabym sobie wymarzyć. Widzę tę przyszłość jak na dłoni, jakbym już wyszła cało z tego koszmaru, kiedy wizję przesłaniają wspomnienia martwych ciał trybutów z ubiegłych lat Igrzysk. Oglądałam wszystkie emisje, by jeszcze bardziej znienawidzić Kapitol. Gale zawsze podsycał we mnie niechęć do sterujących naszymi życiami ludźmi, a patrzenie na zabijających się trybutów z ich powodu sprawiało, że jego metoda okazała się skuteczna. Teraz Kapitol każe mi wybierać między siostrą a sobą. Egoistka, szepcze głos sumienia w mojej głowie.

Uderza mnie myśl, że jeżeli teraz się nie zgłoszę, skażę swoją siostrę na pewną śmierć. Lepiej jest zginąć czy żyć z taką świadomością? Mieć jej życie na sumieniu? Wiem, że odpowiedź jest prosta, ale nie mogę jej odnaleźć. Chowa się przede mną.

Z estrady dobiega mnie czyjś rechot. To pijany Haymitch śmieje się na cały głos, przesuwając wzrokiem po zgromadzonym tłumie. Jest ostatnim zwycięzcą z Dwunastki, który jeszcze żyje. Patrząc na niego, nie rozumiem, jak udało mu się wygrać. W moich oczach wygląda na odwiecznego pijaka. Mimo to mam wrażenie, że zna moje wszystkie myśli i jest mu za mnie wstyd. Sama mam ochotę zacząć się histerycznie śmiać, żeby sobie ulżyć. Chcę, żeby napięcie zniknęło. Chcę się cofnąć w czasie. Chcę wszystkiego, byle nie śmierci Prim, byle nie swojej śmierci. Nie mogę jednak oczekiwać, że ktoś inny ocali moją siostrę.

Podnoszę wzrok na Haymitcha i widzę, że patrzy prosto na mnie. Odwzajemniam spojrzenie. Jak to jest, że nie mam na tyle odwagi, by być trybutką, a mogę patrzyć na Haymitcha bez skrępowania?

Przed oczami pojawiają mi się mroczki. Chcę przełknąć ślinę, ale okazuje się, że mam język wysuszony na wiór.

Effie grzebie w karteczkach z nazwiskami chłopców. Wyciąga jeden z nich i wraca na mównicę. Rozwija papierek, uśmiecha się przerażająco białymi zębami, dopieszczanymi przez specjalistów z Kapitolu.

Ostatnia szansa.

- Peeta Mellark!

Znam skądś to nazwisko, jednak w tym momencie nie liczy się nic poza moją małą siostrą na estradzie.

Przepraszam, Prim.

Każdego kolejnego dnia powtarzam te słowa tysiące razy, staczając się coraz bardziej. Przestałam polować, łuk i strzały gniją gdzieś w lasach otaczających Dwunasty Dystrykt. Żyję według ściśle wyznaczonych zasad. Jem niewiele, zaledwie tyle, żebym przeżyła, ponieważ muszę szanować swoje życie, które przełożyłam nad to siostry. Każdego dnia na ekranie wpatruję się w godło Kapitolu, nucę melodię hymnu i szukam twarzy Prim. Niewinna Prim podczas wywiadu u Cinny, słaba Prim z wynikiem zaledwie dwóch punktów na dwanaście, urocza i przestraszona Prim na zdjęciu, kochająca Prim z jedną z trybutek, Rue. Dziewczynka z Jedenastki jest podobnej postury, co moja siostra, ale otrzymała więcej punktów pozwalających klasyfikować trybutów, dzięki którym sponsorzy mieli wybierać swoich faworytów. Ich przyjaźń mnie martwi. Trudno będzie im stanąć na arenie jako wrogom. Choć różnią się wyglądem, przeczucie mówi mi, że w środku są takie same. Nie powinno ich być na tych ekranach.

Nie umiem sobie przebaczyć i nie dziwię się, że inni też nie potrafią. Widzę to w oczach mieszkańców Dwunastki, kiedy do mnie mówią. Wykrzyczałam Gale’owi w twarz wszystko, co czuję, a on tylko spytał, czy może być ze mną szczery. Przytaknęłam. Powiedział mi, że nie może mi wybaczyć i, chociaż mnie zna od wielu lat, nie sądził, że mogłabym być do czegoś takiego zdolna. Szczerze mówiąc, też nie sądziłam, że coś takiego kiedykolwiek się wydarzy. Przyjaźń moja i Gale’a miała trwać wiecznie. Teraz jedynym dowodem na to, że w ogóle istnieje, jest systematycznie pojawiające się mięso w naszej kuchni. Łudzę się, że Gale robi to dla mnie, a nie pogrążonej w depresji mamy, wiem jednak, że wszystko się zmieniło. Razem z Prim znikło z domu również szczęście. Nikt się nie śmieje, nawet lekkie wygięcie warg w uśmiechu oznacza brak szacunku. Chociaż jem od czasu do czasu wiewiórkę czy zająca, Gale też zniknął.

Kiedy nadchodzi pierwszy dzień Głodowych Igrzysk, podczas którego wszyscy trybuci wychodzą na arenę i rozpoczyna się walka, dostaję niekontrolowanych drgawek. Siadam przed telewizorem. Jak każdego dnia nucę hymn Kapitolu i wpatruję się w jego godło. Widzę arenę i wyjeżdżających na nią trybutów. Szukam twarzy Prim. Jest. Jej jasne włosy są związane w jeden warkocz, nie dwa, jak zwykle. Z jakiegoś powodu wydaje mi się to niewłaściwe. Wzrok zamazują mi łzy.

Dziesięć sekund przed rozpoczęciem się walki spędzam na wycieraniu łez, które i tak płyną. Złote włosy Prim są skąpane w czerwieni. Biegnie ile sił w nogach od rogu obfitości, ale jakaś trybutka rzuca w nią nożem. Prim upada.

Odkąd nie zgłosiłam się na zamiast siostry do udziału w Głodowych Igrzyskach, nienawidzę się każdego dnia, a zarazem myślę, że nie postąpiłam źle. Egoistycznie, ale nie źle. Czasami strach przed swoją śmiercią potrafi być silniejszy od strachu o ukochaną osobę.

Problem w tym, że nie mam już tej ukochanej osoby.

Przepraszam, Prim.