Oszukując samą siebie. Rozdział 13

Stół był suto zastawiony. Ze wszystkich rzeczy, które się na nim znajdowały, Silenę mimo wszystko najbardziej przyciągały słodkości. Patery pokrywały kawałki ciasta. Najbardziej smakowite wydały się te z kremem. Truskawki wyraźnie odcinały się na kleksach bitej śmietany.

W ułamku sekundy znalazła się przy stole. Do ust napłynęła jej ślina, a ręce mimowolnie powędrowały w stronę pater.

Nagle zamarła. Wszystkie słodkości w ułamku sekundy przestały się liczyć. Na środku stołu leżało jabłko. Czerwień truskawek wydawała się przy nim marną imitacją. Silena mogła się założyć, że był to najsoczystszy owoc na całym świecie. Żaden krem nie mógłby się z nim równać.

Gdyby tylko mogła go spróbować...

Przesunęła rękę nad owoc. Wszystko działo się jak w zwolnionym tempie. A potem jakby ktoś wcisnął pauzę na pilocie i wszystko zamarło. Nie mogła dotknąć jabłka. Nie czuła już jego zapachu. Owoc powoli zapadał się w kremowy obrus. W ciągu kilku sekund ostał się jedynie ogonek; wkrótce jednak i on zniknął.

Silena chciała cofnąć czas i sprawić, żeby jabłko wróciło.

Jak mało rzeczy w tym ponurym świecie... było po prostu piękne.

Silena nie mogła sobie przypomnieć, kiedy zasnęła. Jednak w porównaniu z dziwnym snem o stole i owocach pod nim znikających uznała, że nie ma czego żałować. Poprzedni dzień musiał być naprawdę okropny, skoro mózg podświadomie podłożył jej we śnie takie głupoty. Chciała zapaść się pod ziemię. Albo najlepiej zostać przykuta do łóżka. To by ułatwiło wiele spraw, a zwłaszcza dylemat wyjść-czy-nie-wyjść z domku.

Zegar wskazywał dziewiątą rano. O tej porze większość obozowiczów powinna być na śniadaniu. Dlaczego nikt jej nie obudził?

Silena odrzuciła jednym ruchem kołdrę. Lekko drżąc z zimna, przeszła do łazienki. Na dobry początek chlusnęła sobie zimną wodą w twarz, co spowodowało powiększenie drgawek. Zaczęła podskakiwać w miejscu. Przez cały czas patrzyła w swoje lustrzane odbicie, zastanawiając się, co się z nią dzieje. Jeszcze kilka dni temu jej jedynym celem było dbanie o rzeczy w torebce i próbowanie czaromowy na dzieciach z parku. Teraz potrafiła tylko spać całymi dniami, skąpo się ubierać, upijać się  oraz całować na prawo i lewo, a w dodatku prawie dać się macać przez śmiertelników w ciemnych uliczkach. I śnić o jabłkach.

Czasami naprawdę żałowała, że nie jest normalną nastolatką. Zazdrościła śmiertelnikom błogiej nieświadomości.

Pół godziny później była już na zewnątrz. Słońce przedzierało się przez gałęzie drzew, tworząc jasne plamy na trawnikach. Pośród nich co i rusz pląsały driady, wykonując swoją część jesiennych robót. Silena pomachała im, a one od razu odpowiedziały.

Ich praca była tak skuteczna, że na ścieżce prawie w ogóle nie było liści. O ile w każdym innym miejscu na ziemi walałyby się one po całym trawniku, o tyle w Obozie Herosów niemalże każdy pojedynczy był usuwany. Silena nie miała pojęcia, jak driady to robią. Owszem, było ich dużo — większość drzew miała swojego ducha — ale nie aż tak, żeby dbać o każdy centymetr kwadratowy powierzchni zatoki Long Island.

W miarę jak zbliżała się do stołówki, słyszała coraz wyraźniej głosy obozowiczów. Łyżki stukały o miski, a noże zgrzytały, stykając się z powierzchnią talerzy. Silena stanęła za drzewem i lekko się wychyliła. Ze swojego miejsca mogła zobaczyć dzieciaki wrzucające do paleniska ofiary dla bogów. Większość z nich po prostu wrzucała kawałki jedzenia. Jednak część wciąż wierzyła w to, że będą wysłuchane. Stała więc, wpatrując się w ogień i wypowiadając w myślach bezsensowne prośby, które i tak ci na górze mieli w swoich boskich czterech literach. Miała ochotę pokręcić głową z zażenowaniem na myśl, że kiedyś też należała do grupy, która wierzyła w zwykłą miłość rodzicielką. Silena musiała zostać okropnie potraktowana przez Afrodytę, żeby w końcu zrozumieć, że bogowie w nią ani nie wierzą, ani nie próbują uwierzyć.

Przez chwilę szukała wzrokiem Annabeth. Przyjaciółka siedziała przy stoliku ze swoim rodzeństwem. Rozmawiała z ożywieniem, od czasu do czasu zanosząc się śmiechem. Nie wyglądała na kogoś zmanipulowanego czaromową. I bardzo dobrze.

Silena odwróciła się na pięcie i udała się tam, gdzie zawsze chodziła, gdy chciała pobyć sama. A domek na drzewie powitał ją z otwartymi ramionami.

Nie wiedziała, ile czasu upłynęło od jej wejścia do schronienia a od rozbrzmienia dźwięku rogu. Sygnał ostrzegawczy sprawił, że Silena poderwała się na równe nogi, uderzyła się głową w deskę, po czym upadła, wydając zduszony jęk. W ciągu sekundy na jej czole pojawiła się krew. Klnąc pod nosem na Afrodytę, przyłożyła sobie róg obozowej koszulki do głowy, żeby zatamować krwawienie. Musiała się jak najszybciej dostać do zapasu jałowych gaz i bandaży.

Nieporadnie wstała. Cały czas lekko kręciło jej się w głowie, więc postanowiła dojść do sznurowej drabinki na kolanach. Oderwała na chwilę koszulkę od czoła i z przerażeniem stwierdziła, że materiał całkiem przesiąknął. Nie mogła pozwolić, żeby krew spływała jej po twarzy. Szybko zdjęła z siebie bluzkę i zwinęła ją w rulon, po czym z powrotem przycisnęła do czoła. Miała na sobie tylko sportowy biustonosz, który co prawda zasłaniał więcej niż zwykły stanik, ale i tak czuła się niezręcznie. Wyglądała jak Drew podczas treningów, na których bardziej zależało jej na zależeniu właśnie takiego stanika i pokazywaniu swoich wdzięków niż na technikach obrony czy ataku.

Dźwięk rogu rozległ się ponownie. Silena zgrzytnęła zębami, wściekła na Chejrona. Co takiego mogło się stać, żeby musiał go użyć? Sygnał ten oznaczał nakaz natychmiastowego powrotu do swoich domków. Grupowym jednak, w tym Silenie, rozkazywał udanie się na naradę do Wielkiego Domu. Wszyscy nazywali go sygnałem ostrzegawczym, ponieważ Chejron używał go tylko w nadzwyczajnych przypadkach.

Spuściła drabinkę, posługując się jedną ręką, po czym przekręciła się tak, żeby włożyć nogi do dziury. W tej samej chwili usłyszała jednak trzask łamanej gałęzi i przekleństwo. Nie było szans, żeby z powrotem wciągnąć drabinkę i schować się na górze. Silena nagle zażyczyła sobie, żeby jej nieuwaga stała się człowiekiem z krwi i kości. Wtedy mogłaby ją bez skrupułów uderzyć.

W myślach gratulowała sobie szczęścia i złorzeczyła na przemian. Miała wrażenie, jakby ziemia znajdowała się setki metrów pod nią, a nie tylko cztery. Miała jednak pewność, że głosy się do niej zbliżały. Zmieniła rękę przytrzymującą opatrunek, bo prawa zaczynała ją boleć.

Zastanawiała się gorączkowo, w jaki sposób zejść na ziemię. Przysunęła się jeszcze bardziej do brzegu dziury w podłodze i spróbowała oprzeć stopy na szczeblu drabinki. Gdy tylko natrafiła na stopień podeszwą, oparła na nim cały ciężar ciała. Opuściła się lekko, przytrzymując prawą ręką krawędź deski.

Ktoś przedarł się przez krzaki. Silena nie mogła zobaczyć intruza, bo jakikolwiek ruch mógłby spowodować jej upadek. Lewą rękę miała zablokowaną. Przygryzała wargę ze zdenerwowania, kurczowo zaciskając palce na sznurze.

Powietrze znowu rozdarł dźwięk rogu. Silena krzyknęła i lekko się zachwiała. Odruchowo puściła koszulkę, która spadła na przebiegającą akurat pod drabinką postać. Ta potknęła się o wystający korzeń drzewa i padła jak długa na ziemię. Mamrocząc pod nosem przeprosiny, Silena szybko przeszła kolejne cztery szczeble, zanim mała strużka krwi dotarła do oka. Chwilę potem leżała już na chłopaku, który zdołał zedrzeć z siebie zakrwawioną koszulkę. Silena z wdzięcznością z powrotem ją przyjęła, przy okazji ciągle przepraszając. Przyłożyła materiał do twarzy, ocierając krew i ponownie uciskając ranę na czole.

— Musi gdzieś tu być! — Silena rozpoznała po krzykach Clarisse.

Dźwignęła się na nogi i pomogła wolną ręką wstać chłopakowi, któremu wyrządziła przez przypadek podwójną krzywdę.

— Jeszcze raz przepra... — urwała.

— Silena?

Ciemne oczy. Ciemne włosy. Wysoki. W obozie.

— Mam cię! — zza drzewa wyłonił się Will Solace. W rękach trzymał naprężony łuk. Grotem strzały celował w chłopaka, przy którym stała Silena. — Odejdź od Sileny. Jeszcze jeden krok. Dobrze. A teraz ręce do góry i nawet nie próbuj uciekać. — Przez cały czas uważnie go obserwował. — Clarisse, tutaj!

Silena cofnęła się pod pień drzewa. Kiedy poczuła za plecami chropowatą powierzchnię kory, osunęła się na ziemię i przyciągnęła nogi do klatki piersiowej. I tak po prostu zaczęła płakać.

Clarisse pojawiła się razem ze swoją nieodłączną, kipiącą gniewem aurą. W ręku trzymała swoją włócznię, która lekko skwierczała. Nie zwracając uwagi na Willa, podeszła do chłopaka i przyłożyła mu broń do szyi. Zaczął drżeć.

— Słuchaj, nędzny śmiertelniku. Byliśmy dla ciebie wyrozumiali, bo bogini cię do nas przysłała. Ale w kontrakcie nie było ani słowa o uciekaniu.

— Nie było żadnego kontraktu — powiedział hardo.

Clarisse uśmiechnęła się do niego pobłażliwie i zmniejszyła odległość między szyją a grotem włóczni. Była w swoim żywiole.

Will opuścił łuk i podbiegł do Sileny.

— Silena? Halo? — położył dłonie na jej policzkach i zaczął lekko ją po nich klepać. — Słyszysz mnie?

Silena widziała go jak przez mgłę, ale i tak potwierdziła. W końcu wszystko bardzo dobrze słyszała, a on nie pytał o wzrok.

Poczuła, jak odrywa jej rękę od czoła. Mruknął coś pod nosem z dezaprobatą. Bez pytania ściągnął swoją koszulkę i przełożył ją przez głowę Sileny. Z kieszeni spodni wyjął bandaż. Silena miała ochotę rzucić się mu na szyję i podziękować za to, że to właśnie on głównie zajmuje się leczeniem ran obozowiczom, ale nie mogła się ruszyć. Rozprostowała tylko nogi.

— Mów do mnie — rozkazał Will. — Gdzie się uderzyłaś?

Silena zdała sobie sprawę, że oczekuje odpowiedzi. Uderzenie. Jak to się stało?

— Róg. I wstałam... W-w deskę — wydusiła z siebie.

— Oceń w skali od jednego do dziesięciu jak bardzo cię boli. Jeden oznacza, że tylko trochę, a dziesięć to ból nie do wytrzymania.

— Cztery. Może pięć.

Will pokręcił głową z dezaprobatą. Nie miała pojęcia, co to może oznaczać. Jak bardzo źle z nią było? Krew zdołała przesiąknąć przez materiał koszulki, czyli płynęła dość obficie. Skąd się jej wzięło tak dużo? Czy uderzenie było groźne?

— Clarisse, potrzebna mi twoja pomoc! — zawołał ponaglająco Will. — Odstaw tego tchórza do Chejrona i przyprowadź mi tu kogoś, kto pomoże mi ją zanieść do szpitala.

W powietrzu rozszedł się zapach spalenizny. Potem śmiech. Jęk.

— Ona to potwierdzi!

Znajomy głos sprawił, że Silena zaczęła drżeć. Will patrzył na nią ze zdziwieniem przemieszanym z przerażeniem, ale ona go zignorowała. Wspierając się ręką o pień, próbowała wstać. Potrzebowała ucieczki. Musiała stąd odejść, żeby nie odkryli domku na drzewie. Powinna być jak najdalej stąd.

Will delikatnie dotknął ramienia Sileny, ale ona odtrąciła jego rękę. Zrobiła pierwszy krok. Obraz rozmazywał jej się przez łzy, więc otarła oczy koszulką syna Apolla, brudząc ją słonymi kroplami przemieszanymi z krwią. Wolała nie wiedzieć, jak teraz wygląda.

— Silena, poczekaj. Zaraz ktoś przyjdzie i cię zaniesiemy.

— Dam radę — powiedziała z uporem, przechodząc do kolejnego drzewa i łapiąc się jego pnia. Oddychała głęboko, przez usta. Świeże powietrze było lekarstwem na wszystko.

— Daj mi z nią porozmawiać.

— Straciłeś swoją szansę, próbując uciec. Jesteś naiwny, sądząc, że to miało wypalić. Nasze granice są zabezpieczone, idioto. Nie pozwolilibyśmy wydostać się na zewnątrz byle śmiertelnikowi, któremu przez przypadek udało się dostać do środka.

— Nie przez przypadek, tylko dzięki waszej bogini. Ona jest matką Sileny. Nie dostrzegasz podobieństwa?

Silena nie wiedziała, dlaczego ktoś miałby wspominać o Afrodycie. Przecież jej matka była głupia i pusta. Nie zasługiwała na czyjąkolwiek uwagę. Potrafiła tylko psuć.

Upadłaby, gdyby nie Will. Syn Apolla podtrzymał ją i z powrotem delikatnie ułożył na ziemi.

— Opowiedz mi coś — poprosił. Silena wiedziała, że próbował utrzymać ją w stanie przytomności, ale w tym momencie wolała podsłuchiwać toczącą się obok rozmowę.

—  Mam gdzieś wszystkie podobieństwa. Bogowie nie po raz pierwszy podjęli jakąś decyzję, nie myśląc o konsekwencjach. Cokolwiek tu robisz, nie zamierzam iść ci na rękę.

— Chcę tylko porozmawiać z Sileną.

— Skąd wiesz, że to ona? — żachnęła się Clarisse. W jej głosie pobrzmiewała niecierpliwość. — Usłyszałeś tylko imię i chcesz wzbudzić w kimś litość. Spójrz na nią, jest prawie nieprzytomna. Zachowaj resztki godności i zabieraj ze mną dupy w troki do Wielkiego Domu po dobremu, albo nadzieję cię na włócznię i zabiorę jak kiełbasę na ognisko. A potem upiekę, bo na nic innego nie...

Silena usłyszała odgłos upadającego na ziemię ciała, a po chwili gniewne przekleństwo Clarisse. Will nie zdążył wziąć łuku, a Drake już był przy Silenie.

— Proszę, Silena. Musisz to zrobić. Przecież się znamy. Pamiętasz Starbucks? Kawa. Boże, okropnie teraz wyglądasz. Ale wtedy wyglądałaś ślicznie i zaprosiłem cię do kina. Potem wybiegłaś. Nie pamiętam, co się potem działo. Obudziłem się na szczycie wzgórza i wszystko, co mam, to nadzieja, że mi pomożesz. Oni mówią, że jestem tu przez boginię. Dlaczego? To twoja matka? Co to za świat?

Silena stwierdziła, że to byłby dobry moment, żeby zemdleć. Dlaczego więc tego nie zrobiła? Dlaczego zaczęła współczuć Drake'owi? Dlaczego on nie pamięta?

Było tak dużo pytań. Mimo upływu krwi Silena wiedziała jednak, że na nie wszystkie można odpowiedzieć jednym słowem. Afrodyta. To musiała być ona.

— Latte — wykrztusiła. — Zamawiałam latte.

— I czekałaś na mnie pół godziny. A nie mówiłem? — wykrzyknął triumfalnie.

Clarisse wpatrywała się w Drake'a z żądzą mordu. I chociaż pewnie miała ochotę mu przywalić, ujęła się honorem.

— Clarisse — zwróciła się do niej Silena, zamykając oczy — zapytaj Annabeth. Ona... wszystko wie. Powie. Ja...

Clarisse gestem nakazała jej być cicho.

— Rozumiem. — Spojrzała z namysłem na Drake'a, po czym przeniosła wzrok na Willa. — Zawrzyjmy umowę. My potraktujemy cię łagodnie za próbę ucieczki i spróbujemy wszystko wyjaśnić, a ty pomożesz Willowi zanieść Silenę do szpitala. A potem wyzwę cię na pojedynek na arenie i potraktuję jak słońce Ikara.

Drake wytrzeszczył oczy.

— Umowa stoi. Ale bez tego Ikara. I Silena wyjaśni mi, co się ze mną działo przez te trzy dni.

Clarisse spojrzała na nią pytająco.

Ale Silena była już myślami gdzie indziej. W jej wyobrażeniach Afrodyta stała na chmurce i poruszała sznureczkami marionetkę chłopaka o ciemnych włosach i brązowych oczach. A Silena na przemian płakała i jadła jabłka, które tym razem nie zapadały się w obrus.

Jak obiecałam w poście informacyjnym — egzaminy minęły, rozdział jest.

Jeśli macie Facebooka, zachęcam do lajkowania mojego fanpejdża. Można się tam dowiedzieć między innymi, kiedy akurat piszę rozdział.

<KLIK>

Jakieś nowe teorie? Czy Drake jest winny? A może tylko Afrodyta? Albo ktoś inny? Chętnie poczytam wszystkie teorie, dlatego nie zapomnijcie skomentować.